Hayaletler tarafından istilaya uğramış bir dünya, insanlara yardım etmeye çalışan büyücüler, kayıp bir güneş, işe yaramayan iksirler ve tüm bu karmaşanın içinde Hotan'da ölüm kalım savaşı veren bir büyücü. Isyutaru ile savaşan Büyücü Balaccie'ye yar...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lütfen sadece en beğendiğiniz, yukarıda ve bundan üç önceki bölümde gördüğünüz tasarımlara en uygun olduğunu düşündüğünüz tanıtımın sahibinin adına "Oyum buna." diye not bırakın. Eğer birden fazla tanıtıma oy verirseniz en üstte yer alan tanıtıma oy vermiş sayılacaksınız. Önce tanıtımın sahibinin ismi altında ise tanıtım yer alıyor buna dikkat ederek oy verirseniz sevinirim. Tanıtımları gönderim sırasına göre koydum. Dördü de beni çok heyecanlandırdı ve aşırı meraklandım. Yine en son oyu ben kullanacağım ve oyumun 5 oy değerinde olmasını düşünüyorum. Umarım adil bir oylama olur. Büyücünüz herkese başarılar diler!
"Bildiklerimiz yalnızca buz dağının görünen kısmıdır, Mark Lee. Bilmediklerimiz ise suyun altında kalan koca bir yığın." Kardeşimin katili yüzünde iğrenç bir sırıtışla bana baktı ve ağzındaki kanı yere tükürdü. "Senin bildiklerin ise bir avuç kumdan fazla değil."
இ
Karanlık, yağmurlu bir sonbahar gecesinde esrarengiz bir biçimde katledilip öldürülen Lee Jeno'nun cesedi, erkek kardeşi Mark Lee'nin gece vardiyalarında çalıştığı motelin önüne atılır ve katil zanlısı tıpkı bir hayalet gibi ortadan kaybolur.
Mark Lee, kardeşinin cesedini bulduktan sonra göğüs kafesinin derinliklerinde içten içe beslediği öfkesini uyandırır ve kendisi de vakit kaybetmeden harekete geçer. Adım adım ölen kardeşinin yaptıklarını takip eder, şüphelilerle konuşur ve geriye katil kimliğinin ardına sığınabilecek beş kişi kalır: Donghyuck, Renjun, Jaemin, Jisung ve Chenle.
Peki bir sonbahar gecesi öldürülen Lee Jeno'nun katili kim?
Zifiri karanlık gecede çantamı omuzlamış, montuma sarılarak ilerliyordum. Issız sokaktaki tek tük sesler ürpermemi sağlıyor, sokağın kenarlarına özenle yerleştirilmiş sokak lambaları göz kırpıyordu. Ağaçlar ıslık çalarak kaldırım taşlarıyla buluşuyor, hafifçe esen rüzgar bana bir şeyler fısıldıyordu. Belki de bana bir şeyler anlatmaya çalışıyordu çünkü içimdeki kötü his ruhumu ele geçirmek üzereydi.
Etrafıma şöyle bir göz gezdirip yolun kenarında yürümek yerine kaldırıma çıktım. İki evin arasındaki çıkmaz sokakta gizlenmiş kedi bir anda önüme fırladığında az kalsın çığlık atıyordum ama neyse ki kendimi dizginlemiştim. Pekala, diye düşündüm. Bu şekilde devam edemezdim. Hemen arkadaşlarımdan birini aramalıydım, en azından biriyle telefonda konuşarak yürürsem gerginliğim azalırdı.
