AJAN (girlxgirl)

44

Hayatımda kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim. Ya da üzgün. Kırılmış, canı yanmış... örnekleri çoğaltabilirim. Her türlü boktan şeyi yaşadım o masada çünkü. Jack'in ısrarlarıyla oturduğum masaya her saniye lanet ettim.

Eğer bundan haberim olsaydı yine bu kadar rahatsız olur muydum? Yani Lauren, oğlumuzun biyolojik babasıyla görüşeceğini söylese bu kadar lanet okuyor olur muydum? Yoksa bok gibi hissediyor olmamın sebebi Lauren'in bunu yaparken bana haber vermemesi mi? Ya da hepsi?
Önemi var mı? Sonuç bu iken?

Dyson denen herif ve Lauren sohbet ederken hatta sohbetlerine Jack'i de dahil ederlerken kendimi masada fazlalık gibi hissetmekten alıkoyamamıştım. O herif benimle de konuşmaya çalışmıştı ama kısa kesişlerim ve bir kaç ters cevabımdan sonra bundan vazgeçmişti. Lauren ise arada bir kaçamak bakışlar atmakla yetinmişti. Konuşmaya bile yeltenmemişti yani.

Üçüde yemeklerini yerken benim isteğim sadece soğuk bir suydu. Kocaman soğuk bir su. Bana iyi gelebilecek sadece oydu o an. Ben Jack'e bakmaya başladığımda konuşmalar uğultu gibi gelmeye çoktan başlamıştı. Jack'i ne kadar sevdiğimi bir kez daha fark ettim. O benim oğlumdu! Dyson denen herifin verebileceğinden milyon kat fazla şey verebilirdim ben Jack'e. Ama Lauren'e Jack veremezdim işte o bambaşka bir konu...

Nefesimin kesilmeye başlayıp gözlerimin dolduğunu hissettiğimde, hızlıca masadan kalkıp tuvalete gitmemle ilgili bir şeyler mırıldanıp resmen oradan kaçtım. Ellerimi lavaboya yasladığımda farkettim ne kadar güç kaybettiğimi. Destek alamazsam düşecek gibiydim sanki.

Bakışlarımı aynaya çevirdiğimde acınası halime gülmekten kendimi alamadım. Morarmış bir yanak, patlamış bir dudak, salaş kıyafetler. Aferin Alexandra tam bir serserisin! O takım elbiseli zengin piçin karşısında ne kadar şansım olabilirdi ki? Bir dakika! Kendimi bu saçma yarışa bir anda neden sokuyordum ki? Sonuçta Lauren değildi o herifle olmak isteyen, annesiydi. Ama içimdeki duyguları bastırıyor muydu bu gerçek? Hayır.

Tuvaletten çıkıp bulundukları yere doğru yürümeye başladığımda, hepsinin ayaklandığını gördüm. Masaya yaklaşırken Jack beni fark ettiğinden bana doğru koşup kucağıma atladı. Tek hamlede kucağıma alıp, ufak adımlarla masaya ilerledim.

" Tanıştığıma memnun oldum Alexandra " diyerek elini uzatan Dyson'a baktım. Kendinden emin, ve kibar bir gülüş. Gülümsemeye çalışarak - ki başaramadığıma eminim - uzattığı eli sıktım. " Sonra görüşürüz Jack " diyerek oğlumun yanağını sıktı, benim oğlumun! Lauren'le vedalaşmış olmalı ki, o önden çıktı. Jack'le bende takip ettik.

Arabaya geldiğimizde Lauren anahtarları bana uzattı. Yeterince soğuk olduğundan ekin olduğum bir tonla " Sen kullan " dedim. Arabayı kullanacak kadar iyi hissetmiyordum kendimi, duygusal olarak. Hiç bir şey demeyip kilidi açtığında Jack'i arkaya yerleştirip bende ön koltuğa geçtim.

Jack'in bir kaç sorusunu cevaplamak haricinde ne Lauren ne ben eve gidene kadar konuşmadık. Eve girdiğimizde Jack'e " Sen üstüne giymek istediğin kıyafetleri seç ben hemen geliyorum " dedikten sonra Jack odaya koştu, o ise bana döndü. Önce bir şey demek için ağzını açtı sonra vazgeçip geri kapadı. Ardından " Ben üstümü değiştireyim " deyip koşar adım odaya gitti.

Konuşmayı Jack yanımızdayken yapamayacağızdan dolayı arkasından gitmedim. Çok soğuk geçecek bir akşam bekliyordum, nitekim de öyle oldu. Ne o ne ben tek kelime konuşmadık. Suratıma ne olduğunu soran oğluma, " Düştüm " dediğimde Lauren'den gelen bir " Hıh " sesi hariç tabi. Küçücük bir çocuğa kavga ettim diyemezdim değil mi?

Jack'in uykusu geldiğinde birlikte odaya gittiler. Yaklaşık yarım saat boyunca gelmesini bekledim. Tam acaba konuşmaktan kaçıp yatak odasına mı gitti acaba diye düşünürken odaya girdi. Kapıdan gelip, oturduğum koltuğun diğer ucuna oturana kadar gözlerimle onu takip ettim sonrasında önüme dönüp sehpayı izlemeye başladım. Ilk kez ona karşı böyle şeyler hissediyordum ve bu canımı iki kat yakıyordu. Aramızdaki soğukluk beni mahvetse de içimden bunu değiştirmek için hiç bir şey gelmiyordu.