💞19

27.1K 967 18
                                    

"dia memang suka kacau sayang ke?" soal ammar ketika memandu pulang ke rumah.

"hmm takdelah. Cuma dia tu kan macam ngada ngada.. Semua nak staffnurse asist. Ambik darah pun nak asist." rungut ku. Aku pandang ammar. Tak pernah pernah pakai shade masa drive. "kenapa abang pakai shade tu?"

"silau" balasnya. Yeke silau aku tak silau pun.

"tapi kan abang.. Serius sayang cakap, dr farah tu memang tak reti handle wad. Macam dilanggar todak dah sayang rasa. Dia dah la suka marah marah." aduku lagi. Biarlah. Laki aku kot! Huhu.

"dia ada buat apa apa kat sayang ke sepanjang abang takde?" gulp! Aku telan liur. Mana pulak dia tahu? Tapi tak payah kecoh kecoh la pia..

"takde." jawabku.

"dia bagitahu abang yang sayang buat kerja main main."

"apa?" aku ni pekak ataupun laki aku salah cakap?

"abang, kita ni kerja dekat wad yang sama. Abang nampak ke sayang kerja main main?" soalku. Agak agaklah kalau nak mempersoalkan cara kerja aku. Aku rasa, dr farah tu banyak buli aku. Tapi aku sabar je. Tiba tiba itu yang dia cakap pada husband aku? Okey. Aku kecik hati.

"abang tak cakap macam tu.." aku paling keluar tingkap. Biar ammar cakap sorang sorang.

******

"sayang, abang hantar" kata ammar.

"erm takpe, sayang tumpang aina. Dia dah ada kat bawah." balasku lalu menyalaminya.

"elok elok" terus aku keluar dari rumah. Setibanya diwad, aku kerja macam biasa. Tapi tulah. Mood kelaut. Sejak pregnant ni mood aku selalu kelaut. Hmm.. Datang la kedarat pulak. Dah lah terlupa bawak handphone. Hishhhh apala pelupa sangat sofia oiiii! Tak sangka weekend pun sr sakinah ada. Tak habis habis suruh aku topup barang itu ini. Ambik barang kat stor belakang lah ambik peritoneum fluid la. Dah la aku sorang..

"kak pia.. Okey ke ni.. Jangan la angkat berat2." kat aina. Dia pulak risau tengok aku.

"mana ada berat la. Akak topup barang je"

"meh aina tolong.."

"boleh jugak kalau dah siap kerja tu meh la" kataku. Aku pun dah tak larat. Sakit pinggang berdiri lama. Aku ketuk ketuk pinggang yang sakit.

"akak rehat la dulu. Japg sambung"

"nanti pukul berapa pulak akak nak balik.. Akak nak siapkan terus ni. Nanti boleh balik awal. Sian aina nanti tunggu akak"

"orang okey jela."

"pia. Ni lagi sekotak" suara sister sakinah kedengaran. Belum sempat aku sambut dia dah lepaskan tangan. Habis isi isi set dressing didalam kotak terkeluar. Mujur ada separuh je. Aku pulak dah terduduk dilantai sebab nak sambut kotak kotak tu.

"kak pia! Akak okey ke?"

"okey, akak okey" tapi, perut aku sakit sangat. Mencucuk cucuk. Aku raba perut. Baru teringat baby aku yang baru 8 minggu ni. Sory anak mama.. Kepala ku jadi pusing tiba tiba.

"kak pia okey tak?"

Belum sempat jawab duniaku dah gelap.

***********

Sebaik sahaja aku bangun tidur, aku nampak baby tengah main atas katil. Comel. Dia senyum kat aku. Aku rasa nak gomol gomol je. Seronok tengok dia main sambil gelak riang macam tu. Tapi semuanya hilang tiba tiba. Gelap. Aik. Black out ke rumah ni?

"abang.. Mana baby tu?" aku tanya ammar yang sedang memandangku dalam samar samar cahaya. Tapi ammar hanya diam.

"abang.." aku panggil lagi. Terasa tanganku digenggam.

"sayang, bangun sayang. Abang kat sini.." suara ammar kedengaran. Aku buka mata perlahan lahan. Mimpi ke? Kat mana aku ni? Hospital lagi?

"abang, kenapa sayang kat sini?" soalku.

"abang?" aku panggil dia lagi bila dia diam tidak mahu menjawab soalan ku.

"sayang, abang mintak maaf sayang.. Abang yang salah sebab cakap sayang bukan bukan" kata ammar sambil mencium tanganku. Aik.. Nangis ke? Macam ada bunyi esakan yg kudengar.

"la.. Kenapa abang nangis pulak ni?" soalku pelik. Selalu kalau gaduh ke apa, tak pernah pun mintak maaf nangis nangis.

"sayang..." aku pandang ammar yang seperti mahu meluahkan sesuatu tapi tidak mampu diluakan. Dia pandang perut aku.

"abang, sayang abortion ke?" soalku. Hampa bila Ammar angguk perlahan. Aku pulak, taktahu nak gambarkan perasaan macam mana. Sedih. Kecewa. Marah. Sebab aku masih ingat peristiwa seminggu ni. Aku memang kepenatan melampau. Makan pun tak jaga. Dan aku buat kerja berat.

"maafkan sayang.. Sebab tak jaga amanah ni elok elok.." kataku sebak. Takde ayat lain yang mampu aku katakan. Sebab memang salah aku. Terus ammar peluk aku. Mesti dia lagi sedih. Sebab dialah orang paling excited masa tahu aku pregnant haritu.

"takpe, yang penting sayang sihat" katanya sambil meleraikan pelukan.

"abang, aina mana?"

"abang dah suruh dia balik. Kalau petang ni takde apa, sayang boleh discaj. Sayang rehat la dulu." kata ammar. Aku angguk perlahan.
Aku sedih, kecewa, tapi takde la sampai tahap meroyan. Dah bukan rezeki aku & ammar.. Aku redha. Tapi aku tetap rasa bersalah. Semuanya sebab aku yang kerja lasak sangat. Aku pandang ammar yang sedang ralit dengan fonenya. Ada riak kecewa namun dia tidak menunjukkan pada ku.

hello husbandWhere stories live. Discover now