âh benim örselenmiş incinmiş karanfilim

★

yazıp yazıp sildin. zihnin o kadar karışık, kafan öyle dalgındı ki, ne söylesen hep bir şeylerin eksik kaldığını ve yarım bırakıldığını hissettin. çoğu zaman kendini ifade edemedin. iki kelimeyi bir araya getirip tek cümle ettiremedin. öyle zamanlar oldu ki sen, kendine dahi anlatamadın kendini. her şey konuşulmuyor. içine attıkların dağ oluyor, kocaman bir ağırlık yapıyor da, tek kelime ettirmiyor. ne olmuş olursa olsun susmak zorundaymış gibi hissediyorsun. yaralarının iyileşmeyeceğini, sancılarının dinmeyeceğini ve savaşının bitmeyeceğinin farkındasın. sen hep kendini ‘ben güçlü bir kızım’ diye avutansın. buna bu kadar inanmışken takıldığın ufacık bir taşla yere yığılmış, geceye aciz hıçkırıklar bırakmışsın. yine kalkmışsın ayağa, kalkmışsın kalkmasına da, eski inancın kalmış mı bir bak. geçte olsa kabullenmişsin, herkesin sığınacak bir eve, arkasında duracak bir dağa ihtiyacı olurmuş. yorulduğunda soluklanacak bir yere, düştüğünde kaldıracak birine. her gece kendi kendime yeterim dedin.yetemedin güzel kızım kendi kendine yetemedin sen.