Unicode version available below
"...ေန..ေန...ရိပ္...ငါ..မရေတာ့ဘူး..."
ႏိုင္ေအာင္သြင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ေျခာက္ေနသည္။ နဖူးဆံစတို႔မွာ ေခြၽးစို႔ေနသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ အားအင္ကုန္ခန္းျခင္းကို ျမင္ေနရသည္။
"ဘယ္ႏွေခါက္ေတာင္ ႐ွိေနၿပီလဲကြာ။"
_____________________________
အခန္းတစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္လ်က္ ႐ွိသည္။ လင္းသည္ဆိုရံုသာ ထြန္းညႇိထားေသာ လွ်ပ္စစ္မီးအိမ္တို႔က ဤအခန္း၏ ေအးခ်မ္းမႈကို ထိန္းသိမ္းထားဆဲ။ စပီကာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ဆိုင္းသံက နားဝင္ခ်ိဳလွပါဘိ။
"ဝဏၰ၊ မင္း ဒီေန႔ေရာ ဟိုေကာင္ေလးဆီ သြားဦးမွာလား။"
ရာဝဏၰဘက္က ဘာစကားမွ ျပန္မၾကားရ။ သူက မ်က္လံုးမွိတ္လ်က္သာ ဆိုင္းသံကို အာရံုဝင္စားေနသည္။
"ဝဏၰ..."
"႐ွဴး..ဒါ ေျခာက္သြယ္ၫြန္႔တီးလံုးကြ။ စိန္ေဗဒါ့လက္ရာေနာ္။ သိပ္တန္ဖိုးႀကီးတာ။"
ရာဝဏၰသည္ အႏုပညာကို လိုက္စားသည္။ ေခတ္ေပၚဂီတကို တန္ဖိုးထားသလို မဟာဂီတကိုလည္း ျမတ္ႏိုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အႏုပညာတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသူ ယုယႏြယ္ကို ခ်စ္ခဲ့ျခင္းမွာ ယုတၱိတန္ပါသည္ေလ။ ဆိုင္းသံတိတ္သြားသည္အထိ ေက်ာ္ျပည့္က ရာဝဏၰကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"မင္း အခုထိ မေျပာင္းလဲေသးပါလား။"
"ဒီမွာ ေက်ာ္ျပည့္၊ ငါက ငါပဲေလ။ ဘာမွေျပာင္းလဲစရာမွ မလိုတာ။ အရင္ကလည္း ငါပဲ။ အခုလည္း ငါပဲ။ ေနာင္လည္း ငါပဲ ျဖစ္ေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ ပိစိကို ဟိုေကာင္ေလး ဟိုေကာင္ေလးလို႔ မေခၚပါနဲ႔။ သူ႔နာမည္ ႏိုင္ေအာင္သြင္။ ငါ ဒီေန႔လည္း သူ႔ဆီ သြားဦးမွာ။ မနက္ျဖန္လည္း သြားဦးမွာ။ သူ႔ကို ေတြ႔ရဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ငါ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္းကို သြားဦးမွာ။"
"ဝ...ဝဏၰ..မင္း...သူ႔ကို..."
"မဟုတ္ဘူး ေက်ာ္ျပည့္။ ငါ ေဂးမဟုတ္ဘူး။ မင္း ငါ့ကို အဲ့လို မၾကည့္ပါနဲ႔။"
YOU ARE READING
Final Year Dear Bro
Romance❗Updates every Saturday night ❗ပထမနှစ် ကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်နဲ့ နောက်ဆုံးနှစ် အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်... ကျောင်းသွားရင်းက စခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်... ရင်ခုန်စရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်လာတဲ့ တွေ့ဆုံမှုတွေ...
