16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın.
Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözler...
Şarkılar: Anathema, One Last Goodbye Sezen Aksu, Küçüğüm
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kırılsa bile kanamayacak bir kalbe sahiptim.
Parçalanacaktı, boğazım düğümlenecekti, beni de parçalayacaktı ama kanamayacaktı; kalbim kanamadığı için, benim de canım yanmıyor sanacaklardı.
Öyle değildi. Canım yanıyordu, kalbim kırılıyordu; benim artık kalbim, hissetmeye başladığımdan beri kırılıyor ama onarılmıyordu. Çünkü avcumun içine kalbimi almıştım, insanlar kırık olduğunu görüyorlardı ama sanıyorlardı ki o kalbi bile kendim kırmıştım.
İnsan hiç kendi kalbini kırabilir miydi? Ben bile bazen kendimin sorumlusu, kendim sanıyorken başkası nasıl olurdu da beni suçlamazdı?
İnsanlar bazen farkında olmadan bazen de farkında olarak elimden kırılmış kalbimi alıyorlardı, eziyorlardı, ayaklarının altına atıyorlardı, fırlatıyorlardı; ben öylece izliyordum. Sonra parçaları bana geri veriyorlardı.
Şimdi ise ellerim bomboştu.
Kalbim, Yankı'nın avcunun içinde parçalanmış bir şekilde duruyordu. Kırıldığımı, kalbim kanamıyor diye anlamıyor muydu?
O Yankı Sarca'ydı, her şeyimi görebiliyorken ona nasıl kırgın olduğumu göremiyor muydu? Belki de görüyordu ama zaten kırık olan bir kalbi kırdığı için önemsemiyordu. Belki de kalbimi, benim düşündüğüm kadar önemsemiyordu.
Çünkü ben beş kişinin içinde değildim, ben o altıncı kişi bile değildim; ben sadeceden ibarettim. Öyle demişti, Sadece Helin, demişti. Bundan ibaret olduğumu göstermişti.
Aşamadıklarımı, aşmamam gerektiğini o öğretmeye başlamıştı. Sanki demişti ki evet buradasın, benimlesin ama dinle, sen hiçbir zaman o dört kişi kadar değerli olmayacaksın. Sen hiçbir zaman bir Lâl Sarca olamayacaksın.
Hayır, bu kıskançlık değildi; Lâl'i kıskanamayacak kadar çok seviyor, çok değer veriyordum. Bu bambaşka bir duyguydu. Hayır, bu bir kıyaslama da değildi. Yerimi, onunla kıyaslanmayacak düzeyde olduğumu biliyordum.
Hiçbir zaman düşman olmayacağım tek kişi, Lâl'di. Dünya değişecekti ama bu değişmeyecekti.
Anlayamıyordum, bir arabanın altına saklansam, beni de kurtarır mıydı?
Ama beni düşmanıyla baş başa bırakmıştı, bu bir arabanın altında bırakılmaktan çok daha kötüydü.
Herkese soğuk, bana sıcaksın. Sen benim yuvamsın.
Ben onun yuvasıydım, böyle söylemişti ama şu vardı Yankı Sarca sadece sokaklara aitti.
