CESARET MADALYONU

Veda Notu 🍃

Hani bazen, bir şey girer hayatınıza, öyle başlarda çok da mühim değildir sizin için, sadece hoşunuza gidiyordur. Zamanla o değerlenir, bir de bakarsınız ki sımsıkı bağlanmışsınız. Benimsemişsiniz, sizden bir parça haline gelmiş.

Cesaret Madalyonu tam da böyle oldu benim için. En başında sadece aklımda dönüp duran şeyleri yazıya dökmek istedim, öylesine. Karaladım durdum, bir şeyler çıkarmaya çalıştım onlardan. Ama ben karalıyorum zannettikçe, bunun bende tutku haline geldiğini farkettim. Yazdıkça karakterlerime, hikayeme daha da bağlandım.

En başında sadece bir olaydı aklımdaki, Vera'nın annesi, Kosnator ve geçiş süreci. Bunu yazıya döktüm, etrafında karakterler ve olaylar geliştirmeye çalıştım. Yazdıkça ben hikayeyi değil, hikaye kendini yazdı, ihtiyaç duyduğu karakterleri çıkardı sanki. Sonra kafamda uçuşup duran bir sürü olayı sıralamaya koydum, olay örgüsünü oluşturdum. Adeta bir bina gibi en temelden tepeye dek sağlamca inşa etmeye çalıştım. Bazen de aklıma gelen yeni şeyleri, geri dönüp olması gereken aralıklara koydum. Bina tamamlandığında da, ilk bölümümü yazdım.

Yani kısacası ilk bölümden finale dek her şeyi daha hikayeye başlamadan belirlemiştim. Vera'nın hikayesinin girişi, gelişmesi ve sonucu ben daha ilk bölümün ilk kelimesini yazarken belliydi.

Aralık 2016’da, ben 17 yaşındayken başladım bu hikayeyi yazmaya. 2 yılı aşkın sürede bitirebildim, hikayeyle birlikte büyüdüm adeta.

Bir de küçük bir detay var sizinle paylaşmak istediğim. Hani final en başından belliydi diyorum ya, ilk bölümlerde finalin önizlemesini bile yazmıştım aslında. Kafser ve Vera'nın tanıştıkları akşamın gecesinde, -11. bölümün sonunda- Vera bir rüya görüyor. Rüyasında simsiyah giyinimli bir adamın elini tutuyor, ona sarılıyor ve yandığını hissediyor. Bu siyahlı adam onu uçurumdan aşağı atmaya çalışırken toprak, Vera'yı kurtarmaya çalışıyor. Toprak ve siyahlı adam bir mücadeleye giriyorlar, sonunda kazanan adam oluyor ve Vera'yı uçurumdan aşağı itiyor. Tanıdık geldi mi? :) Siyahlı adam Kafser'di, Vera'nın ona sarılıp yanması hikayenin başlarında iş birliği yapıp onun sayesinde hastalanmasıydı. Vera'yı kurtarmaya çalışan toprak da hepinizin malumu sanırım. :)

Belki bana kızdınız, finalden sonra 'mutlu bitemez miydi?' dediniz belki. Hak veririm. Çünkü kolay kolay ağlamayan ben, finali yazarken gözyaşı döktüm.

Acı mıydı? Dibine kadar.
Hatta size göre haksızlıktı belki bu.

Ama ben hikayemin hak ettiği sonun bu olduğuna tüm benliğimle inanıyorum, daima inanmaya da devam edeceğim.

Zaten her veda biraz acıdır, her son arkasında buruk bir hüzün bırakır. Bizimkinin acı sosu biraz fazla kaçtı, o kadar. :')

Ben kitabımın başından sonuna her cümlesinden memnunum, zaten içime sinmeyen hiçbir şeyi paylaşmadım sizinle. Kimsenin kitabı okumadığını düşündüğüm zamanlarda bile hikayeye olan saygımdan itina gösterdim kelimesi kelimesine. Bana göre, doğru başladı, doğru bitti.

Devam kitabı konusunda isteklerinizin farkındayım. Size yalan söylemeyeceğim, aklımda bu konuda çok sağlam bir fikir ve kurgu var, hatta birkaç karakter bile belirdi.
(Yine başroller aynı tabi.)

Ancak mesele uzatmak değil, yazıp yazmamak konusunda bir karara varamayışım. Her iki ihtimalin de artı ve eksileri var benim için. Bu yüzden size şimdi net olarak hiçbir şey söyleyemiyorum. Çünkü ben de bilmiyorum ikinci kitabın olup olmayacağını.

Eğer devam ederse, sizi bu kitaptan bilgilendireceğim. Yani ikinci kitap olursa okumak isteyenlerin, bu kitabı kütüphanelerinden kaldırmamasını tavsiye ederim.

Devam etmezse de, zaten hikayeyi layığı olan sona ulaştırdığımı düşünüyorum.

Evet, sanırım hepsi bu kadar. Ah, Vera'nın sesi olmak kendi düşündüklerimi yazmaktan daha kolaymış, inanın ne yazacağımı bilemeyerek giriştim bu not işine :)

Son noktayı koymadan önce, bu satırın altındaki pasajı size bırakıyorum. Kitapla ilgili söylemek istediğiniz her şeyi, veya benim okumamı istediğiniz görüşlerinizi bu satıra bırakabilirsiniz.

O zaman ne diyelim, biz de yağmur yağdığında hep beraber dışarı bakarız, belki kavuşur yağmur ve toprak..

Z〽