Kod Adı: Aşk

KOD ADI: AŞK - FİNAL

KOD ADI: AŞK

YAZAR: ŞEHNAZ

FİNAL ( Yeni Hayatında Derin Karalı Çok Çektirecekti!)

 BAZI AŞKLAR KAVUŞUR, ÇEKİLEN ONCA ÇİLEDEN SONRA.

Genç kadının gözlerinden mutluluk akıyordu. Sevdiği adam birazdan gelecekti. Bu sefer tüm gerçekliğiyle sofraya oturacaktı. Yalansız bir yemek olacaktı. Aslında babasının tepkisini merak ediyordu. Adı gibi emindi Vural'a laflar atıp güzel yemeği zehir edecekti. Sonuçta babasını tanıyordu.

"Otur şuraya liseli ergenler gibisin Derin."

"Baba lütfen."

"Şu giydiğin elbise de ne böyle? Sanki ilk defa.."

"Baba sen kıskanıyor musun?"

"Ne alakası var?"

"Bu aralar baba mı tanıyamıyorum." Babası deli gibi Vural'ı kıskanıyordu. Bakışları, konuşması, sevdiği adamı bekleyişi babasını deli ediyordu. Kızını tekrar kaybetmekten korkuyordu. Ama Derin hiçbir zaman onu bırakmayacaktı.

"Baban sadece seni düşünüyor."

"İşte bunu çok iyi biliyorum." Babasına doğru gidip yanağına bir öpücük kondurduğu sırada kapı çalınmıştı. Gitmeden önce babasına döndü. "Lütfen Vural'a karşı nazik ol."

"Kendime hâkim olmaya çalışacağım." Kapıya doğru giden genç kadın isyanla "Baba!" diyerek bağırdı. Kapıyı açıp karşısında tüm yakışıklığıyla kapıda dikilen sevgilisine hızla sarıldı.

"Hoş geldin hayatım."

"Hoş buldum." Derin'in saçlarının arasına bir öpücük kondurdu. "Seni çok özledim." Genç kadın kıkırdayarak geri çekildi.

"Hışş babam içeri de."

"Akşam bana gelecek misin?"

"Neden?"

"İşimiz vardır belki." Genç kadın kocaman gülümsedi. Sevdiği adamın ellerinden tutarak içeriye sokmuştu onu. Bunu yapmasaydı Vural içeriye girmeyecekti. Dışarıda konuşmaya devam edecekti.

"Kimseyi getirmedin değil mi?"

"Vural Karalı ve tüm gerçekleri geldi başka da kimse yok."

"İçeride sinirli bir Adnan Erbay var. Ona göre kendine çeki düzen ver."

"Emrin olur güzelim." Derin bir nefes alıp içeriye girdi Vural ağır halini takınarak yaşlı adamın karşısına çıktı. Sinirli, çatık kaşlı bir Adnan Erbay bulmayı bekliyordu zaten.

"Hoş geldin."

"Hoş buldum Adnan Bey." el ele sıkışan iki adam karşılıklı oturmuşlardı.

"Nasılsınız?"

"İyiyim teşekkür ederim Vural sen?" seninde ki umursamazlığı Vural ve Derin hissedebiliyordu. Kısa bir konuşmadan sonra masaya geçip oturmuşlardı.

"Umarım bu sefer bize yalan söylemezsin?" Vural duyduklarıyla yaşlı adama baktı. Böyle olacağını biliyordu. Bu akşam ki yemeğin hem ona hem de Derin'e zehir edeceğini biliyordu. Ama sesini çıkartmayacaktı. Sevdiği kadın için sesini çıkartmayacaktı. Zaten doğruları söylüyordu. Sesini çıkartsa da kendini savunamazdı.

"Vural var, gerçek benliğim Adnan Bey."

"Çok iyi olur zira başka yalanları ne ben nede kızım kaldıramaz."

"Baba lütfen yeter."

"Senin de hemen kabul edişin beni çok şaşır.."

"Adnan Erbay kızınıza verilmiş bir sözünüz vardı?" hatırlatıyordu imayla.