Septimia Zenobia: Το δάκρυ της Παλμύρας (TYS 2020)

14. ΑΝΑΚΩΧΗ

 Η μέρα για την αρχή της εκστρατείας είχε πλέον φτάσει. Οι στρατοί του αυτοκράτορα και των επάρχων της Ανατολής ήταν έτοιμοι να προελάσουν στα εδάφη της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς τους άντρες δεν θα επέστρεφε, οπότε το βράδυ πριν την απομάκρυνση των στρατών από την Παλμύρα οργανώθηκε μια μεγάλη γιορτή στο ανάκτορο του Οδαίναθου για να τιμηθούν οι αγωνιστές. Ήταν μια αποχαιρετιστήρια τελετή χωρίς επισημότητες, ώστε να ξεδώσουν οι στρατιώτες πριν ριχτούν στον αιματηρό αγώνα.

Ο Οδαίναθος δεν έμεινε μέχρι τέλους παρέα με τους υπόλοιπους άντρες, διότι ήθελε να αποχαιρετίσει την οικογένεια του.

Πρώτα, δείπνησε με τον Ηρωδιανό και του ζήτησε να προσέχει την μητριά του και να την υπακούει όσο καιρό έλειπε. Δεν ήθελε να την στεναχωρεί, γιατί κουραζόταν πολύ με τον Ουαβάλλαθο, εφόσον ήθελε να τον προσέχει μόνο εκείνη και η Σάρα. Εξακολουθούσε να δυσκολεύεται να εμπιστευτεί άτομα με το παιδί της, αλλά δεν μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει.

Ο Ηρωδιανός υποσχέθηκε ότι θα ήταν υπόδειγμα γιου κατά την απουσία του και με την σειρά του ζήτησε από τον πατέρα του να γυρίσει πίσω. Δεν ήθελε να χάσει κι εκείνον. Του έλειπε πολύ η μητέρα του και τον είχε ανάγκη.

Κατά καιρούς, ο Οδαίναθος επέπληττε τον γιο του όταν εξέφραζε τέτοιες κουβέντες. Του έλεγε πως σύντομα θα ήταν ολόκληρος άντρας και σε τέσσερα χρόνια θα μπορούσε μέχρι και να παντρευτεί και να φτιάξει την δική του οικογένεια. Απόψε όμως δεν του πήγαινε η καρδιά να τον μαλώσει. Το ψυχρό χέρι του θανάτου μπορούσε να τον ραπίσει στην διάρκεια της εκστρατείας με αποτέλεσμα να μην τον ξαναδεί. Αφενός, δεν ήθελε η τελευταία του κουβέντα σε αυτόν να είναι μια επίπληξη κι αφετέρου φοβόταν κι ο ίδιος για όσα θα έχανε αν δεν επέστρεφε ζωντανός. Η απώλεια θα ήταν αμοιβαία, αλλά για κάποιους θα ήταν χειρότερη.

Εφόσον λοιπόν δεν μπορούσε να υποσχεθεί στον Ηρωδιανό ότι δεν θα πέθαινε, του ορκίστηκε ότι ακόμα και νεκρός θα παρέμενε κοντά του να τον συμβουλεύει σαν αναλάμβανε τα καθήκοντα Ras. Σε αυτή την σκέψη, τα σκούρα μάτια του παιδιού πλημμύρισαν με δάκρυα, αλλά δεν τους επέτρεψε να ξεχυθούν στα μάγουλα του. Ήταν μεγάλη τιμή να έχει επιλεχθεί για αυτή την θέση από τόσο νεαρή ηλικία και δεν ήθελε να φανεί αχάριστος. Ήταν όμως αρκετά τραγικό το να μπορεί να ανέβει μόνο με την πτώση του πατέρα του.

Μετά από το συγκινητικό γεύμα με τον Ηρωδιανό, ο Οδαίναθος κίνησε για την κάμαρα της Ζηνοβίας. Η γυναίκα του τον περίμενε παρέα με τον Ουαβάλλαθο, ο οποίος παρέμεινε ξύπνιος μέχρι να κουρνιάσει στην αγκαλιά του πατέρα του.