Liefs Dave

Hoofdstuk 4

Het was vrijdag. De laatste dag voor het weekend. Ik moest weten wie Dave was. Ik kon het niet laten. Het bleef de hele tijd door mijn hoofd spoken. Ik ging hem terug schrijven. Ik had nog een kleine tien minuten tot ik naar school moest. Ik trok een blaadje met lijntjes uit een random schrift en pakte een pen. 

Hoi Dave, begon ik. Wat moest ik nou naar hem schrijven? Ik had heel veel vragen. Ik besloot om met één vraag te beginnen. 

Wie ben je?

Liefs April.

Was dit niet te vaag? Nee, zíjn brief was vaag. Ik liet het zo en schreef mijn adres op de achterkant. Ookal had hij die al. Ik zocht naar een envelop en schreef het adres er rommelig op. Ik plakte er nog snel een postzegel op en pakte mijn tas. Onderweg naar school gooide ik de brief in de brievenbus. Nadat ik lang had getwijfeld. Ik had hem vier keer half in de brievenbus gehouden en weer teruggepakt. Hij zat er nu in en ik kon er niets meer aan veranderen. Ik ging weer op mijn fiets zitten raaste naar school.

'Hey,' zei ik toen ik aan het tafeltje, waar Hayley zat, ging zitten. 'Hé gurl.' Ik grinnikte even en haalde mijn zakje brood uit mijn zwarte Eastpak. 'Heb je het al gehoord over Collin?' Het zakje viel uit mijn hand. 'Wat gehoord?' vroeg ik, oprecht verbaasd. Wat bedoelde ze? Wat was er met hem? 'Hij zit in het team. Finn ook.' Haar ogen sparkelden toen ze Finn zei. Ze had al heel lang een crush op hem. Ik was er van overtuigd dat hij haar ook leuk vond, maar Hayley luisterde niet. Maar wacht- Collin zit in het team. Waarom had hij dat niet verteld? 'Nee, dat wist ik niet.' Het kwam er botter uit dan moest. 'Zo hé, ik kan er toch niets aan doen dat hij niets heeft verteld.' Ze had gelijk. 'Je hebt gelijk, sorry.' Ik nam nog een hapje van mijn pistoletje met filet american. 'Ik snap gewoon niet waarom hij het niet heeft verteld,' mompelde ik. 'Hij wilde het vast nog vertellen.' Ik keek naar haar en ze zond me een glimlach. Ik glimlachte terug en at mijn broodje in stilte op.

 De schoolweek was voorbij. Eindelijk. Nu twee dagen heerlijk uitslapen en luieren. '...nee hoor.' Ik herkende de stem uit duizenden. Daarna vulde zijn harde lach mijn oren. Ik hield van zijn lach. 'Hey Collin,' zei ik toen ik me omdraaide. 'Hé, daar ben je! Ik zoek je al de hele dag.' Hij gaf zijn drie vrienden een box en kwam naar me toe lopen. Hij drukte een kus op mijn wang en omhelsde me even. 'Waarom zocht je me?' vroeg ik. Ik hoopte dat hij ging vertellen dat hij in het team zat. 'Ik wilde.. uhm.. wil je mee uit vanavond?' Hij krabde zijn nek en ik giechelde. 'Ben je na al die tijd nog steeds verlegen om me mee uit te vragen? Tuurlijk wil ik dat.' Er groeide een glimlach op zijn gezicht. 'Wat gaan we doen?' vroeg ik, zo nieuwsgierig als ik was. Hij lachte kort. 'Dat zie je vanavond. Doe wat moois aan, ik ben er om 6 uur.' Hij drukte nog een snelle kus op mijn lippen en toen was hij weg. 'Doei,' mompelde ik, meer in mezelf. Ik stapte op mijn fiets en reed naar huis.

