Sokağın ortasında, sırtı polislere dönük; sağ eli cinayet silahını, sol eli adaleti amaç edinmiş gözü kara bir adam... Soğukla harlanmış nefesi büyük bir kıvılcımı eritecek kadar kudretliydi.
Az önce işlediği cinayet için aranıyordu.
Dünyadaki adale...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sezen Aksu, Vazgeçtim 🎶
1. Bölüm: "Ölüm Meleği İle Avın Buluşması"
İnsanoğlu, Tanrı'nın merhametini hangi okyanusun büyüklüğüyle kıyaslamaya çalışırsa çalışsın, zararlı çıkar; dili yanardı. Çünkü Tanrı'nın merhameti ölçülemezdi. Çünkü ölçülen, insanoğlunun merhametsizliğiydi.
Yazardan...
Zaman; insanı doğurur, büyütür, besler, öldürür. Zaman aktıkça akar; hep yol alır durmaksızın. Kimilerinin katili olur, kimilerinin mutlu sonu. Ama hep akar; önünü görmeden, yokuş aşağı doğru akar.
Bir kötülüğün farkında olmak ama o kötülüğe engel olmamak; insanoğlunun ustaca sergilediği bir oyundu. Görmemek, bilmemek, duymamak; yeryüzünün üçbirlikkuralıydı. Ve en iyi oynayan da insanlardı. Zamana karşı gelememek; boyun eğmek, savaşmamak. Bitiş çizgisini görüp de pes eden bir insanın pişmanlığında; yenilmişlik hissi yeşermeden, ayaklanan iyilik misali dolmuştu yeryüzüne kötülük.
Göremeyen bir insana renkleri anlatamazdınız, tek bir renk dışında: siyah. Göremeyen insanların rüyaları, umutları, mutlulukları siyahtı. Ve şimdi, onlara siyah umutları bile çok gören kötüler, umutlarını çalmaya yeryüzüne inmişti. Çok eskilere gitmek gerekiyor aslında bilinçlenme için.
Zamanın birinde, kötülük ve iyilik diye bir şey yokmuş. Herkes dost, herkes özgürmüş. Çıkar kumarının henüz yeşermediği, insanların birbirini yemediği çağlarmış. Canavarlar korkunç değilmiş ve çocuklar mutlulukla büyürmüş.
Bir panayır alanında toplanmış bir sürü insan; istediğini yiyiyor, istediği gibi oynuyor, istediği kadar gülüyordu; adeta yüzlerinden mutluluk akıyordu. Yalnız Tanrı'yı dinlemeyen, ona karşı çıkan İblis de panayırdaymış, önündeki manzaraya hasetle bakıyormuş, gökkuşağının rengiyle tutuşan manzarayı mahvetmek için can atıyormuş. İki adamı gözüne kestirip yanlarına gitmiş. Coşkuyla gülen iki adamın yüzündeki mutluluğu silmek istemesiyle konuştukları konuya kulak vermiş.
"İşte böyle, Berzâh Bey! Sizinle ortak olmak istiyor, samimiyetinizegüveniyorum," demiş. Birden aklına gelen şeyle gülen İblis, Berzâh Bey'e güvenen yaşlı adamın, sağ elindeki yeşil, parlak elmastan oluşan yüzüğü alıp Berzâh denen adamın cebine yerleştirmiş. Elini çırpmasıyla yüzük Berzâh Bey'in cebinden yuvarlanıp yere düşüvermiş.
