Liefste dagboek,
Mijn naam is Susanne. Ik ben 14 jaar en woon in een klein dorpje genaamd Stokhal. Ik woon er al sinds mijn 5 jaar. Dus ik weet niet veel anders dan hier gewoond te hebben. We wonen in het huis dat ooit van mijn grootouders was. Die zijn ondertussen al allebei gestorven. Ik heb nog een klein broertje van 6 jaar. Hij is een soort van beste vriend voor mij. Best wel raar als je hoort wat andere meisjes van 14 van hun broertje vinden. Een snotneus, een klojo enzovoort. Maar die van mij is dan ook redelijk stil en hij zou niemand of niets kwaad doen. Ons huis is erg groot en staat ook in een straat vol met villa's. Aar die zijn allemaal erg modern. Mijn grootouders hebben gevraagd om het te houden zoals het was. Het is oud, maar erg mooi en gezellig. Ik hoop dat we nooit hoeven te verhuizen. Er is wel een legende hier, in Stokhal. De legende van de vrouw uit huis nummer 13. Typisch dat het weer nummer 13 is. Ongeluksgetal. De legende gaat als volgt:
De vrouw uit huis nummer 13 was een vrolijke vrouw met 3 kinderen. Haar man was gestorven, dus ze was weduwe. Maar haar kinderen waren 3 flinke mensen. Haar dochter van 14 studeerde voor geneeskunde. Nog niet echt geneeskunde, maar iets wat je er op voorbereide. En haar zoontjes waren een tweeling. Die zaten in het 3e leerjaar maar haalden ook goede punten. Op een dag werd de vrouw haar dochter heel erg ziek. Ze stierf. De vrouw was er kapot van. En dan, na een paar jaar werden haar zoontjes als vermist opgegeven. Ze zijn nooit meer terug gevonden. De weduwe haar leven had niets meer van betekenis. Als je voorbij haar huis wandelde kon je haar zien zitten voor haar raam. Zachtjes huilend, maar zingend. Ze zong een lied voor haar kinderen. Op een dag, een jaar later werd de vrouw nooit meer gezien. Ze zat niet meer voor haar raam en je hoorde geen gezang meer. Een groepje tieners was in het huis binnengedrongen. Daar vonden ze de vrouw van huis nummer 13 graatmager. Je kon al haar botten zien. Lijkbleek. Ze was net een geest. Ze gingen er naar toe en spraken tegen haar. D vrouw begon vanalles in het Latijn te zeggen en ze heeft een vloek over haar huis uitgesproken. En over de rest van het dorp. Elk jaar kiest ze 1 iemand uit en die zal ze de rest van haar leven achtervolgen. Niemand kon je redden. Tenzij je 1 iets doet. De vrouw haar kinderen terug geven. Dan zal de vloek rusten..
Allemaal onzin denk ik. Ik ben eens benieuwd hoe die vrouw er zou uit zien. Maar nu moet ik eten. Daag!
Ik sloeg mij. Dagboek dicht en ging naar beneden. Ik nam plaats aan tafel en vertelde over school. En natuurlijk ook dat ik de eerste pagina's van mijn dagboek al volgeschreven had.