+++

Ik hoorde de deurbel door het huis en spoot nog snel wat parfum op. Ik stapte in mijn pumps en propte instappers in mijn tas. Ik rende de trap af en struikelde bijna over wat kleren. Ik liep de laatste treden af en Collin stond al in de gang. Hij had een spijkerbroek en een overhemd aan. Zijn haar zat netjes in model. Hoe het altijd zat, maar dan net ietsjes beter. Hij glimlachte en ik ook. 'Je ziet er mooi uit.' Mijn -door blush- roze wangen werden nog rozer. Hij zag het en grinnikte. 'Dankje, jij ook,' mompelde ik ongemakkelijk. Ik knuffelde hem en rook zijn lichaamsgeur, gemengd met One Million. 'Laten we gaan. Ik heb om half zeven gereserveerd.' Ik knikte en zei mijn ouders gedag. Collin pakte mijn hand en verstrengelde onze vingers. Ik zwaaide even met mijn tas en toen liepen we naar de bus -lekker romantisch- om, naar wat Collin voor ons in petto had, te gaan.

'Je moet echt een hapje van mijn pasta proeven, April.' Collin zwaaide met de vork pasta voor mijn gezicht. Ik grinnikte en at de vork leeg. 'Hij is lekker, maar mijn lasagne is lekkerder,' zei ik glimlachend. Collin had me meegenomen naar mijn favoriete restaurant. La Pasta heette het. Collin nam nog een hapje van zijn pasta en ik grinnikte. Er zat saus in zijn mondhoek. Ik boog voorover en veegde het weg. 'Pastasaus.' Hij schoot in de lach en veegde zijn mond nog een keer af. Mijn lachende gezicht veranderde toen ik dacht aan het team. Collin merkte het en pakte mijn hand. 'Hé, wat is er?' Hij keek me bezorgd aan. 'Waarom heb je me niet verteld dat je het team hebt gehaald?' Hij wreef over mijn hand. 'Lieverd, dat wilde ik je vandaag vertellen. Ik dacht dat we het konden vieren, vandaar dit etentje.' Ik voelde me zo stom. 'Oh, ik dacht, ik weet eigenlijk niet wat ik dacht. Maar ik ben heel blij voor je. Je verdient het, Col.' Een glimlach groeide op zijn gezicht. 'Thanks.' Hij boog zich voorover en drukte zijn lippen kort op die van mij. Ik glimlachte nog even naar hem en nam een hapje van mijn lasagne. Zou ik hem vertellen dat ik Dave heb geschreven? 'Ik heb Dave teruggeschreven,' zei ik snel. Ik deed een oog dicht en wachtte op zijn reactie. 'Waarom?' zei hij koeltjes. Ik had niet verwacht dat hij er zo chill over zou doen. 'Nou, ik.. ja.. het knaagde aan me. Ik moest hem gewoon iets terug sturen.' Hij haalde zijn schouders op en nam een hapje van zijn pasta. Was dat het? Moest hij niet zeggen dat ik voorzichtig moest doen? Of boos worden? 'Collin?' vroeg ik. Ik keek naar zijn knokkels die wit waren geworden. Zo hard kneep hij in zijn vork. Hij was wel boos. 'Niet boos zijn.' Hij keek me aan. 'Ik ben niet boos,' Zijn blik verzachtte. 'Ik vind het gewoon stom. Iemand loopt vast grappen met je te maken en jij gaat leuk je tijd daar aan verdoen.' Misschien had hij wel gelijk, maar ik zou erachter komen. 'I will see,' mompelde ik maar.

Ik nam de laatste hap van de lasagne in mijn mond en kauwde er langer op dan ik normaal zou doen. Ik slikte het door en nam een grote slok van mijn water. 'Wil je nog een toetje?' vroeg de jongen voor me. Ik schudde mijn hoofd. 'We kunnen dalijk naar de ijsboer?' Collin knikte instemmend en wenkte de ober. 'Mag ik de rekening?' Hij klonk heel beleefd en ik glimlachte. Even later kwam de ober terug en legde het blaadje op onze tafel. Ik pakte mijn tas om mijn portemonnee te pakken maar Collin hield me tegen. 'Ik betaal.' Na een tijdje tegenspartelen kreeg hij toch zijn zin en betaalde het eten. 'Maar ik betaal het ijs!' riep ik toen we buiten stonden. Hij glimlachte en trok me in een knuffel. 'Ik houd van je.' Hij zei de woorden niet vaak, maar telkens als hij ze zei kreeg ik het warm. 'Ik ook van jou.'