Serseri 2

17.Bölüm: "Beni sana, seni bana"

Biz geldik canımın en içleri!

Nasılsınız bakalım? İyi misiniz? Ben iyiyim öyle uğraşıp duruyorum. Öyle bir bölümle geldim ki size...

HEY BİR BAKAR MISINIZ? Tamam baktınız galiba ğqğsğdğdğ Bir Twitter hesabı açtım. Kullanıcı adım; kendince_yazar0 böyle aratarak ulaşabilirsiniz. Twitter hesabınız varsa çıkın çıkın gelin ^^ Ayrıca bu bölümle ilgili düşüncelerinizi belirtmek isterseniz #kolejdekiserseri hashtagı ile belirtebilirsiniz. 💙 İnstagram hesabım ise; mavininhikayeleri oraya da bekleniyorsunuz.

Onun dışında wattpad hesabımı takip edebilirsiniz. Duyurular, alıntılar için (kendince_yazar)

Bunların dışında sınır işini şimdilik kaldırıyorum. Ama siz yine de oylarınızı verip yorum yapın olur mu gğwwğwğdğ Yani şöyle bir 2000 üstü yorum görmek hiç fena olmaz benim için. Hem yaptığınız yorumlar bölüm yazma isteğimi artırıyor bunu da unutmayın lütfen :) Lütfen lütfen bölüm sonundaki sorularıma da cevap alayım.

Multimedia: Bir okuyucunun yaptığı çalışma. Çok çok teşekkür ederim ki💙

Bölüm şarkılarımız; Sezen Aksu - Sen Ağlama

Billie Eilish - 6.18.18

Ve şimdi sizden bir şey istiyorum. Hikâyemi okuyan herkes ama herkes (biliyorum hepiniz yapmayacaksınız ama olsun) Buraya 'serserim' yazıp istediğiniz renkte bir kalp bırakabilir misiniz? Ateş'in size çok ihtiyacı var bunu unutmayın. Ben başlıyorum bile.
Serserim💙

İyi okumalar.

~

Ada'dan...

"Vazgeçebilecek misin bizden Ada? Serseri'nden geçebilecek misin yavru panda?" Ateş'in bağırarak sorduğu soruyla birlikte adımlarım istemsiz bir şekilde durduğunda, kalbimin göğsümün içine sığmadığını hissettim.

Çok hızlı atıyor.

Ve kasılıyordu.

Canım yanıyordu.

Elimi kalbimin üzerine götürerek bastırdığımda, avuçlarımın içinde atan kalbim sanki ellerimin içine çıkacakmış gibiydi.

"Söyle geçebilecek misin?" Ateş bomboş olan sokakta tekrardan bağırdığında, hiçbir şey yapamadan öylece kalakaldım.

Ne gidebiliyordum,

Ne de gidip ona sarılabiliyordum.

Sahi gerçekten vazgeçebilecek miydim serserimden?

Yapamıyordum ki ben. İki arada sıkışıp kalmıştım. Biri aklım diğeri kalbim değildi.

Sıkıştığım yer; kalbimdi.

Gözümden yaşlar birer birer akmaya devam ettiğinde, titreyen bacaklarıma güç vermek istercesine öne doğru bir adım attım.

Gitmem gerekiyordu.

Gidersem bizim için daha kolay olacaktı biliyordum.

Sırtımda bakışlarını, ensemde nefesini, kalbimde kalbini hissedebiliyordum.

Attığım bir adımdan sonrası bana ölüm gibi geldiğinde, gözlerimi acı içerisinde kapattım. Ama bunu yapmam gerekiyordu. Bir adım daha attığımda, titreyen bacaklarımı zorlukla zaptetmeye çalıştım.

Kendimde gidebilecek gücü bulduğumu hissettiğimde, hızlı adımlarla binaya doğru ilerlemeye başladım. Binanın kapısının önüne geldiğimde, elim kapının kolunda durdu.