Şimdi eteklerini toplayıp sen, parmak uçlarında, sessizce giderken, ne çok kırdın içinde ki çocuğu Züleyha.. Bir daha hiç gün doğmayacakmış gibi, bir daha hiç gül koklamayacakmış gibi, bir daha Züleyha, hiç geri dönmeyecekmiş gibi, ne çok hörseledin içinde ki çocuğu... Bir gecekondu muhabbeti çöker sen yokken, sen yokken Züleyha, içimin kimsesizliği dışıma yansır, bir çocuk geçer kapımdan yorgun, elinde uçurtması, cebinde vermeyi unuttuğu mektup, bir kaderin son halkası... Bu şehir somurtur Züleyha sen yokken, iklimi değişir, kaderi değişir, kısmeti değişir.Sızısı hiç değişmez, ben değişirim, dünya değişir sen yokken, bu çığlığın içinde Züleyha.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
