Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

1. Back to hogwarts.

Met mijn knieën tegen mijn borst opgetrokken zat ik in de treincoupé, we passeerden een open vlakte en ik zag enkele schapen in de verte. Ik had mijn schooluniform al aan met de typische Zwadderich kleuren, groen en zilver. Mijn zesde jaar aan Zweinsteins hogeschool voor hekserij en hocuspocus begon vandaag, maar dit jaar zou alles anders worden, met dank aan mijn vader. De schuifdeur van de coupé ging open. 'Kan ik hier even zitten?' vroeg een eerstejaars, hij had bruine haren en blauwe ogen. Zou hij in Zwadderich worden ingedeeld? Ik zuchtte en richtte mijn aandacht weer op het landschap, ik had geen zin om beleefd te doen, niet nu. Mijn hoofd tolde en mijn arm brandde. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat de eerstejaars tegenover mij ging zitten. 'Louis,' zei hij grijnzend en hij stak zijn hand uit. Zwijgend keek ik naar de hand die in de lucht hing, ik maakte geen aanstalten om hem te schudden. Laat me met rust. 'Oh, oké, sorry,' zei Louis, ik zag verdriet in zijn ogen. Ik zuchtte, die jongen kon er toch ook niks aan doen dat ik een pesthumeur had. Stomme opdracht ook. 'Sorry, Claire.' Ik stak mijn hand uit naar de jongen, zijn gezicht klaarde op. Vrolijk schudde hij mijn hand. 'Zo Louis, in welke afdeling denk je dat je zult terecht komen?' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik hoop Griffoendor.' Natuurlijk de afdeling van de dapperen, van Harry Potter. Toen zag Louis het logo op mijn gewaad. 'O, jij zit dus in Zwadderich.' Ik knikte. 'Is het waar dat daar alleen maar tovenaars met zuiver bloed zitten?' vroeg hij. Ik knikte weer. 'O, dan zal ik daar waarschijnlijk niet in komen.' Ik glimlachte naar hem. 'Waarom denk je dat?' vroeg ik. 'Omdat ik een dreuzelskind ben,' zei Louis. Mijn blik verharde, ik moest hem haten volgens mijn vader. Dreuzels zijn slecht, hij had het goed in mijn hoofd gedramd deze zomer. 'Hoe komt het dan dat je al deze dingen weet, over de afdelingen enzo.' Mijn stem klonk harder dan dat ik had gewild. 'Hagrid heeft het me verteld.' Natuurlijk, modderbloedjes werden begeleid door een leerkracht. Sneep had mij begeleid in mijn eerste jaar, het verschil is wel dat ik geen dreuzelskind was.

Ik moest naar het toilet, ik stond geluidloos op en liep naar buiten zonder iets tegen Louis te zeggen. Mijn hartslag versnelde, om bij het toilet te geraken, moest ik door de coupé passeren met de andere zwadderaars van mijn leeftijd. Draco. Onze band was veranderd deze zomer, aangezien ik bij hem thuis had gelogeerd. We waren vrienden geworden, hij was mijn enigste vriend hier, maar volgens mij zou onze vriendschap niet verdergaan op school. Zo snel mogelijk passeerde ik de zwadderaars, ik zag hoe de blonde jongen naar mij keek, ik voelde zijn ogen in mijn rug boren, snel liep ik verder. Waarom had vader ons nu toch beiden dezelfde opdracht gegeven? Nu zou ik hem moeten verplichten om met mij samen te werken.

'Claire?' hoorde ik, ik kneep mijn ogen samen. Waarom kon ik nou niet gewoon ongestoord passeren? 'Ja.' ik draaide me om en keek naar Draco. 'Kom erbij zitten.' Hij schoof een beetje op, zodat er plaats naast hem vrij kwam op de bank. Ik zuchtte en ging dan naast hem gaan zitten. Direct sloeg hij een arm om mijn schouders, ik zag hoe Patty Park gemeen naar mij keek. Ik negeerde haar en keek langs Draco heen naar buiten. Vroeger was het zoveel makkelijker, toen ik nog voor iedereen onzichtbaar was. Ik had gedacht dat Draco me zou negeren, maar dat was hij duidelijk niet van plan. We deelden veel geheimen, ik en Draco, en daarvan waren er veel te veel slecht.

