Φλογερές Ψυχές

↬Τρέμω

Chapter 4

Skylar

«Ξύπνα Skylar. Είναι η πρώτη σου μέρα στο καινούργιο σου σχολείο!»

Άκουγα την φωνή της Harley, ανακοινώνοντας ξανά και ξανά το γεγονός οτι σήμερα θα αρχίσω σχολείο, μιας και δεν γίνεται να χάσω την χρονιά. Με ένα ασήκωτο βάρος στο στήθος μου, αποχωρίστηκα την ζεστασιά του κρεβατιού μου και αντίκρισα τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν ήδη ετοιμαστεί.

Ξεφύσηξα.

«Στην κουζίνα όλοι, γρήγορα!»

Προσπάθησε να τα ελέγξει, αλλά μάλλον παραήταν ενθουσιασμένοι που ήταν Δευτέρα. Μα ποιος έχει τέτοια όρεξη Δευτέρα πρωί;

«Πως νιώθεις;»

Χάλια. Απαίσια. Φοβάμαι πως στο καινούργιο μου σχολείο τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Φοβάμαι οτι θα με κακοποιούν, θα με σχολιάζουν, θα με απομονώσουν. Αυτό νιώθω. Φόβο.

«Καλά. Θέλω πολύ να δω πως θα είναι.»

Άκουσε την απάντηση που ήθελε να ακούσει και χαμογέλασε. Τι να της έλεγα, οτι τρέμω μόνο στην σκέψη οτι πρέπει να πάω σε ένα σχολείο που δεν θα γνωρίζω κανέναν;

«Τέλεια. Θέλω να πάρεις αυτό το κινητό. Πρέπει να επικοινωνούμε. Έλα να πάρεις το πρωινό σου και θα σας αφήσω όλους σήμερα.»

Είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι μου, αφήνοντας με να ετοιμαστώ. Το κινητό που μου έδωσε ήταν καινούργιο και πανέμορφο. Το ξεκλείδωσα και κατέβασα μόνο την αγαπημένη μου εφαρμογή. Εξάλλου δεν ξέρω να τα χειρίζομαι τόσο καλά.

Ξεφυσώντας ξανά, πλησίασα τον τεράστιο καθρέφτη που διακοσμούσε τον κάτασπρο τοίχο.

Οι μελανιές στο στομάχι μου ήταν ακόμη εκεί, όπως και το τεράστιο έγκαυμα που κοσμούσε το αριστερό μέρος του προσώπου μου. Τουλάχιστον δεν ήταν τόσο έντονο όσο πριν, αλλά φοβάμαι πως θα μου μείνει σημάδι. Για πάντα.

«Φεύγουμε!»

Φώναξε η Harley και πήρα την τσάντα μου. Αντίκρισα για τελευταία φορά το πρόσωπο μου στο καθρέφτη και οι αναμνήσεις με κατέκλυσαν, ξανά.

«Μην κλαις γλυκιά μου. Είσαι πανέμορφη.»

Είπε γλυκά, χαϊδεύοντας τα μακριά μαλλιά μου.