Y A N G I N

❄32.BÖLÜM~KALP ATIŞI🔥

#Benny Blanco, Halsey& Khalid- Eastside

#Gülşen- Bir İhtimal Biliyorum

Aşağıda Yangın'ın tanıtım videosu var. İzlemeden geçmeyin, yorumlarınızı çok merak ediyorum😍

"Kalplerimizin o muazzam ahengine, şarkılar yazabilirim. Sende söylersin, olur mu?"

32.BÖLÜM: KALP ATIŞI

Biz insanların kaderi ne zaman yazılırdı?

Anne rahmine düştüğümüz o ilk anda mı, yoksa yolumuzun çizildiği o kader anında mı?

Ya da alnımızdaki kırışlıklarda mı yazardı veryansımız, yoksa avuç içlerimizdeki çizgilerde mi?

Benim kaderim ne zaman ve nerde yazılıydı bilmiyordum. Bildiğim tek şey; kader yolumun şu an baktığım gözlerde saklı olduğuydu.

Bir ölüden farksız yaşadığım bu hayatı, Ateş'in gelişiyle gerçek anlamda yaşamaya başlamıştım. Kabul, o peşinde felaketide getirmişti. Lâkin ben zaten, o bana her baktığında koca bir felaketin ortasında kalıyordum.

Ormanlarımı ateşe vermişti. Ve biz bu yangınla ya yeniden doğacaktık, ya da yok olacaktık.

Hâlâ Ateş'le birlikte suyun içindeydik. Tuhaftır ki ilk girdiğim zamanki kadar üşümüyordum. Ateş'in kolları arkamdan belime dolanmıştı ve vücudum tamamiyle ona yaslıydı. Birlikte, ufuk çizgisinden batmakta olan güneşi seyrediyorduk. Sessizdik, ve etrafta hiç kimse olmadığından kulağıma sadece dalgaların sesi doluyordu. Ha, birde onun sıcak nefesinin yarattığı eşsiz melodi vardı.

Ateş'le olmayı seviyordum. Onunla bir şeyler yapmayı, en basitinden onunla sohbet etmek bile bana ayrı bir huzur ve zevk veriyordu. Öyle despot bir yapısı yoktu, ya da soğuk ve içine kapanık değildi. Hatta benden bile sıcak kanlıydı. Dışarıdan bakıldığında sadece kendini düşünen ve bencil bir insan gibi gözüksede kesinlikle öyle değildi. Ateş sevdiği insanlar için her şeyi yapabilecek bir insandı. Dediği gibi ölürdü, öldürürdü.

Bu düşünce bir anda kasılmama neden oldu. Ateş beni, benim onu sevdiğim gibi seviyor muydu ki? Tamam, kitaplardaki o aptal kızlardan değildim. Elbette bunca şeyi yapıyorsa, boş olamazdı ama benim merak ettiğim şey o da benim kadar aynı mı hissediyordu?

Zira ben, çok farklı duygular içerisindeydim.

"Üşüdün mü?" Ateş'in bir anda konuşmasıyla hafifçe irkildim. Dalmış olmalıydım. Başımı arkaya doğru yatırıp gözlerine bakmaya çalıştım. O da başını bana doğru eğdi ve kirpiklerimizin bile birbirine değebileceği bir yakınlığına geldik.

"Bir sorun mu var?" diye sordu kısık sesle. "Bir anda kasıldın." Suyun altından belime dolanmış kollarından birini çözdü ve ıslak eliyle yüzüme gelen bir saç tutamımı gözümün önünden çekti.

"İyiyim," deyip dudaklarımı nemlendirdim. "Sadece burası çok sakin bir yer ve ister istemez bu ruh halimede yansıdı."

Bir kaç saniye durup, anlamını bilmediğim bir şekilde sırıttı Ateş. Kaşlarımı kaldırdığım da "Senin sakin olabileceğin fikri pek inandırıcı gelmedi." dedi sırıtmaya devam ederek.