Dromen zijn bedrog, ook die van mij (onvoltooid)

Proloog

OH MIJN HEMEL! HOE DURFT DIE KRENG! ALS IK HAAR TE PAKKEN KRIJG! NU WEET IK DUS WAAROM ZE ZO SNEL WEG WAS!  In alle woestheid, duwde ze Peter aan de kant en smeet haar school tas op de grond en gooide haar hakken uit. Ze rende zo hard ze kon op blote voeten door de straat, richting huis, richting Elaine. Het ging haar niet te gemakkelijk af want stukken glas en scherpe stenen van de straat snijden en stoten tegen haar voeten en enkels. Als ze in de verte haar zus ziet rent ze nog harder, als of ze rent voor haar leven. Ze schreeuwt Elaine haar naam en die schrikt en ook zij begint te rennen maar niet snel genoeg. Lea springt naar haar heupen en samen vallen ze op de grond. 'Rot wijf! Verraadster! Ik vertrouwde je! Hoe durf je! Ik dacht dat we zussen waren!' Lea is buiten zichzelf van woede maar vreemd genoeg voelt ze zich eenzaam en wil ze het liefst uithuilen op de schouder van degene die haar het meest pijn deed. Ze wordt snel uit haar emotionele sleur getrokken. 'Ik ben je zus niet!' Elaine gooit Lea van zich af. Ze kijkt haar aan met een verdrietige en beschuldigende blik. 'Ik was nooit je zus. We waren vriendinnen maar sinds ik hier ben heb je me alleen maar pijn gedaan! Je luistert niet, je gedraagt je grof en vraagt alleen om aandacht! Je lijkt totaal niet op de Lea die ik heb ontmoet.' Lea dacht bij zichzelf na over die woorden. Het deed haar pijn haar te zien huilen. Ze heeft gelijk, ik heb me vreselijk gedragen. Als ik niet zo deed, als zij niet zo... en papa en mama. Papa en mama! 'Jij heb me van mijn ouders weggerukt! Het is alleen maar Elaine dit, Elaine dat! IK KRIJG DE SCHULD VAN ALLES WAT JIJ DOET, IK BEN HET ZAT!' Lea vloog Elaine weer aan. Een klap op haar gezicht leidde tot een bloedneus bij Elaine en een volgende klap voor een blauw oog. Zonder te weten kwamen ze gevaarlijk dichtbij de drukke weg. Ze duwden, trokken en Elaine brak met één trap op de borstkas een linker rib van Lea. In pijn stort Lea in elkaar. Ze hapt naar adem en checkt of ze bloedt. De wereld wordt donkerder en geluiden waziger. Elaine komt naar haar toe lopen om nog een klap te verkopen. Ze haalt diep adem en zegt: 'Oe look what you make me...' Maar voor ze haar zin kan afmaken pakt Lea haar arm, draait hem om en legt het op haar rug. Met een duivelse grijns op haar gezicht fluistert ze zacht '...do', in Elaines oor. Ze trapt in de knie van Elaine waardoor ze haar evenwicht verliest en duwde haar van haar weg. Een gil was te horen, remmende banden, een enorme klap en een kleine explosie. Lea's wereld werd een stuk lichter, haar ogen gingen open, haar lichaam verstijfde en ze voelde haar pijnen nu pas. 

Lea leek verstijfd te zijn. Nog nooit had ze dit gezien. Niet eens in films, niet zo. Ze keek naar een auto die tegen de boom op botste, een auto op de zijkant op de weg, rook dat van beide auto's kwam, en met de ambulance sirenes naderend,  Lea kreeg besef van wat ze deed. Ze had zojuist haar adoptie zusje proberen te vermoorden. Overal was bloed te zien en angst bekroop haar. De politie arriveerde tegelijk met de ambulance en de brandweer. De politie wilde haar ondervragen maar ze deinsde terug, met haar handen in haar haar en naar lucht happend. Hier wilde ze niets van weten, niet nu. 'Ik deed het niet. Of niet expres. Dit kan niet!' De politieagent merkte dat ze enorm van streek was en dat ze tot rust moest komen. 'We willen alleen weten wat er was gebeurd. Maar eerst moet je tot rust komen.' De agent wenkte z'n vrouwelijke collega om te helpen. Ze was gespecialiseerd in het tot rust manen van kinderen, althans volgens hem. De vrouw was een beetje gezet maar haar lichaamshouding deed haar zelfverzekerd en zeer slim overkomen. 'Nou, alles wat je hoeft te doen is rustig ademen.' 'Kan ik niet! Ik krijg geen lucht!', riep Lea met tranen in haar ogen. 'Je kan het best', zei de vrouwelijke collega, 'het is al goed. vertel me, wat is er gebeurd?' Met deze woorden pakte ze Lea har pols vast en trok er zachtjes aan om haar dichterbij te brengen. Lea flipte en trok haar arm in één ruk los en trapte in de buik van de agente en gaf een klap op de kaak, waarna de agente bewustzijn verloor. Met pure paniek in haar ogen keek ze de agent aan die in verdedigingsmode ging staan. Ze liet een kleine 'sorry' uit en rende weg, weg van alles wat er was gebeurd. 'Kom hier! Mede-sector 4. We hebben een verdachte op de vrije voeten. Versterking gevraagd!' Riep de agent terwijl hij haar volgde met zijn ogen. En tweede politie auto kwam aanrijden en stopte vlak voor de agent. Hij nam het stuur over terwijl een agente uit de auto stapte en haar collega te gemoed kwam. Met zwaaiende lichten en sirenes zette de agent de achtervolging in. 'Fijn, nu heb ik ook nog politie achter me aan!'