Ωκεανός, κάτι τόσο μεγάλο που δε χωράει ο νους,
Κάτι που ενώ η ιδέα του μας γαληνεύει,
Κατά βάθος γνωρίζουμε τους κινδύνους που περιέχει,
Μα όταν πλησιάζουμε αρκετά, όλα γίνονται αέρας ξαφνικά.
Δυστυχώς οι κίνδυνοι αυτοί αρχικά δεν είναι φανεροί,
Καθώς βρίσκονται στο βυθό της θάλασσας αυτής,
Εκεί που ο καθένας τοποθετεί,
Ό,τι από τη ζωή πιο πολύ επιθυμεί, ώστε ποτέ να μη φανερωθεί,
Συνήθως πνιγμένα όνειρα και αισθήματα μαζί,
Προσπαθούν να βρουν του ήλιου μια αχτίδα φωτεινή,
Μάταια όμως, καθώς απ' την άβυσσο δεν υπάρχει διαφυγή,
Όλα εδώ είναι ένα χάος στο οποίο έχω χαθεί,
Όμως, ακόμη δεν έχω πνιγεί,
Με καθοδηγεί το πιο κοντινό άστρο στη γή,
Ένα ημιτελές όνειρο που το μυαλό μου κυριαρχεί,
Το αφήνω στην άκρη, με μια ελπίδα κρυφή,
Μα έτσι πως τα φέρνει η ζωή,
Καταλήγει στην άβυσσο της ψυχής,
Περιμένοντας ένα θαύμα, ένα τρόπο να ανασυρθεί,
Μόνο τότε θα μπορεί, η ψυχή μου να αναγεννηθεί.
Φουρτούνα - 2020.
- Δ -
