lots of love

Scruffy kid

7 yaşımda olduğumu hatırlıyorum. Geçirdiğim ufak çaplı astım krizi yüzünden o gece annemle yatarken, annemin benim kadar huzurlu olmadığının farkındaydım. Babamın klinikte gece nöbetleri olduğu zaman her yastığa başımızı koyduğumuzda onun için dua eder, kolay ve güvenli bir gece geçirmesini dilerdik. Etrafta dolaşıp insanları doğrayan katiller herkesden çok annemi endişelendiriyordu. Babamın çoğu zaman onu sakinleştirmek için annemin yanaklarını okşayıp "Endişelenmemelisin Melanie, iyi olacağım." dediğini bilsem bile bende onun için endişeleniyordum.

Neyse ki aşağıdan gelen kilit sesi, annemin başımın altındaki göğüs kafesini gevşettiğinde ve ayağa kaldırdığında bende mutlu olmuştum.

Annem siyah geceliğinin üstünü giyip kuşağını hızlıca bağladı. Bende ayağa kalkmaya yeltendim. Babamı özlemiştim ve iyi olduğunu görmek istiyordum. Annem hızla merdivenlerden indi. Ona yetişip aşağıya inmeden önce ayağıma hayvan figürlü büyük puflarımı geçirdim ve babamın bu kadar hızlı bir şekilde merdivenlerden inmemin tehlikeli olduğu konusundaki uyarılarını göz ardı ettim.

Bilmiyorum, o gece belki de babamın yorgunluktan bitap halde yada annemin korktuğu gibi kanlar içinde evin kapısından girmesini bekleyebilirdim. Ama nerdeyse benim yaşımda ufak tefek, pasaklı bir çocukla girmesini değil. "Robert." diye fısıldadı annem şaşkınlıkla. "Bu çocukta kim?"

Çocuğun mahçup bakışlarını ve kirliliğine meydan okurcasına parlayan yüz hatlarını hala ilk anki gibi hafızamda barındırıyorum. Onun babama aynısını yaptığı gibi annemin yumuşak elbise kumaşını avucuma almıştım. Nedense onda beni huzursuz eden bir şeyler vardı. Aynı zamanda içimde hızla yükselen kıskançlık duygusunu göz ardı edemiyordum. O an şöyle düşündüm, bu çocuk kim ve babama nasıl böylesine sığınabiliyor, o benim babam, benim.

O gece yeşil gözlü çocuğun ayağımdaki büyük puflara hayran bakışları altında, onun artık ailemizden olduğunu öğrendim. Evet aynen öyleydi. Babamın ona olan şefkatli bakışları altında her şeyi açıklığa kavuşturmasını dinledik. Onun bir ailesi olmadığını ve babamın ona koruyucu aile olmak için işlemleri başlatacağını öğrendik. Annem bu konu hakkında babama karşı çıkmadı çünkü dünyadaki bütün çocuklara yetecek kadar sevgiye sahipti.

"O senin yeni oyun arkadaşın bebeğim." demişti babam önüme diz çökerek. Çocuğun elinden tutup yanımıza çekmiş ve bir eliyle benim elimi diğer eliyle de onunkini tutmuştu. "Harry'e merhaba de Kylie." Babamın gözlerindeki heyecanı ve mutluluğu görebiliyordum. İlk başta 'Onu benden daha mı çok sevecek?' diye düşünsemde oyun arkadaşı fikri gözlerimi parlatmıştı.

Yeni oyun arkaşıma dönüp onun ne kadar güzel bir garson olabileceğini düşündüm. Ya da bir doktor. Belki benim için yastıklardan büyük bir kale inşa edebilirdi. Ama kesinlikle önce yıkanması gerektiğine karar verdim.

O gece pasaklı çocuğu ilk karşımda gördüğümde ve babam onun artık benim oyun arkadaşım olduğunu söylediğinde küçük parmaklarımı arkamda çaprazlayıp tanrıya bana istediğim şeyi nihayet verdiği için teşekkür etmiştim.

Aslında bu çocuğun çok iyi bir oyun arkadaşı olacağını ve benimle çok güzel oyun oynayacağını bilmiyordum. Tabii yıllar içinde benim ilk ve tek aşkım olacağınıda.