KAYBOLAN YILLAR

2. bölüm

   Herşey çok güzeldi, herşey yerli yerindeydi, ta ki bu sabah okula gidene kadar.
   Kıyafetlerimi giydim, okula hazırlanıp kahvaltımı yaptım. daha sonra da okula gittim. Sınıfa çantamı bıraktım ve hızlı bir şekilde kızların yanına gitmek için merdivenlerden indim. Tam o sıra koridordan geçerken ayağım kaydı ve düştüm. Sert bir düşüş olmuştu. Canım baya çok yanıyordu. Buna rağmen çevremdekiler bana gülüyordu.
   Utanarak yüzümü öne eğdim ve tam o sıra bir elin bana uzandığını farkettim. herkes gülüyordu ama o kişi bana gülmüyor ve yardım ediyordu. kafamı kaldırıp karşıma baktığımda, orta boylu, siyah saçlı, koyu kahve gözleri olan, hafif geniş omuzlu ve yüz kasları net bir şekilde belirli olan birini gördüm. Kendi kendime içimden;

" oha"

diye söyleniyordum, derken onun da yardımıyla ayağa kalktım ve teşekkür edip oradan ayrıldım. Bedenen oradan ayrılmıştım ama kalbim orada kalmıştı galiba.  Kalbimin ritmi baya kulağımdaydı ki zaten kalbimin bu denli hızlı atışı beni tedirginleştirdi. çünkü ismini bile bilmediğim, daha önce hiç görmediğim ve tanımadığım birine karşı bunları hissediyor olmak beni korkutuyordu. zaten çok saçmaydı. bu nedenle aldırış etmedim ve duygularımı bastırdım.
    Kızların yanına yetiştim. Kızlar bir anda bana döndü ve;

" mira, neden bu kadar kızarmışsın, ne oldu birşeyin mi var?"

  dediler. Onalra;

"Yok birşeyim, ben gayet iyiyim"

Dedim ve hızla oradan ayrıldım. Hemen lavaboya gittim aynadan baktığımda gerçekten de kızarmıştım. Yüzümü yıkadım ve tekrar kızların yanına gittim. tabi kızlar hala neyim olduğunu sormaya devam ediyorlardı. Ben de onalara;

" düştüm bu nedenle kızarmış olabilirim"

   dedim. onlar ise gülmeye başladılar  klasik arkadaş çevresi işte. kızların yanından ayrıldım. çünkü benim samimiyet kurabileceğim insan grubu değildi. pek bi sohbetim yoktu yani samimi değildim ama zamanla onlara da alışırım herhalde.
   Ayla yanıma geldi ve bana baktı, dalgın olduğumu farkedince kolumdan tutarak beni hafif sarstı. Bana;

"neyin var mira, iyimisin? "

Diye sordu,  ona olanları anlattım. kendimi acayip hissettigimi söyledim. Ayla, meraklı olduğu için hemen çocuğu görmek istedi. Gülümseyerek;

"Kimmiş bu?"

  Dedi. ona gülümsedim ve;

" daha önce hiç görmediğimiz biri, okula yeni gelmiş olmalı."

   Dedim ve Tam o sıra, bahsettiğim çocuk yanımızdan geçti. aylayı dürttüm ve çocuğu gösterdim. Ben zaten o geçerken onun etrafa olan bakışlarına deli gibi bakıyor, bakışlarının  içinde kayboluyordum. 
   Ayla sevinç dolu çığlık attı ve bana baktı. gülümser bir şekilde;

" O benim kuzenim. bugün okula başladı. sana bunu söylemeyi unuttum ben."

dedi. Ona bakarak;

"Şaka mı, yoksa ciddi misin? "

dedim. O da bana gülümseyerek;

" gayet ciddiyim"

Dedi. benim kızaran suratıma bakarak ;

" neden utanıyorsun, hoşlanmış olabilirsin, barış fena çocuk değil."

dedi. Ona gülümseyerek;

"ismi barış mı? "

dedim. Ayla hafifçe gülümsedi ve;