Ruelle- Game of Survival
Merhaba... Sonunda geldik. Biraz geç oldu ama -biraz mı dnfdjfkghlx- sonunda gelmeyi başardık işte.. Şimdi şöyle ki ; ben wattpad'te yazmaya başladığımda öğrenciydim, haliyle gayet sağlam boş vaktim oluyordu ve bilirsiniz o zamanlar gayet seri bölüm de atıyordum. Fakat şimdi üniversiteden mezun oldum, yüksek lisans, iş, falan filan daha bir sürü uğraştığım şey var ve maalesef wattpad'te bana para kazandırmıyor. Hali hazırda uğraştığım çok şey olduğu ve adım adım bir şeylere ulaşmaya başladığım için benim için önemli seneler. En azından hayallerime ulaşmam için yapmam gereken bir sürü şey var ve bu yüzden wattpad'i şu an senede bir iki kere uğradığım bir yer olarak kullanıyorum ve belki de ilerde hiç kullanmayacağım.
Yani fanfiction yazmak benim hobim ve bununla beraber yüz tane daha hobim var o yüzden bana kızmadan önce bu kızın bir hayatı var, wattpad o kadar önemli değil diye düşünün nolur dhfjghkjdkg
Ama yine de bana buradan zar zor ulaştığınız için şuraya twitter adresimi bırakıyorum çünkü orada yeterince aktifim. Buyrunuz; tinax_L
Veeee gelelim bölüme. Bölümün başları aşırı sıkıcı ama sonunda bence sıkılmayacaksınız. Bu arada hikaye 1M olmuş. İnanın bu kadar az bölüm atarken hikayelerimin büyümesini hiç istemiyorum ve beni biraz da mahcup ediyor ama destekleriniz için her zaman teşekkürler. Özellikle de bana karşı saygıyla davranan tüm o insanlara ayrı teşekkür ediyorum. Çünkü burada hepimiz yazıyoruz ve önemli olan gerilmemek, hoş vakit geçirip, birbirimizi kırmamak. Neyse sizi seviyorum. -ted konuşmam bitti dghljdfgkhx-
Bir şey daha; uzun zamandır yazmıyorum baya paslanmışım, o yüzden çoğu şeyi görmezden gelip yorumlarınızla bana eşlik ederseniz sevinirim. :')
Keyifli okumalar.
40- Oyun bitti.
'Delilik bu, dedim. Delilik bu. Deliriyorum.'
JUNGKOOK
O ince sınır.
O ince kaybolmaya yüz tutmuş sınır.
Bir ucunda ben vardım. Bir ucunda ise o. Kendimi bildim bileli, tüm hayatım boyunca orada, o sınırın ucunda onu beklemiş gibiydim. Bulmuştum. Duvarlar parçalanmıştı. Toz bulutları aramızda dağılmıştı, sonra birden bire moloz yığınlarının arasından biz çıkıvermiştik. Bir çizgi kalmıştı geriye. Tozdan bir çizgi. Oradaydı, rahatsızlık vericiydi fakat duvarlara nazaran acıtmıyordu canımı artık. Çünkü biliyordum. Hissediyordum. Tüm olanlara rağmen. Tüm yaşadıklarımıza rağmen.
Oradaydı. İkimizin arasında, ince bir cam misali duruyordu.
Sızım sızım sızlayan o yan... Yara taze değildi. Bir yaraya sahip miydim aslında onu da bilmiyordum ama orada sızlıyordu. Dokunmamama rağmen, parmak uçlarımı onda dolaştırmaktan kaçınmama rağmen orada öylece sızlamaya devam ediyordu. Çekilmez değildi. Katlanabileceğim kadardı ama oradaydı. Orada ikimizin arasında yaralarımız durmaya devam ediyordu. O ince tozdan çizginin içerisinde parıldayan ufak cam parçaları misali duruyorlardı. Kanamıyordu, kanamasına izin vermiyordum fakat acıtıyordu. Öylesine yakıyordu ki o sızının daha büyük acılara gebe kalacağını düşünmeden edemiyordum. İlk önce sızlardı. Sonra yanardı. Soyulurdu ve kanardı. Sonra ise kabuk bağlardı. Ben o kabuğu yolardım ve yine sızlardı. Bir döngüydü bu. Artık bir döngü olmuştu.
"Üzgünüm." diye mırıldandı. Parmaklarımı saçlarında dolaştırmaya devam ettim. Burnuma dolan kokusuyla gözlerimi titrekçe kapatırken aramızdaki tüm yoğunluğun hala orada asılı kaldığını biliyordum. Ağlayışı yerini iç çekişlere bırakmıştı. O ağlarken onunla beraber ağlamıştım. Uçurumun kenarındaydık, ben düşmemiştim fakat onunla beraber bin kere yuvarlanmıştım. İçimde bir yerlerde kaybolmaya yüz tutmuş o ağırlık tekrar açığa çıkmıştı. Gözlerimin önünde sürüp duran şeyleri anlamıştım, biraz da olsa onu anlamıştım. Kaybolmuş, kırık döküktü. Yaşamaya muhtaçtı, yaşamaktan korkuyordu. Çizgideydi, çizginin dışındaydı, çizgiyle beraberdi. Kaybolmuştuk. Onunla beraber ben de kayboluyordum.
