(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 11

Περπάτησα μέχρι το πιο κοντινό καφέ με πρόσβαση στο διαδίκτυο.Δεν είχε κόσμο την ώρα που κατέφτασα και ήλπιζα να μην γεμίσει πολύ.

Είχα δέσει με επιπλέον γάζες το απαίσιο τραύμα στο χέρι μου.Η αιμορραγία σταματούσε αργά λόγω του κοψίματος και είχα πάρει επιπλέον γάζες μαζί μου σε περίπτωση που δεν έφταναν αυτές που ήδη χρησιμοποιούσα.Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να αντιληφθεί κάποιος ανυποψίαστος ότι κυκλοφορούσα πετσοκομμενη με ένα κόψιμο από μαχαίρι που είχε γίνει επίτηδες.

Χριστέ μου, τι θα γίνει αν το δει η Άννα;Τι θα της πω;

Ασυναίσθητα τράβηξα τα μανίκια μου όσο πιο κάτω γινόταν, μέχρι να καλύψω και τις παλάμες.Το κόψιμο με έκαψε και έσφιξα τα χείλη μου.Ευτυχως ήταν ακόμα χειμώνας και ο μόνος τρόπος που μπορούσε κανείς να κυκλοφορεί ήταν με μακρυμάνικα,ζεστά ρούχα.

Μπήκα μέσα στο χαριτωμένο μαγαζί που απ'οσο πρόσεξα ήταν εντελώς παράταιρο σε σχέση με εμένα, διακοσμημένο με χαριτωμένα, πολύχρωμα λουλούδια στους τοίχους και σε γλαστρακια,ροζ τοίχους ζωγραφισμένους με δέντρα και πουλιά που έλεγαν καλημέρα! σε ένα λευκό σύννεφο πάνω από τα κεφάλια τους.Οι δύο σερβιτόροι,ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, φορούσαν λευκές ποδιές και τη στιγμή που μπήκα ασχολιοντουσαν με μια φουρνιά ζεστά κρουασανακια,τα διακοσμούσαν με πολύχρωμη τρούφα και σοκολάτα στη μισή τους πλευρά.Η μυρωδιά του ψημένου φύλλου περιφερόταν στο χώρο έντονη.

Κάθησα σε μια απομακρυσμένη γωνία ώστε να βρίσκομαι κοντά στην πρίζα για τη φόρτιση του υπολογιστή,αλλά και για να έχω το πλήρες οπτικό πεδίο.Δεν ήθελα να προκαλέσω υποψίες και ούτε να μοιάζω με το κλασσικό φρικιο που στον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε για φόνους και τρελούς.Εμοιαζα εντελώς ξένη, αλλόκοτη και παρείσακτη σε ένα τέτοιο μέρος αλλά δεν με ένοιαζε.

Παρήγγειλα ένα ζεστό καφέ και άναψα τον υπολογιστή.Πριν πληκτρολογησω στην αναζήτηση για τα τελευταία νέα έριξα άλλη μια ματιά γύρω και εστίασα στην οθόνη.

Τον αποκαλούσαν 'Χαμογελαστό Τζάκ' ή 'Ματωμένο χαμόγελο'.Υπήρχαν κι άλλοι παρόμοιοι χαρακτηρισμοί αλλα αυτοί οι δύο ήταν οι πιο διαδεδομένοι.Κανείς δεν γνώριζε το πραγματικό του όνομα, ούτε την εμφάνισή του.Στις εφημερίδες ήταν ανακοινωμενες οι περιοχές στις οποίες ειχε χτυπήσει ο δολοφόνος και τα ονόματα των θυμάτων.