the light in your eyes || hood

epilogue: quarantine times

Nisan, 2020

"Hepinize merhaba," Bilgisayarın arkasından Calum'a parmaklarımı kaldırdım. İyi gözüküyordu, fazlasıyla iyi hatta. "Ben Calum Hood, Calum Thomas Hood." Gözlerimi devirdiğimde kahkahasını tutamadı, bu beni de gülümsetti. Onu güldürebildiğim için minnettardım. "Ve bu da GQ ile 'Onlar Olmadan Yaşayamayacağım On Şey." Elleriyle masanın üstündekileri dramatik bir şekilde gösterdi, gülmemek için ellerimle ağzımı kapattım.

"Normalde bu içeriği bu hafta, Los Angeles'daki stüdyomuzda çekecektik," Francis, GQ'nun bu içeriğinin sunucusu konuşmaya başladığında ona odaklandım. "Ama dünyadaki şartlar ele alındığında bunu canlı konuşmayla çekmenin en iyisi olacağını düşündük. Calum, o masada gördüğüm harika şeyleri anlatmaya başlamadan önce, biraz diğer çocuklardan bahseder misin?"

"Elbette," Tekrar odağımı Calum'a çevirdim. İçeri giren harika bir güneş vardı, o yüzden daha da güzel geliyordu gözüme. Üstünde siyah tişörtü ve ceketi vardı, az önce giyinirken çok heyecanlıydı çünkü uzun süredir böyle giyinmediğini söylemişti. "Hepimiz dünyanın birer ucunda gibiyiz aslında. Ben Amsterdam'dayım, Ashton New York'da, Michael Los Angeles'da ve Luke da Sidney'de. Hepimiz uçuşların yasaklandığı gün Los Angeles'a dönecektik, tabi Michael hariç. Başta biraz zor oldu ama şu an alıştık sanırım. Sürekli konuşuyoruz, yine de kesinlikle birbirimizi özledik." O bu cümleleri kurduğunda düşünmeden edemedim. Her şeyin bir anda böyle sarpa sarması hepimize bir tokat gibi inmişti başta. Turun başlamasına yaklaşık bir buçuk hafta varken Calum ile buraya, Amsterdam'a gelmiştik. Onu annemlerle tanıştırmak ve tur başlamadan rahat birkaç gün geçirmek hayalimizdi. Sonrasında bir hafta Los Angeles'da kalacak, radyo ve röportajları hallettikten sonra tura başlayacaktık. Albümün de çıkışıyla manyakça bir süreç geçireceğimizden hepimiz hem heyecanlı hem de enerji doluyduk. Lakin yaklaşık bir aydır evdeydik, tur seneye ertelenmişti, albüm çıkmıştı ama beraber bunu kutlayamamıştık. Yine de idare ediyorduk.

"... Beşinci şey ise, gitarım Clara. Kız arkadaşım ile bunun hakkında kavga ediyoruz ama sonunda bu gitarın erkek olamayacak kadar güzel olduğunu kabul etti." Bir anda sesiyle kendime geldim, başımıza gelen şeyleri düşünmeye fazla kaptırmıştım kendimi. Dediğine itiraz etmek için hemen ağzımı açtım. Anında kahkaha attı. Kabul etmediğimi biliyordu. Ama o kadar güzel gülüyordu ki açtığım ağzımı geri kapattım, o sırada da Francis'in sesini duydum.

"Tüm kadınlar böyle Calum, merak etme. Bu arada sormadan edemeyeceğim, mazur gör lütfen," Adamın nezaketi karşısında ağlayacaktım neredeyse. Böyle adamların nesli gittikçe azalıyordu. "Arka planında harika bir manzara ve kenarda kuyruklu piyano görüyorum. Bir müzede falan mısın?" Şakayla soruşu karşısında kıkırdadım. Calum da kahkaha attı.

"Keşke Francis, keşke. Ama şu an kız arkadaşımın kardeşinin evindeyiz, şehrin kırsalında gerçekten çok güzel bir yerde." Açıkçası burada kalmak zorunda olduğumuzu ilk öğrendiğimiz an annemlerle kalmak istememiştim; nedeni onları sevmemem falan değildi. Onlara yük olmak istememiştim, aynısını Calum da bana söylediğinde çoktan kiralık yerlere bakmaya başlamıştık ama yardımımıza Vintz koşmuştu. Üç ay önce aldığı evinin anahtarını bize vermişti, kendisi şu an şehir merkezindeki evinde kalıyordu. Başta evet diyememiştim ama evde bir piyano ve iki jakuzi olduğunu öğrenince Calum da ben de tereddütsüz bir şekilde gelmiştik buraya.

Kalan eşyaları anlatırken onu izledim. Parfümünden, siyah tişörtünden ve bir sürü onu o yapan şeyden bahsetmişti. Lakin onuncu şeye geldiğinde durdu, ben de o an masadaki her şeyden bahsettiğini fark ettim. Bir şeyi unutmuş olmalıydı.

Bana baktığında getirmemi istediğini düşündüm, ayağa kalktım. Ama ifademi görünce gülmeye başladı, elini bana uzattı. "Son ve en güzelini sona sakladım. Gloria, buraya gelir misin?" Dedikleriyle hemen gülümsedim, yanına ilerledim. Ona daha fazla aşık olmam imkansızdı ama bu onu başarıyordu.