Ondertoon (De fluistermachten, #1)

2. Slaaf van de muziek

De volgende dag was net iets minder vervelend dan gisteren, al begon deze met een schrijnende hoofdpijn achter mijn ogen. Schijnbaar nog een nawee van de bijna-migraineaanval van gisteravond. Samuel reageerde niet op mijn berichtjes en mariët had een vreselijk humeur. Toen ik die middag doodmoe na een lange collegedag achter mijn laptop plofte en uit macht der gewoonte de startpagina van Nobel opende, werd mijn aandacht getrokken door weer een mediaspeler tussen de zoekresultaten. Als ik me niet vergistte, was dat hetzelfde audiobestand dat ik gisteren ook had aangetroffen. Vreemd, Nobel deed niet aan dubbele resultaten, zeker niet twee dagen achter elkaar. Gefascineerd verschoof ik de muis en klikte op de afspelen-knop. De muziek die me tegemoet zweefde was inderdaad dezelfde muziek als die van gisteren. Ook het mysterieuze gefluister op de achtergrond was identiek.
De muziek klonk me nu nog mooier en magischer in de oren dan de eerste keer dat ik het had gehoord. Ik besloot er nog eens goed naar te luisteren, maar deze keer pakte ik het slimmer aan. Om te voorkomen dat een reeds chagrijnige Mariët nog kwader dan eerst mijn kamer zou binnenstormen, uiteraard zonder te kloppen, pakte ik mijn draadloze headset uit mijn bureaula en verbond deze met mijn laptop. Met gesloten ogen ging ik op bed liggen en liet mijn gedachten meevoeren door de deinende melodie. Ik merkte amper dat de tijd voorbij vloog totdat de MP3 abrupt eindigde. Als uit een trance ontwaakt schoot ik overeind. Het voelde alsof ik een plens ijskoud water in mijn gezicht had gekregen. Ik duwde mezelf overeind met een zwaar hoofd. Buiten begon het al langzaam donker te worden. Het was al bijna half zeven, Milan, de huisgenoot die vandaag moest koken, had het eten vast allang klaar. Vlug haastte ik me naar beneden, het sarcastische "nou daar is ze eindelijk" van Mariët negerend.

'S avonds ging ik vrij vroeg slapen. Het duurde echter nog even voor ik daadwerkelijk de slaap kon vatten. Ik bleef maar malen, over mijn matige studieprestaties, Samuels aanhoudende afstandelijkheid van de afgelopen dagen en zelfs over de nieuwe vriend van mijn moeder die ik niet kon uitstaan. Na een half uur was ik het woelen en draaien zat en pakte mijn tablet van mijn bureau. Ik had de merkwaardige MP3 naar mijn tablet gedownload, wat gelukkig mogelijk was, zodat ik hem te allen tijden kon opzoeken en niet bang hoefde te zijn dat hij zou verdwijnen als Nobel de zoekresultaten vernieuwde. Ook kon ik in de mediaspeler instellen dat de muziek herhaaldelijk zou worden afgespeeld, en bijna onbewust vinkte ik deze optie aan. Ik kroop weer onder de lakens en was binnen vijf minuten vertrokken, waardoor de mysterieuze muziek ongehinderd op mijn onderbewustzijn kon inwerken.

Vanaf die nacht viel ik elke nacht in slaap met de muziek. Ik merkte dat deze mijn gedachten stil legde en me heerlijk liet indutten. Het had drie weken tijd nodig om in te werken op mijn brein en zenuwstelsel. Drie weken om mijn gewone leventje om te toveren in een bovennatuurlijke nachtmerrie. Toen ik erachter kwam wat er met me gebeurde, was het al te laat.