''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Merhaba. ^^ Nasılsınız? Geldik nihayet. Çok dolu dolu bir bölümle geldim. Duygu değişiminden manyak olacaksınız.ddd Enerjimiz yüksek, yorumlar ve oylar hazırsa bölüme geçelim o halde.
Lütfen yorum ve oyları ihmal etmeyin. Sevimli sevimli bakan biri. ^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Your lips My lips Apocalypse
Belki de her şey böyle başlamıştı bizim için. Bir şarkı ve birden fazla nota. Nasıl olmuştu bilmiyorum ama bizi buluşturan şeyin bir şarkı olması tuhaftı ama bunu sevmiştim. Kalbimin sesine karışmıştı çünkü o şarkı ve ben dinsin istememiştim. Kalbim ilk kez bu kadar gürültülüydü. İlk kez bu kadar iyi hissederken aynı zamanda korkuyordum da. Neden korktuğumu da bilmiyordum, yersiz bir endişenin içindeydim. İyi hissetmeye alışkın olmadığım içindi belki de.
Gece bitmemişti.
Gece bitsin de istemiyordum.
Sahi nasıl bir geceydi bu?
Ayaklarımı yerden keserken beni sersem bir kıza dönüştüren... Aynaya baktığımda göreceğim yüz ifadesini tahmin etmek zor olmazdı çünkü salak gibi hissediyordum kendimi. Gülümsemekten dudaklarım ağrıyordu.
Ha, biz mi?
Biz yine arabanın içindeyiz işte. Beni evime bıraktı ve ineceğim birazdan. Ona iyi geceler demek için.
Seyit Ali ve ben...
Biz?
Yok daha neler... Beni öptü, ben de ona karşılık verdim, sonra ben de onu öptüm diye biz olmadık ya... Yani ne bileyim işte.
İkimiz de kafalarımızı oturduğumuz koltuğun başlıklarına yaslamış ve yüzlerimizi birbirine dönmüştük. Hiç konuşmadan gözlerimize bakıyorduk. Bu kadar sakinlik fazlaydı sanki. Ela gözlerine ışık vururken hayranlıkla onu izliyordum ama hayran olduğumu belli etmekten kaçıyordum sırf egosu kabarmasın diye. ''Benim gitmem gerek,'' diye fısıldadım bu sessizliğe bir siyah fırça darbesi indirirken.
''Biliyorum,'' dedi sessizce. Sesi sanki tenimi okşuyordu. ''Ama gitmeni istemiyorum.''
Gülümsemek ve gülümseyememek arasındaki o ince çizgide saklandım. ''Saat on ikiyi geçmek üzere. Külkedisi olma vakti yani.''
''Sen Külkedisi falan değilsin, Neva,'' diye itiraz etti kendinden emin bir duruşla. Elini yüzüme doğru taşıdığında yanağıma dokundu. Kalbim sıkışmaya başladı çünkü teması daima beni kendine çekiyordu. Bana her dokunuşunda yutkunmaya itiyordu. Soğuk parmakları yanağımın üzerinde usul usul gezinirken gözlerimin içine bakarak, ''Bunu biliyorsun değil mi?'' diye sordu.
