Όταν σε αντίκρισα...

~28~

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και προσπαθώ να προσαρμοστώ στο φως που μπαίνει από τα παράθυρα. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Ενζο να κοιμάται γαλήνια δίπλα μου. Είναι τόσο όμορφος! Ακόμα και στον ύπνο του δείχνει τέλειος, πως γίνεται αυτό ρε φίλε;

Εγώ όταν ξυπνάω μοιάζω με μαμούθ! Τα μαλλιά μου πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις, τα μάτια μου είναι λίγο πρησμένα και πάντα κοιμάμαι με ανοιχτό στομα με αποτέλεσμα όταν ξυπνάω το πρωί να είναι στεγνό. Αν είναι δυνατόν δηλαδή;!

Πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο χτυπάει το κινητό μου. Το παίρνω γρήγορα στα χέρια μου και απαντάω, χωρίς να δω ποιος είναι, για να μην ξυπνησει ο κούκλος δίπλα μου.

Δαν: Καλημέρα τρελή μου!
Μαρ: Καλημέρα αγάπη μου όμορφη.
Δαν: Τι κανείς; Ξύπνησες;
Μαρ: Μόλις! Εσυ κολλητουλα μου τι κανείς ξύπνια;
Δαν: Πάω στο νοσοκομείο.
Μαρ: Γιατί έπαθε κανείς τίποτα;
Δαν: Χαζή είσαι ρε; Έχω την ειδικότητα... Να σε πω που το έχεις το μυαλό σου;
Μαρ: Που να το έχω το μυαλό μου υπέροχη κολλητή μου; Σε εσένα φυσικά!
Δαν: Πόσες;
Μαρ: Ε;
Δαν: Λέγε ρε πόσες;
Μαρ: 15.
Δαν: Τόσες πολλές;
Μαρ: Τι πόσες ρε ηλίθια;
Δαν: Πόσες φορές το κανατε ρε βουρλο! Τι νομίζεις ότι μπορείς να κρυφτείς από εμένα;
Μαρ: Χαχαχαχα! Σωστά το ξέχασα αυτό. 5! Και ήταν απίστευτα.
Δαν: Ακόμα εκεί είναι έτσι;
Μαρ: Αυτό τώρα πως το κατάλαβες;
Δαν: Καταλαβαίνω το χαμόγελο σου από το τηλέφωνο!

POV Δανάης
Την άκουγα τόσο ευτυχισμένη που χαιρόμουν πραγματικά για αυτήν. Ο Ενζο, το λίγο που τον γνώρισα, φάνηκε πολύ καλό παιδί!

Αφού μιλήσαμε με την Μαριλίζα μέχρι που ξύπνησε ο πρίγκιπας, έφτασα στο νοσοκομείο χωρίς να το καταλάβω.

Οι ώρες και οι μέρες μακρυά από τον Λορέντσο και την μικρή περνούσαν αργά αλλά τουλάχιστον περνούσαν.

25 Δεκεμβρίου
Ξημέρωσε Χριστούγεννα και εγώ νοιώθω πιο μόνη από ποτέ. Η καρδιά μου είναι μακρυά. Δυστυχώς μια αναποδιά, της τελευταίας στιγμής, στην δουλειά δεν επέτρεψε στον Λορέντσο να πάρει την Φραντσέσκα και να έρθουν όπως είχαμε προγραμματίσει.

Έτσι είμαι μόνη να χαζεύω το λιγοστό χιόνι που πέφτει και να βαριέμαι να ετοιμαστώ για το τραπέζι της μαμά. Αλλά ούτως ή άλλως θα πήγαινα αφού η κυρα Κατερίνα δεν θα με άφηνε ήσυχη στο σπίτι μια τέτοια μέρα.