OLBERS PARADOKSU (TAMAMLANDI)

O.P | 2

İnstagram : gulsahhcann 😛

______

Yaklaşık on beş dakikadır birbirimize bakıyor ve asla konuşmuyorduk. Uzay'ın bir kız profili kullanıyor olması mı daha garipti, yoksa benim onu tanımak için hiçbir soru sormamış oluşum mu?
''Neden hiç bahsetmedin kendinden?'' diye soruverdim bir anda. Alacağım cevaptan öyle emindim ki yine de sorunun cevabını beklemeye başladım gözlerimi dikip karşımda rahat tavırlarıyla dikkat çeken sırığa.
''Sormadın.''
Sorumun yönünü hızla keserek beni aslında kendime sormam gereken sorularla baş başa bırakırken ayaklandı.
''Çay içer misin?''
Birkaç saniye ciddi olup olmadığını anlamak için yüzünü inceledim. İroniden kesinlikle yoksun olduğunu anladığımda ise ''Dalga geçiyorsun değil mi? Ne yapacağız şimdi? Neden seni kadın sanmama izin verdin anlamıyorum.'' diye çıkıştım aynı onun gibi oturduğum koltuktan ayağa kalkıp karşısına geçerek.

''Önce sakin olalım olur mu? Büyüttüğün kadar önemli bir şey göremiyorum ben durumumuzla ilgili. Neden bu kadar yaygara koparıyorsun?''

''Neden mi? Erkeksin. Erkeksin ve bana bu detayı vermeden, karşılaştığımızda seninle ev arkadaşlığımız sorunsuz bir şekilde başlayacak diye mi düşündün gerçekten?''

Ofladım. Sorun gittikçe büyüyordu. Bir yandan onu yeterince tanımadan böyle bir işe kalkıştığım için kendime kızarken, öte yandan telefonuma gelen cevapsız çağrıları düşünüyordum.
Nurgül Abla uçaktan indiğimden beri, sayamadığım kadar çok aramıştı ve ona ne diyeceğimi bilmediğimden telefonu cevaplayamıyordum. Her ne kadar ilgisiz bir ailenin başına buyruk çocuğu olsam da babam buna kesinlikle izin vermezdi. Annemin çıkaracağı yaygara ise benimkinin yanında bir volkan patlaması kadar büyük kalabilirdi hiç şüphe yok.

''Beni nasıl bir duruma sürüklediğini biliyor musun sen? Hadi dediğin gibi birinin yanına geçene kadar burada kaldım. Ya da bir sorun görmedik ve bunu devam ettirdik diyelim... Yarın bir gün ailem buraya gelmek isterse ne olacak?''

Bu yüzde birlik bir ihtimal olsa da görüntülü konuşmalarda evimi görmek isteyecek meraklı bir bakıcım ve bir de erkek kardeş sorunsalım vardı. Uzay'ın yüzünde yavaş yavaş oluşan mahcupluk kendini belli etmeye başlarken 'sonunda' diye geçirdim içimden.
Bana sunacağı bir fikir, bir çözüm yolu duymayı bekliyordum.

''Tamam, sana erkek olduğum detayını vermediğim ve bunu buraya geldiğinde öğrendiğin için özür dilerim. Ama inan bana ev arkadaşım evden ayrıldığından beri benimle kalacak birini arıyorum. Okul açılmak üzere ve şu an herkes zaten birilerini buldu, yeni evlere taşınıldı. Emin ol buraya gelmeseydin yurttan başka çaren kalmayacaktı. İkimiz de zor durumdayken birbirimizi kurtardık işte. Artık biraz da olumlu tarafından baksak?''

Açıklamasını ağzım açık şekilde dinlerken cümlesi biter bitmez kaşlarımı çattım.

''Yok, sen benimle sahiden de alay ediyorsun.''

Ciddiydi.

Cinsiyeti yüzünden onunla eve çıkmayı kabul etmeyeceğimi bildiğinden bunu benden gizlemişti ve şimdi ikimiz için de daha zor bir sürece sokmuştu durumu.

''Bak Gece, tamam bunu yaptığım için gerçekten özür dilerim. Haklısın ve seni zor duruma soktum. Ama benim de başka çarem yoktu. Yoksa bir kızla aynı evi paylaşmak zor olacak, ben de farkındayım bunun.''

''Bir de pişkin pişkin işi kendi tarafından değerlendiriyorsun. Neyi zormuş bir kızla yaşamanın? Ben sanki seninle yaşamayı kabul ettim de birlikte yaşamanın zorluğu kaldı düşünecek!''