pse mua ?

33

Ja për çfarë e kishte fjalën para se të fillonte me tregu historinë që e lidh me Ilarin.

Ilari...
Ilari që puthi Edin.
Ka qenë e dashura e tijë ...
Si është e mundur që Edi nuk është i infektuar nga ajo ?

Mesiguri nuk është, se mua s'më ka infektuar Edi. Ne nuk kemi përdorur asnjë mbrojtje gjat raporti !
Gjë që duhej bërë.
Mend për her tjetër tani...
i thash vetes.

"Ed..."
U Mata ta pyes por u ndala...s'dija si !

Ai e kuptoj vetë dhe fillojë të rimarrë bisedën.

"Je e vetmja që kam dashur të të ndjejë nën lëkurë.
Në përgjithësi kam përdorur prezervativ. Por edhe nëse nuk do e kisha bërë...

Nëse edhe me Ilarin nuk do i kisha pas përdorur nuk do më infektonte gjithsesi.

Ka vite që kurohet, dhe HIV nuk është më si më parë.
Me anë të kurimit mund të lindë fëmijë të shëndetshëm si edhe të ketë raporte pa e përhapur.
Mund të bëjë një jetë normale thuajse në të gjitha prespektivat, mjafton vetëm të ndjekë mjekimet e të qëndrojë nën kontrollin e specialisteve."
Më informoi duke më parë më sy si i lodhur nga ajo bisedë.

"Aty ku dua të dilja më par është që kur ma tha u ndjeva keq.
Jo sepse kisha frikë se më kish infektuar apo çfar...
U ndjeva keq sepse për mua ajo lidhje kishte pasur rëndësi, ndërsa për atë mesa kuptova jo...
Mendoja që i besonim njëri tjetrit.
Fakti që Ilari nuk më kish treguar.
Duke ma mbajtur të fshehtë sëmundjen e sajë më konfirmojë vetëm që nuk besonte në mua, ja pse ndoshta nuk u ndjeja mirë në lidhje me të, sepse nuk më besonte.
Thjeshtë nuk kishte besim.
Ja thash...
Ja shpjegova që nuk më intereson sëmundja që kishte por fakti që nuk pate besim në mua.
Mund të kisha ndihmuar më shum e do e kisha mbështetur. Dhe me besimin që ajo do më dhuronte, thjeshtë do na kishte lidhur më shum, e sot nuk do u ndjeja si i huaj për të,e ta zbuloj kështu...pikërisht kur doja t'i jepja fund lidhjes!

Ajo nuk u bind.
Vazhdoj të më tregonte frikën e saj se pse nuk më tëregojë.
Kishte pas frikë se mos u largoja.
'Gjë që tani po e bën' : më tha !
Nuk kishte mënyrë që t'a bëndë të logjikoja. Deri sa më tha që nëse e lë do ndalojë kurimin.
Që nuk ja vlente të jetonte pa mua.

Më shqetësoj ky fakt dhe i qëndrova pranë.
Ja mbusha mëndjen të ndiqej edhe nga psikolog për të përballuar frikën.
Të kuptonte që jeta ishte e bukur dhe mund t'a jetonte normal si gjith të tjerët. I thash vetes që duhet t'i qëndroj pranë të paktën deri sa të ndihej më e forte dhe të gjente motive për të vazhduar.
Motive që të mos isha un.

Kaluam akoma një vit bashkë.
E un u ndjeja më shum i detyruar të qëndroja si i dashuri i sajë.
Bëja çtë dëshironte ajo, nuk ju kundëvija kurrë, e shoqëroja nëpër kontrolle e psikologë deri sa një ditë edhe vetë ndjeva nevojën të bëja ulje psikologjike.

Më shërbeu jasht mase shum .
Kuptova që duke ndihmuar Ilarin me jetën e sajë, kisha humbur rrugën e jetës t'ime. Që nuk po e jetoja si doja.

Vendosa të shkoj në Shqipëri.
Thjeshtë sa për t'u qetësuar pak.
Jeta është më pak e stresuar kutu.
Më e varfër por më pak e stresuar.

Shkonte gjithcka mirë, e ndenjura në shipri po shkonte pak si shum, Ilari më thirrte thuaj çdo ditë...
Deri sa ja shkrepi truri me ardhë edhe ajo. Sdita si me i thënë jo.