[END] พี่พัคครับผมขออยู่ด้วย JIKOOK BTS

ตอนที่ 23

ปูซาน

แทฮยองกลับมาร้านของตัวเองหลังจากที่ปล่อยให้พนักงานประจำที่จ้างไว้เปิดร้านแทนมาเกือบอาทิตย์

"ไม่เจอแทฮยองตั้งหลายวันแน่ะ ไม่อยู่หรอ" ลูกค้าประจำในฟื้นที่ทักทาย เมื่อเห็นเจ้าของร้านหนุ่มเดินมาเสิร์ฟเอง

"ครับ ไปทำธุระมา เชิญทานให้อร่อยนะครับ"


ร้านของแทฮยองลูกค้ายังแน่นร้านเหมือนเดิม แต่ต่างจากเมื่อก่อนตรงที่ลูกค้าที่อยู่ในร้านวันนี้ เกือบครึ่งเป็นคนของพัคจีมิน ไม่นับที่เดินทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวอยู่ด้านนอกรอบๆ ร้านอีกด้วย เดี๋ยวพอปิดร้าน คนพวกนี้ก็ไปทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวอยู่บริเวณบ้านของเขาอีก

"เจ้านายนายต้องทำขนาดนี้เลยหรอ ยุนกิ" คิมแทฮยองถามเมื่อหย่อนก้นลงนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อน
"เป็นฉันฉันก็ทำ คุณพัคเขาคงเป็นห่วงน้องเขา"
"หึ น้องหรอ"

"พูดถึงเรื่องนี้ แทฮยอง ฉันเองก็เพิ่งรู้ว่าจองกุกไม่ใช่น้องคุณพัค"
"ทำไม กลัวฉันจะโกรธหรอ"
"ไม่ใช่ๆ ฉันแค่กำลังคิดว่า ถ้าเขาไม่ใช่พี่น้องกัน เขาก็รักกันแบบหนุ่มสาวได้อ่ะสิ ใช่ม้ะ" ถามเพราะสงสัย แต่กลับได้แววตาเสือร้ายมาจากเพื่อนแทน

"แต่จองกุกยังเด็กอยู่ มีความรักแบบหนุ่มสาวไม่ได้หรอกเนาะ" ยุนกิพูดต่อ
ตอกย้ำความจริงที่ว่า แทฮยองหวงหลานมากแค่ไหน


"ว่าแต่จองกุกอยู่ไหน ตั้งแต่เช้ายังไม่เห็น" มินยุนกิเปลี่ยนเรื่อง

"อยู่หลังร้านนั่นแหละ ไปหาสิ" แทฮยองบอก
"ฉันไปหาจองกุกก่อนนะ"





"อ่านอะไร"
จองกุกนอนเอนบนเก้าอี้ยาวที่ตั้งอยู่หลังร้าน

"ก็หนังสือทั่วไป พี่ยุนกิมาแล้วหรอครับ" จองกุกทักทายเพื่อนของอา ยุนกิอยู่ปูซานตั้งแต่ที่เขากับแทฮยองกลับมา

ตั้งแต่วันนั้นที่พัคจีมินปล่อยมือจองกุก จองกุกก็ไม่ได้ติดต่อกลับไปอีกเลย
พัคจีมินก็ไม่เคยติดต่อมา ถึงอย่างนั้นก็ยังให้ยุนกิมาอยู่ด้วย รวมถึงส่งคนมาอีกหลายสิบคน

ห่วงมากทำไมไม่มาเอง

"อืม"

"พี่ยุนกิครับ"
"ว่า" ยุนกิขาน
"ขอบคุณที่ดูแลผมนะครับ ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันเลย"

"อย่ามาร้องไห้นะ พี่เดินหนีนะ ไม่ปลอบนะ บอกก่อน" ยุนกิพูดดักเมื่อเห็นหลานชายทำหน้าเศร้า

ได้ผล จองกุกหัวเราะแทนแล้ว













"เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันที่บ้านสิ" แทฮยองชวนยุนกิเมื่อปิดร้านเสร็จ

"ไม่หรอก เดี๋ยวไปกินที่โรงแรมได้"
"โอเค ตามใจ ฉันกับจองกุกกลับก่อนนะ"






แทฮยองขับรถของตัวเองพาจองกุกกลับบ้าน ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากร้านมากนัก หลังจาจอดรถแล้วก็พากันเดินเข้าบ้าน

