Creepiest things children have ever said. (Nederlands)

The black eyed children

96. Het voelde bijna als een droom. Ik werd wakker doordat mijn hond aan het blaffen was. Ze stond rechtop op het bed waar mijn man ik en onze 22 maand oude dochter aan het slapen waren, ze blafte naar de deur alsof een onbekende vreemdeling in de gang aan het rondslenteren was. Ik dacht dat ze simpelweg weer eens reageerde op een random geluid uit het huis zoals ze wel vaker deed. We hebben haar nog maar 3 maanden en ze is nog maar een pup dus ik nam het niet te serieus. Het kon van alles zijn, onze huisgenoot, de isolering die geluiden maakte, de auto's buiten – ik was dus totaal niet bezorgd.

Ik bedacht me dat ik op dat moment het beste de deur kon opendoen zodat ze kon zien dat er niks aan de hand was. Het klinkt misschien een beetje dom, maar het is wat we altijd met onze dochter doen als ze bang is, en ik bedacht me dat het dus ook wel zou werken met een puppy. Ik deed de deur open en ze rende zo snel als ze kon door de gang naar de voordeur. Daar stond ze grommend naar de deur. Het was een kwade en agressieve grom, een die ik haar nog nooit eerder heb horen maken. Ik keek haar vreemd aan en opende het babyrekje dat de deur blokkeerde met het idee de deur te openen om haar te laten zien dat alles oké was.

De seconde dat ik mijn hand uitstak naar de deurknop draaide Lucy door. Ze blafte nog harder en sprong op me af, toen ik de deurknop echter aanraakte veranderde haar houding volledig. Ze jankte, het leek bijna alsof ze bang was en trok zich langzaam weg van de deur. Terwijl haar houding veranderde deed mijne dat ook – ik was niet langer kalm. Mijn hart bonkte in mijn borstkas. Ik werd overspoeld met het gevoel van angst en dreiging. Ik keek door het sleutelgat, ik kan niet uitleggen waarom ik het deed, maar ik deed het. Buiten stonden twee kinderen.

Een was slechts een stukje korter dan mij, en leek niet veel jonger. Ik ben 21 en zij leek een jaar of 16 a 17. Ze was dun en bleekjes. Haar haar was honingblond en lang ongeveer tot halverwege haar rug. Over haar ogen hingen aan beide kanten lange bangs waardoor je haar ogen amper kon zien. Ze droeg een broek, een lichte met scheuren en een dunne lange hoodie. Ze hield de hand vast van een klein meisje, ze leek rond de leeftijd rond de 3 a 4, en met exact dezelfde kleren als het oudere meisje. Het kleine meisje keek verlegen naar de vloer, ze had haar honingblond haar in een paardenstaart naar achter geknoopt. Ze had een pluche knuffel in haar hand die identiek was aan degene die mijn eigen dochter heeft. Als ik niet een overwelvend gevoel had van angst had ik ze waarschijnlijk gevraagd binnen te komen voor een kopje thee of wat warme chocolade om ze uit de kou van buiten te krijgen. Iets aan hun leek ... vreemd. Op dat moment had ik nog geen een geluid gemaakt – ik had de hond niet stil proberen te krijgen of gefluisterd, niks – ik had de lichten niet aan gedaan. Deze kinderen hadden geen benul dat ik voor de deur stond. Het oudste kind sprak op.

Ze had een stem die volwassen klonk, zelfverzekerd en zonder accent. Ze hield haar hand een beetje naar beneden, en ik kon haar ogen niet zien. Ze zei '' We moeten uw telefoon gebruiken.'' Ik stond bevroren van angst. Hoe wist ze dat ik daar was? Ze hief haar hoofd op zodat we oog in oog stonden, en toen zag ik haar ogen. Dat was de reden waarom ik ze niet door haar haar had gezien eerder – ze waren zwart, of zo blauw als een donkere nacht, donkerpaars – in ieder geval niet menselijk. Ze sprak weer: ''onze moeder maakt zich zorgen.''

Als iemand die altijd al geïnteresseerd is geweest in enge verhalen, wist ik meteen wat ze was toen ze me aankeek door de deur. Ik ben niet het persoon dat normaal in dit soort dingen geloofd – als iemand die totaal niet in god geloofd en een enorme sceptisch persoon. Wanneer het aankomt op paranormale verhalen van vrienden en familie gooide ik al vaak spookverhalen weg als nonsens. Alsnog kon ik geen logische verklaring geven voor wat er nu aan de hand was – er stond niks behalve een dunne deur tussen mij en een black eyed child. Er was geen vraag wat er anders voor me zou moeten staan.

Ik gaf haar geen antwoord. Langzaam en stil trok ik me weg bij de deur, met Lucy die zich nog steeds verstopte achter mijn enkels. Ze bleef praten: ''Laat ons gewoon binnen om uw telefoon te gebruiken.'' Ik nam nog een stap achteruit weg bij de deur, en met die stap veranderde de toon van het meisje. In het begin klonk ze beleeft, nu klonk ze eisend. ''We gaan je geen pijn doen als we dat wouden doen hadden we wel ingebroken. Ik vraag het nogmaals, mogen we binnen komen om uw telefoon te gebruiken?'' Lucy gromde tegen de deur, en ik deinsde nog meer terug, maar iets in me probeerde me langzaam terug te trekken naar de deur. Het was geen fysiek ge trek maar meer een enorme drang om terug te gaan en ze binnen te laten.

Ik ging terug naar mijn kamer, deed de gordijnen dicht, draaide de deur op slot – en zat daar in het gedimde nachtlicht. Ik hoorde haar me nog een keer terugroepen naar de deur, en toen was het stil. Ik ben niet meer inslaap gevallen die nacht, en ik heb niet meer goed geslapen sinds. Ik weet van de verhalen dat black eyed children niet naar binnen kunnen komen zonder toestemming. Ik weet dat ze niemand hebben kwaad gedaan, maar ik ben nog steeds bang dat ik een uitzondering ben. Toen ik het mijn man vertelde zei hij dat het gewoon een droom was, hij bleef vertellen dat ik het gewoon moet vergeten. Maar het blijvende gevoel van verdriet, de dreiging wanneer het huis stil is in de nacht, de angst voor een klop op de deur...bewijst me het tegendeel.