The Missing Piece Of Me

Chapter 22

"Ehem", I faked a cough to remind her that she wants to talk.

She looked at me with sadness in her eyes but I remained cold hearted pero sa totoo sasabog na puso ko.

"Sorry ha?", she grabbed my arm gently and kissed it.

"O-okay lang", sagot ko habang binabawi ang kamay kong pinilipit niya na parang manubela kanina lang.

"Alam mo na di ba?", tanong nya.

"Yep. My parents told me", tipid kong reply

She breathed heavily.

"I'm sorry for everything, Je.", kinuha niya ang dalawa kong kamay.
"I'm sorry for leaving you behind. Natakot lang naman kasi ako eh. I was scared of my dad, the society... M-matagal ko ng prinactice ang sasabihin ko pero sorry dahil eto lang masasabi ko", she sighed again and did not bother to look at me.

I scanned her face again, ang pogi kahit anong anggulo pero I tried to hold it all back. Kailangan kong maging mataray.

"Yan na ba? Yun na yun?", inalis ko ang pagkakahawak niya sa mga kamay ko and gave her a thumbs up.

"Je patawarin mo ako. Hindi ko talaga ginusto ang nangyari, maniwala ka", her tears started falling.

Ang kaninang puso kong bato ay bigla yatang naging mamon nang makita kong umiiyak na siya. I hugged her quickly and patted her head. Hindi ko na napigilan, ayoko naman talaga siyang saktan eh. I'm just giving her a taste of her own medicine.

"Silly kid. Tahan na. Baka akalain ng mga tao inaaway kita", pabiro kong sabi habang pinapatahan siya.

"P-pasensya n-na Je. O-okay l-lang n-namang m-magalit k-ka. D-dese---", tuluy-tuloy lang siya sa pagsasalita habang umiiyak pero naiirita na akong makinig kaya nilagay ko ang daliri ko sa labi niya.

"Hay nako Deanna Wong! Aaminin ko nainis ako sayo kasi iniwan moko no'n but it doesn't matter now. Ang totoo hindi ko naman maalala ang mga nangyari dati at isa pa pilit kitang iniintindi hanggang ngayon. I know it must have been hard for you but forgive yourself na, okay na sakin yun. Pinapatulan lang naman kita pag pinapasaringan moko eh", I looked at her in the eyes at mukhang gumaan naman ang pakiramdam niya kaya nag smile na ako at tinanggal ang daliri ko sa lips niya.

She hugged me so tight and kissed my cheek.

"Thank you, Je. Thank you so much!", she said with so much joy.

My body froze dahil sa kiss na yon. Sanay akong kinikiss sa cheeks pero iba pala pag galing sa taong gusto mo. Oo, gusto ko siya at ako lang ang nakakaalam. For now.

"O-okay n-na. D-di ako m-ma-makahinga!", I shouted at her at umubo ubo pa kaya naman kumalas na sya sa pagkakayakap.

"So---

I pressed my finger on her lips again.

"Enough with the sorry's. Isang sincere lang na sorry hinihingi ko, dinadamihan mo masyado eh", I scratched my head and released my finger.

"Are you sure that I'm forgiven?", she asked with curiosity.

"Hindi pa, fully. May itatanong pa ako eh, pag nasagot mo nang maayos patatawarin kita", seryoso kong respond sa kanya although ang totoo gusto ko lang siyang i-prank.

"Ano yun? Ask me anything", she sat straight and faced me. Ang ganda niya pala pag seryoso kahit na umiyak.

"Bakit hindi mo ako binalikan? Alam mo bang naospital ako ha? Peste kang bata ka. Dahil sayo nagkamental illness ako. Tssss", pagtataray ko sa kanya pero deep inside natatawa na ako. Ang cute cute niya kasi.

"When I left you that night hindi ko na alam ang gagawin. After that day nagkasagutan kami ni dad at namatay siya dahil sa heart attack. I felt devastated losing you and him kaya minabuti ko na lang na umalis at magpunta dito sa Manila. I tried reaching out before and after I left pero galit sakin ang parents mo. They did not let me see you even once and I understand. Tama nga si Fhen, gago talaga ako", nakayuko siya habang nagsasalita and her fist started shaking after exerting much force. She hit the window of the car na ikinabigla ko.

"Uy! Tama na", I grabbed her hand para hindi na siya makasuntok ulit.

"I deserve this", seryoso niyang sagot

"No one deserves pain. Itigil mo na yan kung ayaw mong isumpa kita habambuhay!", I ordered dahil sobrang naiinis na ako sa ginagawa niya. Imagine? Hindi ko nga siya binatukan kahit isang beses tapos sasaktan niya sarili niya? Kaloka.

Natahimik siya.

After a while...

"Je, can I---"

"You can be a friend", hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya dahil parang nahulaan ko na rin naman. She smiled and gave me a hug at hinatid na ako papunta sa dorm namin dahil medyo late na rin naman.