Başımı cama yaslayıp yağmur damlalarını izledim. Sabah evden çıkınca ağlamıştım, üstelik Rüzgar'ın karşısında da ağlamıştım. Normal de asla ağlamazdım çünkü kendimi güçsüz göstermek istemezdim ama bu sabah sanki dolmuştum ve tek bir hamlede içimi boşaltmış, hüngür hüngür ağlamıştım.
Rüzgar beni sıkı sıkı sarmıştı. Bana sıkı sıkı sarılmış benimle birlikte sessizliğe gömülmüştü. Bana neden destek çıktığını bilmiyordum. Büyük ihtimalle ağladığım için bana acımıştı.
Şimdi onun arabasına binmiş, yağmur damlalarını izliyordum. "Aç mısın?" Araba bir pastanenin önünde durunca başımı yasladığım kapıdan kaldırıp onun yemyeşil gözlerine baktım. "Hayır, okula gidelim." Yüzüme dikkatlice bakıp başını salladı ve gaza basıp durduğu yola devam etti.
Hiçbir şekilde benimle konuşmadı çünkü anladı konuşursam daha kötü olacağımı.
Gözlerimi kapatıp alnımı sıvazladım. Okulun olduğu sokağa girince kemerimi çıkarıp Rüzgâr'ın arabayı park etmesini bekledim.
Büyük ve damarlı elleri direksiyonu sıkı sıkı kavramıştı ve direkt yola bakıyordu. İlk kez yakından gözetleme fırsatım oldu Rüzgâr'ı. Egolu biri olduğunu düşünüyordum ama ben ağladığım zaman benimle dalga geçmemiş, aksine destek olmuştu.
Arabayı okulun garajına park edince çantamı sıkı sıkı kavrayıp bana bakan Rüzgar'a baktım. "Teşekkür ederim."
Sırıttı. "Ne için?" Önüme gelen saçları geriye atıp derin bir nefes aldım. Bana destek olduğuniçin. "Sadece," bir kez daha derin bir nefes aldım. Sanki ağlayınca bütün nefesim tükenmişti, bu yüzden derin derin nefes alma ihtiyacında bulunuyordum. "Beni okula getirdiğin için."
Sadece, beni okula getirdiğin için.
Başımı sallayıp önüne döndü. "Kardeşimin ezdiği çiçeklere sayarım," gülümsedim. O çocuğu hiç sevememiştim ve o çiçekleri ona yedirmeden rahat uykum olmayacaktı.
Çantamı tutup kapıyı açacakken bütün okulun buraya baktığını fark ettim. Bütün kızlar buraya bakıp yanındaki arkadaşı ile konuşuyordu.
Radara yakalanmıştım!
Açtığım kapıyı hemen geri kapatıp Rüzgâr'a baktım. Bu hareketim onu şaşırmıştı. "Şu an tüm okul bize bakıyor," işaret parmağımı orta parmağıma bağlayıp, "Only Friends taktığını uygulayacağız." Dedim.
"Ne?"
Gözlerimi devirdim. "Yani, soran olursa sadece arkadaşız diyeceksin." Gülümsedi. Yeni yeni kavradığı şeyle birlikte etrafa baktı ve başını salladı. "Tamam,"
"İyi." Kapıyı açıp dışarı çıkınca beni süzen bakışları görmezden geldim. Herkesin işi gücü yok muydu? Böyle yapmaları yalnızca kendilerini düşürürdü.
Montuma sıkı sıkı sarıldığım sırada telefonuma bir bildirim geldi.
05***: bütün okulu sen mi susturacaksın yoksa ben mi susturayım?
05***: Rüzgarla adın çıktı!
05***: Neden onun arabasına bindin?
Ben: Sana hesap vermek zorunda değilim :)
Ben: Ayrıca gizli gizli beni izleyeceğine, ortaya çıkmaya ne dersin? Sıktın çünkü.
05***: Ben hep senin yanındayım.
05***: Beni görmüyorsun.
Ben: Sorun da bu! Kendini göstermiyorsun.
Okulun içerisine girip girişteki koltuklara oturdum ve yazdığı şeyi bekledim.
05***: Sadece şunu unutma Milena.
05***: Benim senin karşıma çıkmamamın bir sebebi var.
05***: Ve sen, çok güzelsin.
05***:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben: Bunu nereden buldun?
Ben: Bu fotoğrafımı bir yerde paylaşmadım.
Ben: GALERİMİ Mİ HACKLEDİN?!
05***: :)
05***: Kabini hacklemekten iyidir.
05***: Sen benim kalbimi çaldın! Yetmedi dokunmadan kırdın, ama ben ağzımı açıp tek bir kelime bile etmedim.
(Görüldü ✔✔)
05***: Bu fotoğrafı bir ara paylaşmıştın ama hemen geri sildin. Galerini asla hacklemem.
Ben: yazıyor...
Ben: (Çevrimiçi.)
Ben: yazıyor...
Ben: Bana seninle ilgili bir bilgi ver. Seni merak ediyorum.
05***: Seninle aynı okuldayım ve burnunun dibindeyim ama beni görmüyorsun.
05***: Olsun. Alıştım.
05***: 6 ay. Dile kolay altı ay beni görmedin, şimdi mi göreceksin?
