Always Remember Us This Way

Part 8 - How To Let Go?

● Kelly's POV ●

Days passed, weeks go by, months came to us. Walang pagbabago, kung ano kami nag umpisa, ganoon pa din kami ni Ethan.

Isang taon na.
Isang taon na akong itinatago.
Isang taon na akong nagtitiis, na mamaluktot sa kumot na hindi sukat, at kahit kailan hindi magiging sukat sa akin.

Akala ng mga kaibigan ko, sobrang strong ko. Pero deep inside, sobrang bigat na ng dinadala ko. Hindi ako makapag sabi sa kanila, because I have this mantra in life, Don't share with someone unless they've been in there, cause they will just judge you. Because they don't know how it feels.

Masaya naman, pero yung sobrang saya ay may kapalit na sobra sobrang lungkot. Minsan narerealize ko na, baka ibalik sa akin ni karma itong mga ginagawa ko.

Minsan hindi na ako nakakapag focus sa work dahil destructed ako. Pinapagalitan lagi ni Boss dahil, I am not being me.

Sobrang litong lito ako, at hindi ko alam kung paano ko sasabihin na tama na. Pagod na ako maging pangalawa sa buhay mo.

Hayaan mo na akong humanap ng lalaking uunahin din ako.

Nandito ako ngayon sa roof top ng apartment namin. Nag iisip na naman ng kung ano-ano.

/ flashback /

@cafeteria.

"Ang saya saya mo kanina ah?" Sabi niya habang kumakain kami.

So, kagaya ng normal na couple. Nag aaway din kami ni Ethan, dahil masyado siyang seloso.

"Grabe.. Nagtanong lang yung tao! Malamang lalapit sa akin.." paliwanag ko.

Nawalan ako bigla ng gana kumain.

"Nagtanong? Pero may pahampas hampas at hagalpak na tawa?" Inis niyang sabi.

"Alam mo? Itigil na natin 'to noh? Hindi ka nagsasawa? Simpleng bagay, lagi mo nalang pinapalaki.." sabay walk out ako sa kanya.

Nakakainis!
Mga ilang buwan na din ang nakalipas, araw araw mas pahigpit siya ng pahigpit sa akin. Halos ayaw na nya akong palapitin sa ibang mga lalaki, or sila na lalapit sa akin. Gusto niya, hwag kong i-entertain!

Sino hindi maiinis?

/ end of flashback/

Isa yun sa mga napansin ko, habang tumatagal mas lalong nagiging seloso si Ethan. Ang daming bawal.

Halos bawalin na din ako sumama sa mga kaibigan ko na lumabas. Napapansin nila na medyo stressed daw ako, wala naman daw akong jowa.

Hindi nila alam, sobrang nasasakal na ako. Minsan gusto ko siyang tanungin, kung bakit ganoon siya sakin?

Wala naman siyang karapatang angkinin ako diba? Dahil kabet lang naman niya ako. At hindi niya ako pag ma-may ari. Pero, umuurong ang dila ko. Mas nangingibabaw yung pagmamahal ko sa kanya.

Sinasabi ko nalang na kaya ko pang lunukin. Kahit na pang-kama lang ako. :"<

I tried to broke up with him. Several times, to be honest.

/ flashback/

@parking lot.

"Tigil na kasi natin 'to! Palagi nalang ako yung mali!" Sigaw ko sa kanya.

Naka ilang sindi na ako ng yosi, pero inaagaw niya at hinihithit niya.

"Ayoko.." bulong lang nya.

"Alam mo naman na walang patutunguhan diba. Sawa ka na diba? Wala ka ng mapapala sa akin, Ethan! Sobrang pinagsawaan mo na ako. Laspag na laspag mo na ako!" Hindi ko mapigil na sigawan siya.

"Mahal nga kita.. Hindi lang naman iyon ang gusto at habol ko sayo~~ Alam mo yan.." mahinahon niyang salita.

"Gasgas na gasgas na yan eh! Lahat kayo, yan ang habol nyo sa amin. Tama na, tigilan na natin 'to. Magpakatapat ka na sa asawa mo.." lalakad na sana ako palayo pero hinila niya ako.

