Maneschijn

Volle Maan

Ik stond aan de rand van het bos zoals elke dag.

Achter het hek met prikkeldraad kijk ik naar het donkere bos. Het bos waar niemand mag komen. Of nou ja, waar wij niet mogen komen. Volgens zuster Van stelten gaan er daar mensen dood en is de kans klein dat je niet verdwaalt of dat je verstrikt geraakt in doorstruiken die er in het bos van krioelen. Natuurlijk zijn er veel verschillende theorieën die door het weeshuis gaan. De raarste vind ik wel erg ver gezocht, dat er mensen wonen die je hoofd eraf hakken en dan gebruiken als mok, de rest van je lichaam offeren ze aan de wolven om ze tevreden te houden zodat ze hun niet aanvallen.

nou ja, Ondanks al die theorieën en waarschuwingen vindt ik het een van de interessantste plekken. Ik ben er spijtig genoeg nog nooit geweest, want zoals ik al zei het is verboden voor ons. Andere interessante plaatsen zijn bv. het kantoortje van de hoofdzuster van het weeshuis. Ik wil uitzoeken wie mijn ouders waren en als ze nog leven, waar? Ik heb natuurlijk al onderzoek proberen te doen, maar dat gaat moeilijk als je overal zusters tegenkomt die je niet mogen en zoveel mogelijk straffen willen uitdelen zodat ze zelf niets meer hoeven te doen. Best slim, vind ik. Maar vooral voor ons is het hard.

Ik draaide me om, om terug naar binnen te gaan toen ik plots het geluid van een huilende wolf hoorde vanuit het bos. Ik staarde terug naar het bos om te kijken of ik een glimp kon opvangen van het dier, maar tevergeefs het bos is te donker. Snel liep ik naar binnen voordat ik mijn middageten moest overslaan en schoof aan een lange tafel. James en Sara schoven even later ook aan tafel. "Had je dat gehoord?! Echt vet! Zeg me al sje blieft dat je iets gezien hebt. Ik weet zeker dat je daar was en ook dat dat daarnet een wolf was." Zei hij super enthousiast. "Nee, te donker." Zei ik teleurgesteld waarna James diep zuchtte. "Maar goed ook. Straks vermoord die je nog." "Sara er staat een hek." "Ze kunnen hoog springen." "Met prikkeldraad." "Ze kunnen bijten." "Met stroom." "Nietes." " 's Nachts wel." "Zouden ze ook overdag moeten doen." Zei ze koppig. "Sara, dat is pas gevaarlijk." "Boeien." ik zuchtte diep en stopte een lepel smerige aardappelpuree in mijn mond.

"Zeg heb jij toevallig nog kleine Lisa gezien?" Vroeg Sara terwijl ze rond keek "Ik zie haar nergens meer." "Ze is geadopteerd." Zei ik monotoon. "Echt?" Vroegen James en Sara verbaasd. "Amai, dat is nieuw." "ze heeft geluk bedoel je." Zei ik weer op dezelfde toon "Ja, maar bijna niemand adopteert meer een kind uit het weeshuis en vooral niet iemand boven de 6 jaar." "Daar heb je gelijk." zei James die instemmend knikte.

in de slaapkamer

Ik dacht na over die ene keer dat Thomas (een jongen die verhuisd is) zei dat er in het bos iets op mij wachtte. Ik was toen klein en stond voor het hek naar het bos te staren toen Thomas naast me kwam staan en dat zei. Ik vraag me nog steeds af of het voor de grap was of niet, of dat hij bedoelde dat ik ernaar toe ging en daar de dood op me wachtte, dat zei Sara in ieder geval. Of dat daar mij...

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door een duister,  jammerend gehuil vanuit het bos. Vlak daarna hoorde je verschillende mensen gillen en *klik* het licht was aan. Sara deed dat altijd. Ik was er inmiddels al aan gewend. "Die was eng" zei ze met trillende stem. ze was echt bang, ik hoor aan die stem dat ze op het punt staat te huilen. Ik moet toegeven het was niet een van de mooiste die ik had gehoord. Ik stond op en keek naar buiten. "Kak! Vollemaan en geen wolken." Sara begon te huilen. "Lucia ik ben bang." Zei ze huilend. Ik klom naar boven, ging bij haar zitten, omhelsde haar en probeerde haar een beetje te kalmeren toen er ineens een angstaanjagende, luide grom klonk. Sara gilde het uit en sprong onder haar dekens voor zover het kon. Dit klonk wel echt heel dichtbij he. Ik klom uit het bed terwijl Sara onder haar dekens vandaan kom "Wat ga je doen?" vroeg ze. "Even kijken." Antwoorde ik. Ik keek naar buiten en zag een grote wolf voor het hek staan. "OMG." Wat?"  ineens draaide de wolf zijn kop naar het raam en keek me recht aan, ik verstijfde.

Kak. "Lucia?" Ik draaide me snel om, rende naar het bed en sprong naast Sara "Hij keek me aan!" zei ik in paniek. "Wie?" Vroeg Sara bang "Hij keek me recht in de ogen aan!" "Wie!?" begon ze nu een beetje harder. Ineens vloog de deur open waardoor we allebei onze longen uit ons lijf schreeuwde.

ja mensen ik schrijf op het einde ook iets. 

ik wil vragen of jullie dit hoofdstuk leuk vinden. ik ben nog niet zo goed in schrijven dus... jullie kunnen me altijd bijsturen als dat nodig is. en ik wil jullie ook vragen wat jullie van de cover vinden? het is een begin maar ik weet bijna heel zeker dat er over een paar hoofdstukken een nieuwe cover zal zijn. voor het geval dat ga ik hier mijn eerste cover onder plaatsen zodat later lezers ze ook kunnen zien. :D

en vinden jullie hem mooi? je mag altijd je mening geven in de comments over het boek ,de cover, ...

dankjewel voor dit hoofdstuk überhaupt uit te lezen. het geeft me een goed gevoel en ik zweer dat ik een vreugde dansje doe als ik zie dat er op dit hoofdstuk gestemd is.

xxx   

Q.S.