"พี่โฮซอก" จองกุกเรียกชื่อคนที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน

แทฮยองไขกุญแจเข้าบ้านโดยไม่ได้พูดด้วยสักคำ ถึงจะไม่มีใครชวน แต่จองโฮซอกก็เดินเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้น

เจ้าของบ้านเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารให้ตัวเองและหลานชาย

ปกติก็ทำไว้เยอะอยู่แล้วนะ ไม่ได้ทำเผื่อใครจริงๆ

อาหนุ่มตักอาหารใส่ถ้วยให้ตัวเองและหลานชาย แล้วถือออกมาด้านนอก จองโฮซอกก็ตักที่เหลือให้ตัวเอง
เหลือหนึ่งถ้วยพอดี


โต๊ะอาหารมีแต่เสียงช้อนกระทบถ้วยเท่านั้น นั่นก็เพราะจองโฮซอกอยู่ตรงนี้ ปกติแทฮยองก็ไม่ได้เงียบอย่างนี้ จองกุกรู้สึก

"คิดถึงฉันไหมจองกุก" โฮซอกเปิดบทสนทนาขึ้นมา
"คิดถึงสิครับ" จองกุกหัวเราะเล็กน้อยก่อนตอบ
"คิดถึงแล้วทำไมไม่โทรหาฉันบ้างหล่ะ ถ้ารู้ว่าคิดถึง อาจจะมาหาเร็วกว่านี้ก็ได้"
"จริงหรอครับ"

จองกุกกินอิ่มแล้ว เขาควรรีบลุกออกไป เพื่อที่จะได้ให้พี่โฮซอกได้คุยกับอาแทฮยองสองต่อสอง
"คิดถึงคุณพัคไหม" อยู่ดีๆ โฮซอกก็ถามขึ้นมา

จองกุกไม่ยอมตอบ แต่รีบถือถ้วยของตัวเองไปเก็บในครัว



"แทฮยอง" โฮซอกจับมือคนรัก "ผมยอมรับผิดทุกอย่าง ผมขอโทษ"
แทฮยองดึงมือออก ไม่มองหน้า

จองโฮซอกขยับเข้าไปกอด


"พี่โฮซอกครับ" จองกุกที่เดินออกมาจากครัวเรียก

"อะไรครับ" โฮซอกรับเสียงดัง ผละออกแทบไม่ทัน

"ถ้าผมบอกว่าคิดถึง พี่จีมินจะมาหาผมไหมครับ"

"ไม่รู้ครับ"
ไม่ได้มาเพื่อคุณครับ ผมมาง้อเมียครับ




"คิดถึงผมไหม"
คนถูกถามนิ่งเหมือนไม่ได้ยิน

"แทฮยอง ผมขอโทษ คุณจะตี จะด่าผมก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหมครับ ผม.."

"คิดถึง จบไหม" แทฮยองโผล่งตอบ "กินอิ่มหรือยัง จะได้เก็บ"











"ทำไมมาอยู่ในนี้" จองโฮซอกถามจองกุกที่นอนอยู่บนเตียงแทฮยอง
"อ้าว ก็ผมนอนตรงนี้" จองกุกไม่สนใจ

"โตป่านนี้ ใครเขานอนกับอากัน" ไม่ได้ฟังดูเหมือนไล่หรอกใช่ไหม จองโฮซอกคิด
"โตขนาดนี้ยังนอนกับอาผมได้เลย" จองกุกชี้ไปยังคนที่มาบ่นเขา

จองโฮซอกเดินเข้าไปใกล้ๆ "ขอนอนกับอาเราคืนนึงสิ เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ดีของเราเถอะนะจองกุก"

เห้อ

"เห็นว่าเป็นพี่โฮซอกหรอกนะ" จองกุกลุกออกจากเตียง

จริงๆ เขาไม่ได้นอนกับอาแทฮยองหรอก ได้แกล้งคนแก่นี่สนุกดี


"จองกุก"
"อะไรอีกครับ"
"เรื่องคุณพัค ... เดี๋ยวพี่ช่วยพูดกับอาเราให้"

ดึงมาเศร้าซะงั้น แต่ก็ขอบคุณนะครับ







เพราะได้คุยตลกๆ กับจองโฮซอก พอต้องมาอยู่คนเดียว ก็คิดถึงพัคจีมินอีกแล้ว ตอนที่อยู่กับอาแทฮยอง ถึงจะคิดถึงเขามากๆ แต่อาแทก็ชวนคุยนู้นคุยนี่ ทำนู้นทำนี่ ก็ลดความคิดถึงเขาไปได้บ้าง

มือเรียวหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาดู
แต่ไม่มีแจ้งเตือนจากเขาเลย

พี่จีมินไม่คิดถึงจองกุกบ้างหรอ










ติ๊ง

เสียงแจ้งเตือนข้อความของโทรศัพท์เครื่องแพงดัง เจ้าของที่นั่งดื่มอยู่มาตั้งแต่หัวค่ำหยิบขึ้นมาดู


-คิดถึงพี่จีมินจังครับ-


พัคจีมินกดปิดหน้าจอแล้ววางมันลงกับบาร์

"ใคร" คิมซอกจินถาม
"จองกุก... บอกว่าคิดถึง" พัคจีมินพูดเสียงเซๆ ก่อนยกแก้วเหล้าที่เทไว้มากระดกจนหมด

"แล้วนายล่ะ คิดถึงจองกุกไหม"

"กล้าถามได้อย่างไง ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะคิดถึงหรอ"
กินเหล้าทุกวัน พยายามทำให้ตัวเองมีสติน้อยที่สุด จะได้ไม่ต้องคิดถึงจองกุก
แต่ใครจะรู้ ยิ่งไม่มีสติ ยิ่งคิดถึงแต่จองกุก

"แล้วถ้านายส่งจองกุกไปเรียนต่างประเทศจริงๆ นายไม่ตายเลยหรอ พัคจีมิน" คนอายุมากกว่าถามอย่างระอา
ถึงอย่างนั้นก็ยังมาเฝ้าเจ้านายทุกวัน

"ถ้านายไม่คิดส่งจองกุกไปเรียนต่างประเทศ จองกุกคงไม่คิดตามหาอาเขาหรอก"
"แล้วจะพูดขึ้นมาให้ได้อะไรครับ"
พัคจีมินกำคอเสื้อคนปากมาก รู้ทั้งรู้ว่าเป็นความผิดตัวเอง
คิมซอกจินแกะมือเจ้านายออก ไม่ได้มีแรงเลยสักนิด


"แล้วถ้าจองกุกกลับมา นายยังจะให้เขาไปเรียนต่างประเทศอยู่ไหม"

"ไม่ว่าจองกุกจะอยู่ที่ไหน .. ผมก็จะอยู่กับเขา"


คิมซอกจินลูบหลังเจ้านายที่ก้มหน้าร้องไห้ พูดถึงจองกุกทีไร พัคจีมินจะเป็นอย่างนี้ทุกที






















"อาแท อ้าว ไม่อยู่หรอ"

จองกุกเรียกคนเป็นอาทันทีที่เปิดประตูห้องนอนของตัวเองเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่พบแทฮยองเหมือนทุกวัน

"ยังไม่ตื่นหรอ เหอะ พี่โฮซอกนี่"

คนตัวสูงพูดกับตัวเอง มือก็เคาะประตูห้องอาแทฮยอง


แกร๊ก

ในเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ มือเรียวก็จัดการเปิดประตูเข้าไปเอง

หวังว่าจะไม่เห็นภาพอะไรที่มันหวาบหวิวหรอกนะ


อืม ไม่เห็น

ไม่เห็นมีใครเลย


สรุปคือบ้านนี้มีแค่จองกุกคนเดียว


เอาเหอะ จู๋จี๋กันให้พอ อย่าให้ถึงตาจองกุกบ้างแล้วกัน



ซึ่งไม่รู้จะมีวันนั้นหรือเปล่า


บ้าน่าจองกุก เดี๋ยวร้องไห้หรอก

ห้ามนะ

หยุดคิดถึงพี่จีมินเดี๋ยวนี้


อาแทครับ

พี่โฮซอกครับ

รีบกลับมาเร็ว



ติ๊ง ต่อง

เรียกได้ว่าเป็นเสียงสวรรค์เลยก็ได้ อาแทกลับมาแล้ว มาเรียวยกมาปาดน้ำตาที่เอ่อออกมาลวกๆ ก่อนวิ่งไปเปิดประตูให้อาของเขา


"..."


"..."





"..."






