KOYU LÂCİVERT SEVDA

LÂCİVERT | ÜÇÜNCÜ BÖLÜM ♤ LÂL

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
♤

LÂL

♤

2012 Mayıs / Çanakkale

Aylardan mayıs'tı. Havada mis gibi bir koku vardı. Gökyüzü pırıl pırıldı. Başımı gökyüzüne doğru kaldırdım ve içime ciğerlerimi temizleyen bir nefes çektim. Bu mevsimde kasaba çok güzel olurdu. Baharla rengarenk çiçekler açar ve deredeki su bollaşırdı. Kollarımın arasında duran kitaplarımı göğsüme bastırdım. İçim huzurla doluyordu.

Yemyeşil, taze çimlerin arasında gezinirken, aklımda ve kalbimde yine anılarına sığındığım biricik annem vardı. Babam iki aydır şehir dışındaydı. İşi onunla görüşmemi kısıtlı hâle getirsede geleceği günü dört gözle bekliyordum.

"Berceste..."

İsmimi seslenen Ali'ye çevirdim yüzümü. Adımlarını sıklaştırarak yanıma ulaştı. Değer verdiğim arkadaşlarımdan biriydi. Aynı sınıftaydık. Yaklaşık bir saat önce ders çalışmıştık. Son yazılı sınavlarımız yarın başlayacaktı.

Ali'nin dersleri benden daha iyiydi. Her yazılı öncesinde birlikte ders çalışırdık. Onun yardımıyla birçok dersimden geçer not alıyordum.

Elleri arkasındaydı. Merakla ona bakıyordum. "Ne oldu?" dedim sesime yansıyan heyecanımla. Ali bana arkadaştan öte bir insandı.

Arkasında sakladığı ellerini aramızdaki boşluğa çıkardığında avuçlarında tuttuğu papatya demetini gördüm.

Papatyalar...

Sevdiğim nadide çiçeklerden biriydi.

Kumral saçları hafifçe esen rüzgarda salınırken, yeşil gözleri benim yüzümdeydi. "Bunlar senin için," diyerek gülümsedi.

Kızaran yanaklarını gördüğümde gülümsedim. Benimde yanaklarıma tatlı pembelikler yerleşti. Demete uzandım. Parmaklarımızın titreyişi eşitti. "Teşekkür ederim," dedim cılız ve titrek sesimle.

Eliyle ensesini kaşıdı. Dudaklarını ıslattı. "Senin kadar güzel değiller ama,"

Söyledikleriyle kalbim daha hızlı çarpmaya başladı. Nefesim tutuklaşarak dudaklarımdan sıyrıldı. Kalbimde tuhaf hisler peyda oluyordu. Sebebini bilemediğim hisleri yaşıyor ancak isim koyamıyordum.

"Berceste!"

Kaburgalarımda bir kıyamet koptu. Biraz önce nefesimi tazeleyen hava karardı. Güneş bulutların ardına saklandı. Kitaplar ayaklarımın dibine düştü.

Zihnimdeki tüm olumlu taraf yerle bir oldu. Eklemlerime yayılan ince sızıyla gözlerimi zoraki kapatıp açtım. Kirpiklerime tutunan hayat suyu birazdan yanaklarımdaki toprakları sırılsıklam yapacaktı.

Celladım olan adamın gür ve bir o kadar da korkutucu sesini işittiğimde elimdeki papatyalar yeri boylamıştı. Zaten ölmeye yeminliydi.