Meeting with a stranger

Chapter 2

Ngumiti lang ako sa kanya at bahagyang  tumango.

“I already talked to the doctor and it is confirmed that you had asthma. They said it’s not that serious but I will still keep an eye on you.” He said in a warning tone. Sometimes he’s over reacting but it’s kinda sweet to my ears.

“Papa they said that I am already fine so can you get me otta here? I don’t like hospital, remember?” I mumbled at tumayo na sa pagkakahiga. Naupo ako sa gilid ng kama at hinayaan ang paa ko na naka-hang.

“Aniyo! You’ll stay here...”

“Aniyo papa. Jebal... jebal... jebal...” I cried out loud.Sometimes medyo may pagka childish ako pero yun lang ang paraan ko para mapapayag si papa sa gusto ko. Alam ko naman kung saan ko ilulugar ang pagkachildish ko, kay papa ko lang naman ito ginagawa and I’m not a spoiled brat. Manapa si Marie. I smiled at my thought.

“Okay okay...” papa said in Korean tune. Ang cute lang lumalabas ang pagkanatural niya sa boses niya. Hindi maiiwasan yun dahil koreano siya at alam naman nating may pagkapilipit ang mga dila nila. Well except from me. I was grown here in the Philippines however I was given a birth in Korea.

Niyakap ko siya ng mahigpit at nagpasalamat na pinagbigyan ako.

***

 

“Hey? Are you serious? He’s mine...”

“—“

“Of course, don’t you ever touch him or else ... ekkkkk!”  

Nagmuwestra pa ito ng parang manggigilit ng leeg. Nakakatuwa lang it’s Marie, Brianna Marie Mendez to be exact. I used to call her Marie pero sa iba ayaw niyang tinatawag siyang Marie medyo oldie daw ang dating, ako lang ang hinahayaan niyang tumawag sa kanya ng ganoon. Kahit ang parents niya ayaw niyang tinatawag siyang ganoon. She’s talking to someone over the phone. We’re now at my room pinuntahan niya ko nang malaman niya ang nangyari sa akin. Mas ahead ako sa kanya ng tatlong taon, fifteen years old pa lang siya pero nagkasundo kami ng ugali. Para ko na siyang little sister since wala akong naging kapatid.

Ako lang kasi ang nag-iisang anak nila mama at ni papa. Since kasi ng ipanganak ako nawala na si mama, binawian ito ng buhay dahil sa komplikasyon nito sa baga niya. Merun siyang asthma na hindi magandang kondisyon dahil hindi ito pangkaraniwang hika lang. Rekomendasyon nga ng doctor na hindi siya dapat magbuntis. Maaari itong ikakumplika ng baga niya at mauwi sa pagkamatay niya. Pero si mama ang may kagustuhan na magka-anak sila ni papa sabi ni papa ginusto iyon ni mama dahil para kahit papaano daw e may maiiwan sa kanya. Ako nga iyon. Kaso ang kapalit ay ang pagkawala ni mama. How would it feel to have a mother at your side? Yung tipong mapagsasabihan mo ng mga girly stuffs ko ngayon? Ang awkward naman kasi kung kay papa ko sasabihin at isa pa masyado na siyang abala sa trabaho niya ayoko naman dumagdag pa sa stress niya. Kung kay Marie naman masyado pa siyang bata para sa mga ganitong bagay. Kaya ito ako ngayon sinasarili ang ilang mga bagay. Hindi ko pa naman siguro ito ikababaliw...

Naikukwento lang naman ni papa ito sa akin noon pa. Sa mga kwento niya na lang ko nakilala si mama at sa mga litrato nilang magkasama at ilang mga solo pictures nito. “You got Elena’s beauty baby girl, mymother’s name, her lips, her rosy cheeks, her small pointed nose, her eyebrows, her chin, even your soft, brown curly hair baby girl. You’ve got them all, I can see your mom through you baby girl. My eyes, that’s the only one that you inherited from me since we had the same skin complexion like your mom.” Those were the few characteristics that my papa described to me. It simply says that I was looked like my mama.