"จ จองกุก"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อน พัคจีมินยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าจองกุก


"พี่จีมิน" เสียงสั่นๆ เค้นออกมา


"ขอโทษนะ ที่มาช้า" พัคจีมินเดินช้าๆ เข้าไปกอดคนที่คิดถึง


"ฮือออ พี่จีมินครับ" จองกุกกอดคนที่เขาคิดถึงเช่นกัน








"คุณทำถูกแล้วนะ แทฮยอง" โฮซอกยื่นมือไปกุมมือคนรักที่นั่งเบาะข้างๆ

จองโฮซอกพูดถูก เขาต้องเห็นแก่ความสุขของหลานชายมากกว่าความต้องการของตัวเอง







"พี่มารับแล้ว กลับไปอยู่ด้วยกันนะ" พัคจีมินเช็ดน้ำตาที่ไหลไปกองที่คางน้อง

จองกุกคลายกอดออกมามองคนที่ถาม

"พี่มารับผมแล้วใช่ไหม" คนตัวเล็กถามทั้งน้ำตา

"กลับไปอยู่ด้วยกันนะ" พี่ชายหอมหน้าผากจองกุก





"ห้องเราอยู่ไหน" พัคจีมินถามเมื่อเห็นว่ามีห้องอยู่สองห้องที่เขามองเห็นตอนนี้
มือเรียวชี้ไป
"ห้องนั้น"

พัคจีมินจับมือนั้น ก่อนขยับเข้าไปกระซิบข้างหู
"พาไปหน่อยสิ"

"ไปเองสิ จากนิ้วกลางไปนิ้วนางเอง" จองกุกอายม้วน

"นะ พาไปหน่อย"
จองกุกมองท่าทางแปลกๆ ของคนพี่

"เมาใช่ไหม" จองกุกทำจมูกฟึดฟัดใกล้ๆ
"ดื่ม แต่ไม่ได้เมา" พัคจีมินดึงมือจองกุกมากุมไว้ ส่งสายตาอ้อนวอน

จองกุกสลัดออก แล้วเดินนำเข้าไปในห้องตัวเอง

พัคจีมินรีบเดินตามเข้าไป


มือหนาปิดประตู แล้วหันมาจับเจ้าของห้องกดลงไปบนเตียงเล็ก

เตียงเล็กอย่างนี้ นอนข้างกันไม่น่าได้ สงสัยต้องนอนทับกัน

"พี่จีมินอย่า เดี๋ยวใครมาเห็น" จองกุกร้องห้ามคนที่กำลังก้มมาซุกไซ้ต้นคอขาว

"ใคร อาแทหรอ" พัคจีมินเรียกตามคนรัก ไม่รู้ว่าอายุเท่าไหร่ แต่ก็เรียกว่าอา

จองกุกพยักหน้าเบาๆ

"จองโฮซอกไม่ปล่อยมาหรอก หรือถ้าปล่อยมาจริงๆ พี่จะไม่ขึ้นเงินเดือน แล้วก็ไม่จ่ายโบนัสด้วย" พัคจีมินลงไปสูดความหอมของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จต่อ กลิ่นสบู่ยังหอมหวน


"เดี๋ยวครับพี่จีมิน" จองกุกดันไหล่ที่คร่อมตัวเองออก "แล้วผมล่ะครับ ผมจะได้อะไรบ้าง"

"จองกุกอ่ะหรอ จองกุกก็จะได้ทุกอย่างที่เป็นของพี่ไง" มือหนาลูบผมคนรัก "พี่ให้จองกุกได้ทุกอย่าง ชีวิตของพี่ด้วย"

"บ้าหรอครับ ผมจะเอาชีวิตพี่ไปทำไม" จองกุกตีไปที่อกแกร่งแรงๆ

"พี่ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้นะ" พัคจีมินเอ่ยคำขอโทษ

"ผมขออยู่กับพี่ตลอดไปได้ไหมครับ" จองกุกส่งสองแขนไปเกี่ยวเอวคนข้างบน

"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ จองกุก"



















คฤหาสน์ตระกูลพัค






ชายหญิงที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ในฐานะคนทำงานรับใช้เจ้านาย ออกมายืนรอคนที่กำลังจะมาอย่างเต็มใจ หลังจากหัวหน้าแม่บ้านโอยองเอบอกว่า เจ้านายของเขาทั้งสองกำลังจะมาถึงภายในห้านาทีนี้

ตอนนี้พวกเขาไม่สงสัยในสถานะของจอนจองกุกอีกแล้ว ยอมรับว่าก่อนหน้านี้มีการพูดถึงลับหลังกันบ้าง เพราะเจ้านายของเขาพัคจีมิน ไม่เคยพูดเลยว่าจองกุกเป็นน้องของเขา ยิ่งช่วงหลังๆ ทำดีด้วย ก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าทำให้ในฐานะอะไร แต่ตั้งแต่ที่คิมแทฮยองมาที่บ้านในวันนั้น เรื่องราวทุกอย่างก็ถูกเฉลย


