33

358 8 1
                                    

Renjun's

"Umma!" I called my Mom when I went out of my room. She looked at me, a bit surprised.

"What is it? Why aren't you asleep yet? Diba may pasok ka pa bukas?" she asked. Tinanguan ko naman siya.

"Wake me up early tomorrow." sabi ko sa kanya.

"Set an alarm. You're a grown up now, you should learn to wake up by yourself."

"Wake me up at 4 am." I said then started making my way back upstairs to my room.

She looked at me with creased eyebrows and suspicious eyes, "at bakit ang aga? Daig mo pa ang magbubukas ng gate ng school ah?"

"Basta 'mmy ha? 4 am ha? Bye! Loveyou!" at nagtatakbo na ako pataas ng kwarto ko.

Hmm! Aagahan ko bukas. Akala mo, Lee Nayeon ha. Yari ka sakin. Hahahaha.

KINABUKASAN

Nayeon's

I smirked when I finished wearing my shoes. Yeah, ang aga ko nag-ready para lang maiwasang makasabay ang Renjun na yon. Psh, akala mo ha. Ako ang mananalo.

"Anak, parang sobrang aga mo naman?" that's Mom. Nilingon ko siya saglit at nginitian.

"Gusto ko po kasi makalanghap ng very fresh air." pagdadahilan ko.

"Hmm, sige. Tawagan ko na ba yung driver natin?" she asked na agad ko namang tinanggihan.

"No thanks, Mom! I'll take the bus." sabi ko.

"Pero maaga pa, delikado na mag-isa ka lang papasok." she said with a worried expression.

I smiled at her, "i'll wait for Renjun, Mom. Sabay daw kami." sabi ko.

Agad namang napalagay ang mukha niya kaya ngumiti siya sakin at tinanguan ako.

I kissed her good bye and then went out our house. I was still skipping happily dahil nang nilingon ko ang bintana ni Renjun ay patay parin ang ilaw non. He's probably still asleep nung matapos ako mag-ayos.

Paglabas ko ay hindi ko nga siya nakita sa may labas ng gate nila. "Yes!"

I was still doing my dance ceremony when somebody poked me by my side, "Anong yes ka dyan?"

Natigilan ako at napalingon sa likod ko. Dahan dahang bumaba ang kamay kong nakataas pareho nang makita ko si Renjun na naka-ngisi habang suot suot ang bag niya.

"K-Kanina ka pa dyan?" tanong ko habang sabog parin.

He smiled widely, "oo! Ang tagal mo nga eh." he said.

Napabagsak naman ang balikat ko dahil sa disappointment at napabusangot ang mukha. Sayang ang dance ceremony ko.

I heard his annoying laugh kaya agad ko siyang nilingon at sinamaan ng tingin. "What's so funny?"

He pursed his lips and bite it stopping himself from smiling, "nothing, tara na?" tanong niya.

I pouted even more then shook my head no, he chuckled then grabbed me by my arm. "Let's go, daan muna tayong café. Breakfast tayo." he said then started dragging me with him.

"Libre mo?" I sounded excited because I am hoping na libre nga.

He turn to look at me then smirked. "Shempre libre ko." Slowly my upset face turn into a smiling one.

I am starving.

We were walking our way to the place where we wait for the bus when he stopped then face me.

"Why?"

I was curious and looking at him weirdly but he just stood there in front of me. Smiling like an idiot and bitting his lips from time to time.

"Ako na magdadala nan." finally he decided to talk. Agad naman siyang pumunta sa likod ko at kinuha ang bag ko.

I quickly obliged and let him carry my things. After several seconds, our bus arrived.

Morning like this is not bad at all.

alexithyma | h.rjTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon