I AM NINA: Saving Lives

CHAPTER 20: CHAOS

Nina 

Maaga akong gumising para samahang magbreakfast si Tita Grace. Tumawag siya sa akin kaninang madaling araw para sabihing wala siyang kasama at tanging ako lang ang kakilala niyang pwedeng mayaya.

Kaya no choice, kailangan ko siyang samahan dahil inutos ni Dad na pakitunguhan ko siya ng husto.

Dumating ako sa hotel at tumuloy sa restaurant kung saan din kami kumain kagabi. Nadatnan ko siyang nakaupo sa table malapit sa bintana.

"Good morning Tita." Bati ko sa kanya.

Napatingin siya sa akin. "Good morning Erica, have a seat." Nakangiti niyang sabi.

Napansin kong lumilinga-linga siya habang paupo ako.

"Hindi mo yata kasama si Reyden." Puna niya.

Nagsalubong ang kilay ko. Niyaya niya ba ako dahil nagbabakasakali siyang kasama ko si Reyden? Bakit hindi na lang niya sabihin kung gusto niyang si Reyden na lang ang kadate niya.

"Do you want me to call him?" Magalang ko pa ring tanong kahit medyo nakakaramdam ako ng inis. Naiinis ako dahil pakiramdam ko hindi naman ako ang gusto niyang makasama.

"No need. He might have other plans." Dismayado niyang sagot.

Nagsimula kaming kumain.

"Do you think Reyden can join us for dinner later?" Tanong niya.

Bakit puro na lang si Reyden ang bukambibig niya?

"I'll check Tita if he's available." Sagot ko.

Tumango-tango lang siya.

"Can you recommend a gift that he might like." Sabi niya.

Napalunok ako ng malalim. Something is really weird.

"Tita, would you mind if I ask why are you so interested in him?" Hindi ko na napigilan ang sarili kong tanungin siya.

Nakita kong napilitan siyang ngumiti sabay yuko ng bahagya. Kakaiba ang lamlam sa kanyang mga mata. Ibang emosyon ang nakita ko. Hindi ko mabasa ang expression sa kanyang mukha. Parang meron siyang gustong sabihin na hindi niya masabi.

Mukhang mali ang hinala kong isa siyang matandang babae na mahilig sa gwapo at batang mga lalaki. Kung nababasa niya lang siguro ang isip ko ay malamang pinagtatawanan na niya ako ngayon.

Hindi niya sinagot ang tanong ko at iniba na lang ang usapan. Hindi na rin ako nagtanong nang mapansin kong hindi na niya muling binanggit si Reyden.

Kinukutuban ako ng hindi maganda. Bakit ganito ang pakiramdam ko?

Tumuloy ako sa opisina pagkatapos ng breakfast.

"How is she?"' Bungad na tanong ni Dad pagkadating na pagkadating ko.

"She's fine Sir. Nothing is really unusual." Sagot ko.

Ngumiti si Dad. Napakaaliwalas ng kanyang ngiti. Ngayon ko lang nakita ang ganitong klaseng ngiti sa kanyang mukha. For the past five years na nakasama ko si Dad, masasabi kong kilalang kilala ko na siya. Kaya naman alam kong may kakaiba.

Umupo ako sa aking upuan habang seryosong nag-iisip.

Nawala ako sa katawan ni Celine pagkatapos ng birthday ko. Dumaan ang birthday ni Celine na nandito sa Pilipinas si Dad. Dapat nasa Amerika siya sa mga panahong iyon. Bakit hindi siya nagbakasyon?

Natigil ako sa pag-iisip nang tawagin ni Dad ang aking pangalan. Agad akong tumayo at lumapit sa kanya.

"Yes Sir?"