"คุณจองกุกมาแล้ว" เสียงสาวรับใช้คนหนึ่งดังขึ้น เมื่อเห็นว่ารถของเจ้านายขับเข้ามาแต่ไกล


มินยุนกิลงมาจากฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ก่อนเปิดประตูหลังให้เจ้านายใหญ่

ก่อนที่จอนจองกุกจะตามออกมา

"คุณจองกุกคะ ป้าไม่รู้ว่าป้าควรพูดคำนี้ไหม แต่ยินดีต้อนรับกลับบ้านของเรานะคะ" โอยองเอจับมือเจ้านายน้อยไว้ เห็นมาตั้งแต่ตัวเล็ก ตอนนี้สูงยาวขึ้นแล้ว
จองกุกจับมือคนที่คอยดูแลตัวเอง สมัยที่พี่ชายยังไม่ใจดีกับตนขนาดนี้
"ผมดีใจนะครับที่ได้กลับมาที่นี่อีก" จองกุกน้ำตาคลอ

พัคจีมินเดินเข้าไปจับไหล่คนตัวเล็ก
"พอได้แล้ว ค่อยคุยกัน เวลามีอีกเยอะ ตอนนี้เข้าบ้านก่อนเถอะ ฉันร้อน"







"ฉันให้คนย้ายของของเธอมาไว้ห้องฉันหมดแล้วนะ" พัคจีมินบอกคนที่ตนจูงมือ

จองกุกทำหน้าเรียบเฉย

"ไม่โอเคหรอ" พัคจีมินถามอย่างเอาใจ
"เปล่าครับ ผมโอเค" จองกุกขยับเข้าไปกอดเอว ซบอกออดอ้อน "ต่อไปนี้เราจะได้นอนด้วยกันทุกวันใช่ไหมครับ"
พัคจีมินอมยิ้ม
"ใช่ ต่อไปนี้จะไม่มีข้ออ้างให้นอนแยกกันอีกแล้ว ต่อให้ทะเลาะกันก็ต้องนอนด้วยกัน รู้ไหม หืม" มือแกร่งลูบหัวคนอายุน้อยอย่างอ่อนโยน


"ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ วันนี้ยังไม่ได้อาบน้ำเลยไม่ใช่หรอ" จองกุกผละออกก่อนบอก

พัคจีมินเดินทางไปปูซานตั้งแต่เมื่อคืน หลังจากที่จองโฮซอกเลขาของตนส่งข้อความมาบอกว่าแทฮยองอนุญาตให้หลานของเขามาอยู่กับพัคจีมินได้ พอไปถึงก็มีกิจกรรมที่ทำให้เสียเหงื่ออีก ไม่เท่าไหร่ก็ต้องนั่งรถกลับโซลเลย


"อาบให้หน่อยสิ" พัคจีมินบอกคนที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้

"ก็มาดิครับ" จองกุกส่งสายตาก่อนเดินนำเข้าไปในห้องน้ำ


เอ แต่พอมาคิดแล้ว พัคจีมินคิดว่า...

"จองกุก พี่อาบเองดีกว่า พี่ว่าพี่เอาอีกไม่ไหวแล้ว" คนตัวสูงชะโงกเข้าไปคุยกับคนที่กำลังผสมน้ำในอ่าง


จองกุกเม้มปากกลั้นยิ้ม พี่คนนี้นี่นะ

"จองกุกแค่จะถูหลังให้ พี่คิดอะไรครับ" จองกุกยืนขึ้นเมื่อน้ำอยู่ในระดับที่ตนพอใจแล้ว "แต่ถ้าจะอาบเองก็เชิญครับ"

พัคจีมินมองคนขี้แกล้งเดินอมยิ้มผ่านไป คิดในใจ

เอาอีกสักทีดีไหม หมั่นเขี้ยว




จองกุกที่ได้แกล้งพัคจีมินสมใจก็มานอนเล่นบนเตียงเดิมที่คุ้นเคย

"ต่อไปนี้ หวังว่าจะมีแต่ความสุขนะ"