"Ayokong mawala ka." Bulong niya habang nakayakap siya sakin.

Nararamdaman kong nababasa yung balikat ko, umiiyak siya.

At eto, eto yung kahinaan ko.
Kapag umiyak na siya sa akin. Mawawala na naman lahat ng salita na binitawan ko.

"Ayoko din naman mawala ka e, alam mo naman yun diba.." bulong ko.

"Kung gusto mo, hindi na ako doon matutulog sa tabi mo.. Para maniwala ka na hindi lang naman katawan mo ang habol ko sayo.. At mahal kita kaya ko gagawin iyon.." maiyak iyak niyang sabi.

"Sorry na.. Nabigla lang ako kanina. Ikaw naman kasi, hindi naman ako nagpapapansin sa mga lalaki na iyon.." mahinahon kong sabi.

"Sobrang mahal lang kita, natatakot ako na baka iwanan mo ako at ipagpalit..." habol pa niya.

Napapikit na lang ako ng madiin, sa mga salita na nabanggit niya. Gustong gusto kong maniwala, at hayaan na yung sarili ko na mahulog sayo ng tuluyan.

Kaya kong mag stay sa tabi mo, hanggang dulo. Kahit hanggang kailan, kahit hanggang saan. Ikaw ba?

Kaya mo din ba akong samahan at talikuran lahat? Di'ba, hindi naman?

/ end of flashback/

Ganoon, twing mag aaway kami at mag aattempt ako na makipag hiwalay. Alam niya kung papaano niya ako papalambutin at susuyuin.

Pero hindi ba, nakakasawa din naman. Kung halos paulit ulit na lang din. Mag aaway, magkakabati. Ganyan sa mga normal na mag jowa.

E, paano naman sa mga tulad kong pangalawa lang? Paano naman yung 2nd choice lang?

Ang hirap, diba?
Pero kinakaya ko, kasi feeling ko. Kahit papaano, may puwang ako sa buhay niya. Kahit na pangalawa ako. Tanggap ko naman.

Hindi pa naman dumarating sa punto na hinihiling ko na maghiwalay sila ng asawa niya. Ayoko. Hindi pa ako ganoon ka desperada na sumira ng pamilya para sa sarili kong kaligayahan.

Kaya magtitiis sa atensyon na binibigay niya hanggang kaya. Hanggang kailangan niya ako. Diba, eto naman talaga yung gusto ko?

Yung maging pangalawa sa buhay niya? Bakit ako mag rereklamo? E, ginusto ko to, una pa lang. Kung ayaw ko talaga, tumigil na sana ako noon pa lang.

Ngayon, hindi ko na alam kung paano kakawala. Hindi ko na alam kung paano bibitaw. Minsan, naiisip ko na lang na umalis na ako sa trabaho ko.

Magpakalayo, layo.
Pero, hindi naman maaayos ang problema kapag patuloy lang natin na tatakbuhan diba.

Kailangan harapin natin ang realidad na kailangan natin tanggapin.

At ngayon nag iisip ako ng paraan kung papaano ko gagawin iyon.

--

Crazier - Taylor Swift

I'd never gone with the wind, just let it flow
Let it take me where it wants to go
'Til you opened the door
And there's so much more
I'd never seen it before
I was trying to fly, but I couldn't find wings
But you came along and you changed everything

You lift my feet off the ground
You spin me around
You make me crazier, crazier
Feels like I'm falling and I
I'm lost in your eyes
You make me crazier, crazier, crazier

I watched from a distance as you
Made life your own
Every sky was your own kind of blue
And I wanted to know how that would feel
And you made it so real
You showed me something that I couldn't see
You opened my eyes and you made me believe

You lift my feet off the ground
You spin me around
You make me crazier, crazier
Feels like I'm falling and I
I'm lost in your eyes
You make me crazier, crazier, crazier, oh-oh

♡♡♡♡♡
AUTHOR'S NOTE:
Have you ever felt pain that you thought it would never go away? That you cannot get away with it?
It makes me feel sad. - yours, Katy.<\3