(+18 | Yetişkin içeriklidir.)
Parmak uçlarım geniş omuzlarına dokunduğunda aniden gözlerime baktı.
"Artık ben senin kadar kötüyüm, sende benim kadar kötü. Başımı yaslayabilirim bu omza, ikimizde hak ederiz." Ondan bir cevap beklemekten ziyade kendi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.BÖLÜM: YANSIMA
「Sevgi Demiray」
Başarılı olmak birilerini yenmekle başlar. Birilerinin önüne geçmekle, birilerini geride bırakabilmekle... Ben hep arkada kalan oldum. Önce amaç gerekir, peşi sıra rakibin hazırda bekler. Ben ne olduğunu anlamadan küçük kız kardeşimle rakip konumuna gelmiştim. Aslında konu hiç erkekler, dersler veya buna benzer şeyler olmadı. Tutku doğduğundan beri, dev başlığın altındaki konular değişti yalnızca. O dev başlık altında rakip konumuna düştüğüm kardeşim hiç değişmedi.
Babama her baktığımda gözünde Tutku'nun yansımasını gördüm. Karşısında ben olurdum ama babamın gözünde hep onun yansıması olurdu. Nereye baksa, nereye dönse gözünden biraz olsun silmezdi kızının izlerini.
Zil çaldığında annem kapıyı açmaya gitmişti.
Çekingen gözlerimi babama diktim. Nasıl... nasıl Tutku'nun suçlu olduğunu anlatmama rağmen bana öfkelenebiliyordu? Şayet şu anda benim yerimde Tutku olsaydı, sadece bana kızacaktı.
Annem önden salona dönerken Tutku'ya "Geç içeri." diye seslendi.
Sessizce salonun kapısına baktım. Rakibimin gelmesini bekledim. "Sen beni nasıl bir duruma düşürdüğünün farkında mısın? Rezil ettin bizi rezil!" Babamın sesi kulağımda yankılandı. Tutku salonun kapısından içeri girdi.
İlk kozumu oynamaya hazırdım. "Her şey benim suçummuş gibi davranmaya bir son verin. Tutku'da oradaydı!" Tutku'nun kaşları şaşkınlıkla havalanırken bana bakakaldı. Şaşkınlığı yüzünden okunuyordu. Beklemediği yerden darbe almıştı. Çünkü onu yenmek için başka çarem kalmamıştı. "Neyden bahsediyorsunuz?"
Ben artık hep geride kaldığım yarıştan sıkılmıştım. Yarış adaletsizdi, hile yapmak kaçınılmaz olmuştu.
Sorusuna ben cevap verdim. "Annemler Elvin'le olan kavga mevzusunu öğrenmişler."
"Benim bu konuyla alakam ne?" Asıl şimdi şok olacaktı. Babamın öfkeli bakışları Tutku'ya döndü. Ona döndüğü anda yumuşadı, duruldu. Kimse görmedi ama ben gördüm. Şefkati gözlerindeydi. Yansıması gözlerinde, Tutku onun karşısındaydı.
"Bana ikinizin de ismi verildi. Özellikle sen Sevgi. Ne demek kardeşinin okulunun önünde kavga etmek? Kocaman kızlar oldunuz hâlâ çocuk gibi davranıyorsunuz. Yürü odana!"
Koltuktan kalkarak sessizce odama doğru ilerledim. Peşimden Tutku'nun gelişini fark ettiğimde kaşlarım çatılmıştı. Ne yani ona kızmayacak mıydı?
Babamın "Sen dur Tutku." demesiyle Tutku'yla özel olarak konuşacağını anladım. Bakışlarım üzerindeydi, ona bakarken hissettiğim koca bir yetersizlikti. Neden bana her seferinde kaybettin dercesine bakıyordu?