3 ปีผ่านไป



จอนจองกุกเดินออกมาจากครัวเพื่อมาต้อนรับคนรักของตัวเอง ที่เพิ่งกลับมาถึง
"เหนื่อยไหมครับ"
"ไม่เหนื่อยครับ"
พัคจีมินตอบพร้อมโน้มหัวคนที่เดินมารับสูทในมือของเขามาหอมหน้าผากเหมือนทุกวัน




"ไม่เบื่อหรอ อยู่บ้านทั้งวัน" พัคจีมินถามจองกุกขณะรับประทานอาหารเย็นพร้อมกัน
พัคจีมินรู้ว่าวันนี้จองกุกไม่ได้ออกไปไหน ทั้งที่เป็นวันหยุด

"ไม่เบื่อครับ ได้ทำขนมอยู่กับป้ายองเอทั้งวัน ที่สำคัญ พี่จีมินจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย"
"ดี แต่ออกไปข้างนอกบ้างก็ได้นะ อย่างไงคนของฉันก็ตามไปด้วยอยู่แล้ว"
"ครับ"

ตลอดสามปีที่ผ่านมา จองกุกใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังมาโดยตลอด เขารู้ดีว่าเขาคือจุดอ่อนของพัคจีมินที่คนนิสัยไม่ดีอาจจะใช้จุดนี้เพื่อทำร้ายคนที่เขารัก แต่จองกุกก็ไม่ได้ถึงขั้นขังตัวเองอยู่ในบ้าน เขายังไปเรียนปกติ ออกไปข้างนอกบ้าง แต่ถ้าเลือกได้ จองกุกเลือกที่จะไปเที่ยวกับพัคจีมินมากกว่า

อย่างน้อย พัคจีมินก็คือคนที่ปกป้องจองกุกได้


"พี่ดูเหนื่อยๆ นะครับ ไม่สบายหรือเปล่า" จองกุกสังเกตอาการเหนื่อยล้าจากใบหน้าของพัคจีมิน
"อืม นิดหน่อยน่ะ มึนหัว" พัคจีมินตอบ

"งั้นเดี๋ยวผมไปเอายามาให้นะครับ กินข้าวเสร็จ พี่จะได้กินยาเลย" จองกุกลุกออกไปทั้งที่ตัวเองยังกินข้าวไม่เสร็จ อันที่จริงจะเรียกให้ใครไปเอามาให้ก็ได้

แต่จองกุกอยากเป็นคนดูแลพัคจีมินเอง








ดึกมากแล้ว พัคจีมินนอนไปตั้งแต่หัวค่ำ แต่จองกุกยังรู้สึกตัวอยู่เสมอ
พัคจีมินไม่ได้ป่วยแบบนี้บ่อยๆ ป่วยหนักครั้งก่อนก็เมื่อสองปีที่แล้ว ครั้งนั้นเป็นหนักถึงขั้นต้องไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล เพราะอย่างนั้น เวลาที่พัคจีมินไม่สบายเพียงนิดหน่อย จองกุกก็จะเป็นห่วงมากเป็นพิเศษ
เหมือนตอนนี้

"ตัวร้อนขึ้นนะเนี่ย" จองกุกจับตัวคนที่นอนข้างๆ

ตัวอุ่นอย่างนี้ จองกุกลุกออกไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้คนรักเพื่อลดความร้อนในร่างกาย รวมถึงเตรียมยาลดไข้มาให้กินกลางดึกอีกด้วย

"อย่า"
คนตัวหนาละเมอเพราะไข้สูง

จองกุกยังคงเช็ดตัวให้พัคจีมิน ปากก็พูดไป หวังให้เสียงตัวเองเข้าไปในฝันของพี่ชาย
"จองกุกอยู่นี่ครับ พี่จีมิน"


"อย่าไป พิ้งกี้ อย่าไป ... กลับมา ขอร้อง พิ้งกี้ ฮึก"

มือเรียวชะงัก เมื่อได้ยินชื่อผู้หญิงออกมาจากปากคนรัก ใครกันนะที่พัคจีมินนึกถึง แม้กระทั่งตอนที่ไม่สบาย

จองกุกยกถ้วยน้ำออกไปวางที่พื้น ก่อนก้มลงไปกอดหัวคนป่วย มือก็คอยลูบอกแกร่ง

"จองกุกอยู่นี่แล้วนะครับ ไม่เป็นไรนะครับ"


ตอนนี้สุขภาพของพัคจีมินสำคัญที่สุด

ส่วนเรื่องอื่น .. ค่อยว่ากัน