De coupé vulde zich met zwarte rook. Wat was dit? Ik keek om me heen maar kon niks zien, Draco had zijn arm van mijn schouders gehaald en ik hoorde hem ook onrustig bewegen. 'Bij Merlijns baard,' hoorde ik iemand zeggen. Stilletjesaan verdween de rook weer, ik had mijn zicht terug, ik zag nog net de zool van een gymp boven de tafel. Had ik het mij nu verbeeld? Ik keek naar het bagagerek boven ons en zag hoe er een koffer lichtjes bewoog. Verward keek ik naast mij en zag Draco ook naar boven kijken, daarna keek hij mij aan. We wisselden een blik van verstandhouding. Waarschijnlijk dachten we hetzelfde, iemand was naar boven gekropen en volgens mij omdat hij ons wilde afluisteren. Nou, jammer dan voor die persoon, want wij zouden nu zeker niks interessants zeggen. Ik richtte mijn aandacht weer naar het raam en eventjes later voelde ik Draco's arm weer rond mijn schouder.

De trein vertraagde, we waren er. Overal om ons heen werd er bagage van de rekken gehaald, Korzel en Patty, die voor ons zaten, stonden ook recht. Vragend keken ze naar Draco, zijn arm lag nog steeds rond mijn schouder. 'Ga maar alvast, wij komen direct.' Sluw keek ik hem aan, hij beantwoordde mijn blik met een geheimzinnig glimlachje. Langzaam liep iedereen uit de coupé, waarna wij als enigste overbleven. 'Petrificus Totalus!' riep Draco uit en hij wees met zijn toverstaf op het bagagerek, met een klap viel er iemand naar beneden, zijn onzichtbaarheidsmantel viel af. Harry Potter. Ik schrok even. 'Potter,' gromde Draco, ik zag hoe zijn voet naar beneden ging, met volle kracht kwam het neer op Harrys gezicht. Ik kneep mijn ogen dicht, dit wilde ik niet zien. Snel liep ik naar buiten, even later kwam Draco uit de trein. 'Die heeft zijn verdiende loon gekregen.' Hij lachte gemeen. Hij sloeg weer zijn arm rond mijn schouders en samen liepen we het perron af.

Er stond nog een laatste koets klaar, ik en Draco sprongen erop. Met samengeknepen ogen keek ik naar de voorkant van de koets, er stonden twee beesten die zo te zien de koets trokken. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Ze waren helemaal verschrompeld en pikzwart. Ik gruwelde. Naast mij keek Draco ook naar de paarden. 'Wat zijn dat?' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet.' Snel wendde ik mijn blik af, ik kon het niet meer aan om ze te zien. Er liep een rilling over mijn rug. 'Brand dat teken van jou ook nog steeds?' vroeg hij, ik keek hem recht in zijn prachtige ogen. 'Ja.' Ik legde mijn hand beschermend op mijn arm. Even later lag Draco's hand op de mijne. 'Gaat het?' Ik knikte, maar toch prikten er tranen achter mijn ogen, dit werd me te veel. 'Zou iemand het weten?' Draco keek me niet-begrijpend aan. 'Wat?' Ik zuchtte. 'Dat hij mijn vader is.' Draco keek me gepijnigd aan. 'Nee, niemand zou het moeten weten,' zei hij geruststellend. Ik keek hem verdrietig aan. Hij was nu zoals anders, zoals hij was in de zomer, maar zou hij ook zo doen bij zijn vrienden. 'Wat is er?' vroeg hij, waardoor hij me uit mijn overpeinzingen wekte. 'Niks,' zei ik kort.

Ik zag dat er geen andere koetsen meer achterkwamen. Zou Harry Potter dan terug naar huis rijden? Ik voelde een steek in mijn hart, het zou mijn schuld zijn. Nog steeds kreeg ik er geen goed gevoel bij als ik gemeen moest doen, als ik iemand anders pijn moest doen. Ik probeerde het wel, gewoon omdat ik mijn vader trots wilde maken. Mijn vader was misschien de slechtste tovenaar ter wereld, maar hij was nog steeds mijn vader.