ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...
Ο διευθυντής του λυκείου φώναζε ένα ένα τα ονόματα των τελειόφητων κι εκείνοι ανέβαιναν γελαστοί στη εξέδρα να παραλάβουν το απολυτήριο τους. Η Κριστίν κοίταξε ανήσυχη το ρολόι της. Η σειρά της Λώρα πλησίαζε. Είχε τελειώσει πια το σχολείο και σύντομα θα έφευγε για το κολλέγιο για να σπουδάσει ιστορία τέχνης. Τα γονίδια είχαν κάνει τη δουλειά τους! Οι γονείς γύρω της, χαρούμενοι και υπερήφανοι, χειροκροτούσαν τα παιδιά τους και η συγκίνηση ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Ένα φιλί στο μάγουλό της, έκανε την Κριστίν να αναστενάξει με ανακούφιση.
- Άργησες, διαμαρτυρήθηκε στον άντρα που κάθισε δίπλα της.
- Το ξέρω, συγνώμη! είπε εκείνος λαχανιασμένος και έμπλεξε το χέρι του στο δικό της.
- Πού είναι η Λώρα; τη ρώτησε, ψάχνοντας με το βλέμμα ανάμεσα στους μαθητές που περίμεναν στη σειρά.
- Εκεί! του είπε η Κριστίν και τέντωσε το χέρι της για να του δείξει.
Ο Στέφανο εντόπισε την κόρη τους και χαμογέλασε.
- Δεν το πιστεύω...η Λώρα ετοιμάζεται για το κολλέγιο! είπε και στράφηκε στην Κριστίν.
Την κοίταξε με λατρεία και της ψιθύρισε : "Σ'αγαπώ". Η Κριστίν τον κοίταξε γλυκά και του είπε, με κάποια μελαγχολία στη φωνη:
- Σύντομα θα είμαστε μόνοι μας πια στο σπίτι...
Ο Στέφανο έπιασε το πηγούνι της και την κοίταξε βαθιά στα μάτια:
- Δε βλέπω την ώρα..., είπε με νόημα και η Κριστίν γέλασε και τον τσίμπησε στα πλευρά.
- Είσαι απαίσιος, του είπε αλλά το χαμόγελο δεν έσβησε από τα χείλη της.
Η σειρά της Λώρα έφτασε και οι περήφανοι γονείς έσφιξαν ο ένας το χέρι του άλλου.
- Λώρα Κρουζ Μπαρέζε, ακούστηκε από τα μεγάφωνα κι η κοπέλα παρέλαβε το απολυτήριο της και στράφηκε γελαστή προς τους γονείς της. Τους είδε όρθιους να την χειροκροτούν, με μάτια γεμάτα συγκίνηση και ευτυχία...
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
RomanceΟ Κάρλος τη διέκοψε απότομα, σηκώνοντας το χέρι του κι η Κριστίν νόμισε προς στιγμή ότι θα τη χτυπούσε και πισωπάτησε. Εκείνος αναστέναξε βαριά κι όταν μίλησε η φωνή του ακούστηκε ακόμα πιο βραχνή απ΄ό,τι ήταν και...ραγισμένη. Ακούστηκε σαν ξεκούρδι...