Capitulum 057

12.4K 338 11
                                    

I still cannot believe what just happened. We just made love. The thought made my heart flutter. Nakahiga pa rin si Raphael sa aking tabi at pareho kaming walang saplot sa mga sandaling ito. Katatapos lang ang aming pagsisiping. I don't regret anything that happened. Siguro ito nga ang pag-ibig.

"Mrs. Lucent?" Mahinang tawag ni Raphael sa akin. His voice was hard and cold, but there was something warm inside it. Siguro nasanay lang ako na malamig ang kanyang boses. Ang pinagkaiba lamang sa ngayon ay mas malalim ang kanyang tinig. He seems almost breathless.

"Raphael?" Sagot ko naman.

Silence.

Bahagya namang umikot ang aking tingin sa kanyang gawi. Doon ko napagtanto na natutulog na siya. His eyes were closed and his hard face seems very peaceful at this point of time. Hindi ko maiwasan na mapatitig sa kanyang maamong mukha. Mula sa aking anggulo ay nakikita ko ang kanyang mahahabang pilik-mata. His eyelashes perfectly framed his chink eyes. Tumagilid ako ng higa upang humarap sa kanya. He didn't seem to mind as he didn't move or budge. Mukhang natutulog na nga siya.

I watched him heave his calm breaths. How his hard chest slowly rises and fall. Pakiramdam ko, sa mga sandaling ito, kami lamang ang nasa mundo. Pinagmasdan ko lamang siya at tinitigan. Tinulugan niya ako... siguro napagod siya. And here I thought we'd take a bath again.

Okay. I didn't sound disappointed. No. Of course not.

Binaling ko na lang ang aking iniisip at muling pinasadahan ng tingin ang kanyang mukha. Bumaba ang aking tingin sa kanyang matangos na ilong, pababa sa kanyang manipis at mapupulang mga labi. They look swollen and wet... probably because of our passionate yet very deep kiss. Pinikit ko ang aking mga mata. I remembered how hot and soft his lips were. I remember everything as our lips slowly melt and collide against each other. He tasted so sweet. So sweet. I could also taste the mint in his breath. It just felt so good as his traces dissolve in my mouth.

Lumunok ako nang bumaba pa ang aking tingin sa kanyang katawan. We were both naked and exposed. We had nothing to hide our private parts. I bit my lips and looked at his toned muscles. His lovely torso that seems to be perfectly carved. He looked like a real and live version of a Greek god. Only much charming and much, much more. My fingers, as if they had a life of their own, unconsciously traced his 8 packs of abs. His skin felt warm and smooth. He felt real and warm.

I still cannot believe what just happened tonight. Parang ang daming nangyari... and all I ever did was kill someone and make love to my first love. He'll probably be my last love too. I will devote all of me to him, to Raphael. That's the only realistic goal I have in mind. Isa na akong Guillermes at hindi na ako Amourteirre, hindi na rin ako isang Marconi. At this point of time, I acknowledge that I am now Lucent Lotus A. Guillermes and the only family I have now is Aiden Raphael Le Michaelis Guillermes-my husband and my mafia boss.

Bago pa man umabot ang aking tingin sa kanyang kalakihan ay umiwas na ako ng tingin. Kinuha ko ang kumot na nakatupi sa itaas lamang ng unan sa aking ulo at saka ito kinumot iyon sa kanya. Dahil basa pa ang aking buhok ay dahan-dahan akong bumangon sa kama upang hindi siya magising at tumungo ako ulit sa banyo.

I wore the red bathrobe hanging at the corner and rolled the other towel on my hair to make sure it sips off the water. Pagkatapos ay kinuha ko rin ang reserbang twalya at bumalik sa higaan. Dahan-dahan kong pinahid ang twalya sa basang buhok ni Raphael. "Mmh..." he groaned, not in protest, but like a kid. Para siyang bata na nagrereklamo dahil nagising.

