Main Speed & Niall Horror

Nooit meer romantiek (epiloog)

1 week later...

Het is pauze. De aula is weer de ouwe: geen concertzaal meer, maar heringericht tot zoals die was. Of toch niet? De jongens zijn wat minder agressief, want ze moeten oppassen. Tegenwoordig staan er namelijk camera's en die waren er niet vóór het concert plaatsvond. Bovendien, welke gek wil nou een tweede keer schorsing van school riskeren? Een of andere creatieveling heeft het voor elkaar gekregen een schilderij van de One Directioners te maken en ook een van Mainstreet. Ze zijn duidelijk gemaakt door een foto van het schoolfeest na te tekenen. Het schilderij is maar liefst 1,5 meter hoog en 3 meter breed. En er is geen enkele schoolpauze na het concert geweest waarin er niet zo veel meiden opgehoopt waren vlakbij dat schilderij. Opnieuw spreken ze op hun knieën in koor het volgende gedicht uit:

Onze idolen die op het podium zijn, Uw namen worden geheiligd, Uw koninkrijk kome, Uw wil geschiede op het podium maar ook waar dan ook, Geef ons heden onze dagelijkse liefde en vermaak, en vergeef ons onze schulden, net zoals wij anderen schulden vergeven, en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de andere jongens. Amen.

Maar de buurt van het schilderij is niet zomaar toegankelijk. Zodra de groep die daar staat, merkt dat iemand binnentreedt met sokken en schoenen nog aan... dan stuurt die haar onmiddellijk weg. Want dat gaat zomaar niet op heilige grond ! De jongens mogen natuurlijk niets doen vanwege de strenge cameratoezicht. Wat dus weleens wil gebeuren is dat ze dan maar papiertjes ophangen met bijvoorbeeld de tekst 'Het zijn geen halfgoden !' Maar dat overtuigt voor geen moer en even later staan de woorden 'geen' en 'half' weggekrast.

Het schoolplein is vervuild. De jongens hebben namelijk minder motivatie gekregen om het afval normaal weg te gooien in een afvalbak. De verkeringen van voorheen werkten als een soort vredestichter die zorgde dat niemand het ook maar in het hoofd haalde om de boel niet netjes en schoon te houden. De sfeer was lief en kreeg liefde terug. De hangmatten hingen, bezaaid met bloemen en losse bladeren, nu liggen ze kapotgerukt op de grond met de bladeren bruin en de rozen dood vertrapt. De heuvels waren effen, homogeen en egaal, maar nu barst het van de hobbels en modder, als het afval al niet genoeg ervoor zorgt dat niemand er meer wil liggen relaxen met zijn vriendinnetje. De boomstammen en de muren van de schoolgebouwen staan bekrast, alleen nu niet meer met hartjes en namen, maar met niet te volgen ongein. Bovendien doet niemand meer zijn best om op tijd op school te komen. Enthousiaste leraren die vinden dat de leerlingen lekker vroeg al zijn gekomen, die zijn er niet meer. Integendeel, een maatregel is ingegaan: een uur nakomen bij 5 minuten te laat aanwezig zijn tijdens de eerste les. Ook is niemand meer van plan om langer op school te blijven hangen als de lessen afgelopen zijn, zelfs al is het vrijdag middag. Vaarwel zeiden de leuke tijden. De woeste tijd is aangebroken en dat is de tijd van puur, uitsluitend leren zonder enig gezelschap, zonder enig plezier, zonder enige vrolijke natuur, zonder enige achtergrondkleuren.