Ο ΗΓΕΤΗΣ(THE LEADER)

27.

Κρατούσε τον Λίαμ από το μπράτσο προχωρώντας μαζί στην μεγάλη αίθουσα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στην Ουάσιγκτον. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με δημιουργίες μικρών παιδιών που είχαν την κλήση τους στην επιστήμη κάτι που στο άμεσο μέλλον θα τους έκανε επιστήμονες του κόσμου. Μαγεμένοι παρακολουθούσαν την έκθεση και τις δημιουργίες τους προσπαθώντας να καταλάβουν πως ένα τόσο μικροσκοπικό μυαλό ενός παιδιού μπορεί να δημιουργήσει κάτι τόσο τέλειο, κάτι τόσο εκπληκτικό.

Μετά τον λόγο που έδωσε ο Λίαμ προχώρησαν στην γιορτή όπου μικροί και μεγάλοι διασκέδασαν με την νεανική μουσική και τον πλούσιο μπουφέ. Μετά από το δικαστήριο και την απόφαση που πάρθηκε από τους ενόρκους η Μαρί βρήκε πάλι την θέση της δίπλα στον Λίαμ και όλοι την υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες έχοντας γνώση της κατάστασης της. Αυτή, με το λαμπερό χαμόγελό της και το όμορφο ντύσιμό της δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με την γυναίκα που ήταν πριν κάτι μήνες κατάκοιτη στο κρεβάτι με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά.

Συζητούσε με όλους και έβγαζε πολλές φωτογραφίες με τους μικρούς επιστήμονες και με τους διοργανωτές της έκθεσης, καθηγητές και δημοσιογράφους, ήταν ακόμα μια φορά που η Πρώτη Κυρία έκλεψε την παράσταση παίρνοντας σοβαρά τον ρόλο της.

«Σήμερα έχεις κλέψει την παράσταση.» ο Λίαμ πήγε κοντά της προσφέροντας ένα ποτήρι με σαμπάνια.

«Σιγά το πράγμα. Κάνω αυτό που θα έκανε κάθε Πρώτη Κυρία. Να είμαι γλυκιά και χαμογελαστή και να δείχνω ευτυχισμένη.»

«Ελπίζω το τελευταίο να το εννοείς.»

«Ναι και εγώ το ελπίζω...» του έριξε ένα λοξό βλέμμα.

«Κύριε Πρόεδρε Καλησπέρα.» μια γυναικεία φωνή τους διέκοψε. Ο Λίαμ γύρισε να την κοιτάξει της χαμογέλασε πλατιά κάτι που δεν έμεινε απαρατήρητο από την Μαρί.

«Άννα Χάρις Καθηγήτρια στο τμήμα Φυσικής και διοργανώτρια της έκθεσης χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω από κοντά όπως και την Κυρία σας.»

Πέρασε αρκετή ώρα που ο Λίαμ είχε ξεχάσει παντελώς την παρουσία της γυναίκας του και είχε αφοσιωθεί την καθηγήτρια συζητώντας για θέματα που η ίδια δεν μπορούσε να κατανοήσει έκανε αμέτρητες προσπάθειες να συμμετάσχει στην συζήτηση τους κάτι που ήταν φανερά δύσκολο γιατί, την αγνοούσαν παντελώς. Ένιωσε ένα σκίρτημα στην καρδιά της αυτό το μικρόβιο της ζήλιας. Ζήλια για μια γυναίκα που δεν την ήξερε καν και όσο περνούσε η ώρα η ατμόσφαιρα ανάμεσα τους είχε γίνει ποιο οικία σε προσωπικό επίπεδο. Παρατηρούσε τις κινήσεις της όπου πρόδιδαν έντονο φλερτ μεταξύ τους, από τον τρόπο που τον κοιτούσε, που του χαμογελούσε, που τις έλεγε κάτι στο αφτί της και αυτή ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Η θλίψη κυρίευσε την ψυχή της κατάλαβε πως ο άντρας της δεν ήταν αυτός που πριν χρόνια είχε παντρευτεί και ερωτευτεί. Που δεν κοιτούσε καμία άλλη πέρα από την ίδια, που όλος ο κόσμος του ήταν η ίδια όλα αυτά όμως ξεθώριασαν. Ήταν λάθος να νιώθει έτσι γιατί η ίδια ευθυνόταν για αυτή την κατάσταση. Απογοητευμένη και κυρίως προδομένη αποχώρησε από δίπλα τους προσπαθώντας να καταπιαστεί από μια συζήτηση μιας γυναικείας παρέας που το θέμα τους ήταν η μόδα και τα κουτσομπολιά. Ούτε εκεί συμμετείχε γιατί κάθε τρεις και λίγο την προσοχή της την είχε στραμμένη στον άντρα της που τώρα η κυρία αυτή είχε πιάσει το μπράτσο του κάτι που δεν έδινε ποτέ δικαίωμα σε άλλες γυναίκες που τον περιτριγύριζαν. Ήθελε να κλάψει αλλά έδιωξε κατευθείαν αυτή την πράξη από το μυαλό της για να μην γίνει ρεζίλι και προπάντων να μην κάνει ρεζίλι τον Λίαμ.