Özel Ajan Rory Conard iki yıldır Boston FBI biriminde çalışmasına rağmen eyaletteki suç oranlarına hala alışamamıştı. Sanki ipini koparan kim varsa bu eyalette yaşıyordu. Hergün ayrı bir bela sarıyordu şehri. Şükürler olsun ki harika bir ekibe sahipti. Rory şehre ilk geldiğinde acemi olduğu için onu birimin en iyi iki ajanının yanına vermişlerdi. Bu ikiliyi çok seviyordu Rory, ona hiç çaylak muamelesi yapmamış, hemen aralarına kabul etmişlerdi. Rory'nin anladığı kadarıyla Noah ve Alec'in geçmişi epey eskiye dayanıyordu ve aralarındaki ilişki ortaktan çok aile gibiydi. Neredeyse her gün birliktelerdi. Akşamları iki aile bir araya gelirdi. Çoğu zaman Rory de onlara katılırdı.
Davis ve Mendozalarla vakit geçirmeye bayılıyordu. Rory kendi ailesiyle geçmişine dayanarak aile yemeklerinin sıkıcı olması gerektiğine inanırdı; ta ki Alec bir yemek için onu da davet edene kadar. Ne kadar hayır desede ne Noah ne de Alec bu cevabı kabul etmişti. Sonuç olarak Rory gitmek zorunda kalmıştı. Ama pişman olmak şöyle dursun başta neden kabul etmediğine lanet etmişti. Yemek o kadar eğlenceli geçmişti ki Rory hayatı boyunca hiç bu kadar güldüğünü hatırlamıyordu. Tıpkı Alec ve Noah gibi eşleri Chloe ve Chantal da inanılmaz eğlenceli insanlardı. Rory özellikle eşleriyle atışmalarına ve kadın dayanışması oluşturup erkekleri alt etmelerine bayılıyordu. Ortama bir de şen kahkalarıyla neşe saçan çocuklar eklenince Rory kendini her zaman sahip olmak istediği ailenin içinde bulmuştu.
“Ah Tanrım, saat kaç olmuş. Chloe yine başımın etini yiyecek. Ona saat sekiz buçukta yemekte olacağımızı söylemiştim.” Noah dirseklerini dava raporu yazmakta olduğu masaya dayadı ve başını ellerinin arasına aldı. Hızla ayağa kalktı. “Çıkmamız gerek. Acele edin beyler.” Alec de Rory de başlarını salladı. Alec izin isteyerek yönetim binasından Chantal'ı almaya gitti. Hep beraber Davisler'in evinde buluşacaklardı.
“Sen benimle mi geliyorsun kendi arabanla mı?” Bu soru Rory'ye yöneltilmişti. Rory bir süre düşündü. Kendi eviyle Davisler'in evi pek uzak değildi. Rory bazen Noah veya Alec'le gider evine yürüyerek dönerdi. Bazen de kendi arabasıyla gidip gelirdi. Bugün canı yürümek istemiyordu, çok yorgundu. Bir an önce yatıp uyumak istiyordu. Yarın izinliydi. Bol bol yatıp uyuyacaktı. Ancak Chloe'yi reddedemezdi. Veya Noah'yı. Mila bile yolunu gözlüyor olmalıydı. Küçük kız Rory'ye tam anlamıyla aşıktı; tıpkı diğer yüzlerce kadın gibi. Rory de onu çok seviyordu. Fazla oyalanmadan Noah'yla otoparka indiler ve arabalarını çalıştırıp yola koyuldular.
***
Chloe kapıyı açtığında Noah hariç tüm takım oradaydı. Chantal, Alec ve Rory'ye sıkıca sarıldı ve onları buyur etti. Daha sonra ellerini beline koydu ve gözlerini kısarak Noah'nın saklandığı yerden çıkmasını beklemeye başladı. Aradan bir dakika geçmedi ki Noah elinde bir demek çiçekle ortaya çıktı. Kollarını teslim olur gibi havaya kaldırmış, yüzünde özür diler bir sırıtışla karısına doğru ilerliyordu. Chloe kollarını iki yana açarak geçişini tıkadı.
“Noah Davis! Bana derhal bir açıklama yapacaksın.”
“Gerçekten zorunda mıyım?”
“Bir de soruyor musun?” Noah karısını kucağına aldı ve burnunu burnuna sürttü.
“Bir sakıncası var mıydı?” Chloe de kollarını kocasının boynuna doladı ve içeri doğru seslendi.
“Chantal? Sence affetmeli miyim?” İçeriden Chantal'ın sesi duyuldu.
“Kesinlikle belki. Ne yapacağına bağlı.” Chloe kocasına döndü.
“Onu duydun, ne yapacaksın?” Noah'nın gözleri parladı.
“Gece görürsün.” Chloe kahkaha attı ve kocasını öpmeye başladı. Oturma odasının kapısından geçerken Noah kadını kucağından indirdi ve üzerini değiştirmek üzere üst kata çıktı.
Geri döndüğünde Mila çoktan Rory'nin kucağına yerleşmiş, Mark da Alec'le muhabbet ediyordu. İki kadının mutfaktaki konuşmaları ve kahkahaları oturma odasından bile duyuluyordu. Noah bu hallerine gülümseyerek yerine yerleşti ve Kathleen hemen kendini babasının kucağına attı.
Sonunda tabaklar da masaya yerleşince oturup yemeye başladılar.
