eylem(siz)

amputation(n)

senden kaçayım derken tanrıya yakalandım
kapıyı çarptığım gibi onun kucağına düştüm
inan ki cesaretime övgüler yağdıran sen
o halimi görsen hüznünde kaybolurdun
ben de tanrının gözlerinde boğuldum
korkuyla ve göz yaşıyla
saçlarımı okşamadı ya da yüzüme tükürmedi
sadece belimden kavradı
ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama
insan olduğumu işte o an anladım
tanrının kollarında bile çırpındım durdum
ağlayarak dua ettiğimdi o
ondan da kaçmaya çalıştım ben
göz kapaklarım kapalıyken bile görüyordum onu
seni gördüğüm gibi
ve parlak gözlü oğlum
insan olmaktan korktum da ne oldu
bilinmelidir ki mağrurumdur ben
en çok da sana güzel gözlü oğlum
gidilmezdi biliyorsun, hiç gidilmezdi hem de
kokunu aradım durdum aylarca
aynı meydanda yaş döktüm ben
kalbim koşuyordu yine
anla diye söylüyorum
fazla sigara ya da keder yapmadı bunu
ben kokunu duydum zannettim
yağmur ve fırtınada imkansızdı oysaki
sayende aklımı da kaybediyorum işte  hep kollarının arasında kaybolduğumu söylediğinde gülüşmüştük
ama baksana şimdi
evet kayboldum hatta yitip gittim
biz kaderimizi hissedip önceden söyleyenlerdeniz
biz en aptallarıyız çünkü tedbirsiziz
biz en kederlileriyiz çünkü bilmek öğrenmek isteyenleriz
ve biz geçmişte
en vicdanlı olanlardık
şimdi ise ikimiz de vicdanımızı tükürdük
Sen daha çok acı çekmek için kaçıp  pislik yuvalarına girdin
gözlerini kararttın
uçurdun zihnini
ben ise can yakmayı seçer oldum
kötü bir kraliçe gibi her şeye göz yumdum
yanıp yanıp kül olmana ses etmedim

yazıklar olsun ikimize de
en çok da bu taçsız kederli kraliçene

- tonlarca şey söyleyin savrulmaktan hiçbir şey olmamış gibi devam etmekten yoruldum