Een jongensinternaat?!

Proloog

{Haylay}

Het is de eerste zondag van de zomervakantie.

Eindelijk rust

Ik lig op mijn bed een beetje te dag dromen, totdat ik voetstappen naar boven hoor komen. Er klopt iemand zachtjes op de deur, en dan hoor ik mijn moeders stem, " Haylay, slaap je al?" Als ze om een hoekje kijkt ziet ze dat ik recht op ben gaan zitten. Ze komt naar me toe lopen, en gaat naast me zitten. "Haylay ik wil even met jullie praten, je broers zitten al beneden kom jij ook zo?" Ik knik naar haar, en ze loopt mijn kamer weer uit.

Ik vraag me af wat ze ons gaat vertellen? Ik hoop dat ze goed nieuws heeft, wacht! Ik denk dat ik het weet, ik denk dat mijn zus gaat trouwen!!

Ik word wakker uit mijn gedachten, en spring van mijn bed af. Ik loop vlug naar beneden. "Hey Daan!" roepen mijn broers te gelijk. Mijn moeder werpt ze een boze blik toe, ze heeft er een hekel aan als ze me Daan noemen, maar      I don't care! En ik spring tussen m'n broers in "Heej!" En mijn blik wijkt af naar Mn moeder. Eerst zie ik niks bijzonders maar dan zie ik de tranen in haar ogen staan.

Ik heb mijn moeder eigenlijk nog nooit zien huilen, en al helemaal biet van blijdschap.

Mijn ogen gaan naar de grond, het is een beetje ongemakkelijk als iedereen zo stil is, en al helemaal als je moeder dan huilt

Dan begint ze te praten. "Jongens ik moet jullie wat vertellen. En nu staan niet alleen meer de tranen in haar ogen, maar rollen ze over haar wangen.

Nu stoppen mijn broers ook met klooien en kijken en beetje geschrokken in de richting van onze moeder.

En dan gaat ze verder, "Zoals jullie zien is jullie vader er nog niet."

"Jullie vader is vandaag om 6 uur bij zijn werk met de ambulance opgehaald....."

Ik voel dat er een brok in mijn keel, en ik voel de tranen langzaam opkomen. Dit was geen goed nieuws, dit was niet echt! Dat kon gewoon niet!

"Hij had een hartaanval, en is in het ziekenhuis overleden......" en mijn moeder kan het niet meer aan en rent de woonkamer uit naar boven.

We kijken elkaar verschrikt aan, en niemand kan een woord uitbrengen, of ook maar bewegen. Zo zitten we een tijdje tot dat ik weg loop naar mijn kamer, en onder tussen rollen de tranen over mijn wangen..

Pas als ik boven ben begint het tot me door te dringen, mijn vader komt niet meer terug. De tranen stromen over mijn wangen, ik laat me op mijn bed vallen ik duik met mijn hoofd in de kussens en begin te snikken.

Mijn vader is weg, en komt niet meer terug. En mijn zus, ze laat nog steeds niks van zich horen, ze lijkt van de aardbodem verdwenen, zelfs op dit moment! En ik voel de boosheid opkomen.

Na ongeveer een half uur zo te hebben gelegen hoor ik voetstappen op de trap. Mijn broers komen mijn kamer ingelopen. Ik ga rechtop zitten, en begin voorzichtig met praten. "Zijn we nu maar met zijn vieren?" Vraag ik zachtjes. En ze knikken. En ik begin weer zacht te snikken. Het is al 11:42 en ik voel mijn ogen langzaam dicht vallen.

Eerste deel, wat vinden jullie er van? Eerste boek dus nog niet heel goed!

xxx