"Patutuyuin lang natin ang buhok mo. Hindi maganda na natutulog na basa ang buhok." Mahinhing paliwanag ko sa kanya. Hindi naman siya umimik pa. I took this as a cue to continue what I was doing. I gently patted the towel on his hair. Basa na rin ang parte kung saan nakapatong ang kanyang ulo sa kama. Umiling na lang ako. "Kapag matulog ka na basa ang buhok, baka magkasakit ka ng ulo. Sabi rin ni papa na sanhi nito ang pagkabulag."

I smiled at the thought of my father. Right. Maraming payo si papa sa akin. Sa tuwing matatapos ang training namin ni Magento noon, dahil pawisan ako't malagkit ay maliligo sana ako ngunit pinagbabawalan ako ni papa. Sinabi niya na magpahinga muna raw ako bago ako maligo. Dahil sa sobrang pagod naman ay aantukin ako pero pagbabawalan akong matulog muna lalo na kung basa ang buhok.

Sa gitna ng aking pagpapatuyo ng kanyang buhok ay nakarinig ako ng pagkatok. It must be the clothes that Raphael asked by using phone a while ago. Tumigil muna ako sa aking ginagawa at tumungo sa may pinto at binuksan ito. Bumungad si Charla na may hawak na mga nakatuping damit. "Salamat." Saad ko sa kanya bago ko kinuha ang mga damit.

Ngumiti siya at saka tumango. Bago pa man siya makasilip sa loob ay sinara ko na ang pinto.

I wore the pair of cream underwear which perfectly fit me and a pink pajama she brought. Kumunot ang noo ko dahil walang damit na pang-itaas. Mukhang nakalimutan ni Charla na magdala ng damit ko. I sighed. Hihiram na lang ako ng damit ni Raphael. It's not like he'll care, right?

I went to his wardrobe and opened it. I decided to use one of his white long sleeves. There were ash colored lines on it and the silk felt comfy for me. I slid myself into its sleeves. I ruffled and rolled the sleeves into my joints and just buttoned the center of the upper garment. Inamoy ko ang damit. It smelled like Raphael. Ngumiti naman ako. Humarap na ako sa kama at akmang hihiga na sa tabi ni Raphael nang napansin kong nakamulat ang kanyang mapupungay na singkit na mga mata. He was staring at me.

"Ah... akala ko tulog ka na."

"You look nice in my clothes." He complimented, ignoring my former words. His voice was hard, but it wasn't cold. He seems genuine when he said those nice words to me. I don't know why but his words left a big impact to me. Nararamdaman ko na naman ang pamumula ng aking pisngi at ang malakas na pagtibok ng aking puso. In addition to that, I also feel these stupid butterflies in my tummy. It felt wonderful and good. His words, somehow, managed to tickle my soul in delight... and he also managed to wake my heart up.

"Nakalimutan kasi ni Charla na magdala ng damit." Pagdadahilan ko.

"It's okay. You can wear my clothes anytime you want." Aniya. Bumangon siya at umayos ng upo sa gitna ng kama, ang kumot ngayon ay nakatakip na lamang sa kanyang ibabang parte. Tumbad na tumbad ang kanyang matigas at matikas na anyo. He looked so perfect. Too perfect. He seems like a magnet and a force that is constantly gripping on my gazes. I cannot look away. I would not dare to look away at this... lovely figure.

Bumalikwas na siya sa kama. Lumunok ako habang pinagmamasdan ang nakasabit na kahabaan sa gitna ng kanyang mga hita. Halos malula ang aking mga mata. Ang haba! Shit!

Naglakad siya at tumungo sa aparador habang ang aking tingin naman ay sumunod lamang sa kanya. He seems to not mind me gaping at his stark-naked body. He didn't mind the attention at all. He walked normally, like he wasn't unclothed at all. Hindi nakatulong na sa bawat hakbang niya ay nakikita ko ang paggalaw ng kanyang laman. His muscles were flexed naturally. He was such a beautiful sight.

Knight in Shining TuxedoTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon