Until The End | Santillan Series|

Chapter 1;

|Santillan Series Book 1|

Pinagmasdan ko si Sarah habang naka tulala nanaman sa kawalan. Malamang ay iniisip nanaman ang taong nangiwan sakanya.

"Sarah, kanina ka pa nakatulala diyan." kasabay ng pagkurap niya ay ang pagtulo ng kaniyang luha. Mariin akong napapikit bago muling hinagod ang kaniyang likod para siya'y patahanin.

"Why would everyone leave me?" Basag ang boses niyang nagtanong. "Dont I show them how much I love them? Dont they know they're hurting me?"

"I'm still here. I wont leave you, Sarah. I will always be your partner." Niyakap niya pabalik. Napangiti nalamang ako.

"Yana!" Malakas na tawag niya saakin habang tumatakbo siya sa corridor. Mukhang kakatapos lang rin ng klase niya. Ngumiti ako bago sinalubong ang mahigpit niyang yakap.

"Oh? Maaga atang natapos ang klase mo?" Ngumiti siya at tumango.

"Maaga kaming pinag lunch dahil may meeting daw ang lahat ng advisors natin." Tumango ako bago niya ako hinila sa cafeteria.

"Yana, ako na ang bibili ng order mo." Sinabi ko ang mga gusto kong pagkain bago siya tumakbo papuntang cashier.

Tatayo sana ako mula sa kinauupuan ko ng biglang akong nabangga sa kung sino at natapunan ng malagkit na kung ano.

"Crap!" Isang matangkad na lalaki ang masamang nakatingin saakin, dumating si Sarah at inilapag ang mga pagkain sa table at dinaluhan ako.

"Oh my gosh, Yana? What happened?!" Pinunasan niya ng tissue ang aking damit, but its no use. Masyadong maraming mango shake ang natapon saakin kaya kailangan ko talagang magpalit.

"Next time, watch where you're going, so you wont bump into someone, stupid. You wasted my food." Inis na sabi ng lalaking naka bangga ko. Napayuko nalamang ako.

"P-pasensya na."

"Anong magagawa ng sorry mo? mabubusog ba ko sa sorry mo?" Masungit pa nitong sumbat saakin. Hinila mo ako ni Sarah sa kaniyang likod para harapin ang lalaking nabangga ko.

"Hindi naman siguro sinasadya ng kaibigan ko na mabunggo ka." Mahinahon niyang sabi at ngumiti sa lalaki." Para walang problema, I will buy your food nalang."

Umismid ang lalaki.

"I have my own money, I can buy any food I want." Tumaas ang kilay ko pagkaalis ng lalaki sa aming harapan.

"May pambayad naman pala siya pero kung magalit saakin parang last day niya ng kakain." Inis kong sambit ngunit tinawanan lang ako ni Sarah at pinagbihis. After cleaning myself, mabilis rin akong bumalik para daluhan siya sa pagkain dahil gutom na gutom na ako.

"You just bumped into Kenji Santillan. The most guy here in the University." Napalingon ako saiyo, naroon nanaman sa mga mata niya ang kislap sa tuwing may nnatitipuhan niya. Napa-iling ako.

"I dont really care if he's a popular guy. I already gave him an apology, it's all on him kung tatanggapin niya iyon o hindi." Ngumisi siya saakin.

Dumating ang kinabukasan at late akong nakapasok sa eskuwelahan. Mabilis ang takbo ko ng makita ko si Sarah na naglalakad papunta sa room. I was about to call her when I tripped, napapikit nalamang ako at hinintay na bumagsak ngunit ilang segundo na ang nakalipas hindi ko parin maramdaman ang malamig na sahig na babagsakan ko.

"So clumsy." Isang malamig na boses ang narinig ko, naamoy ko rin ang napakabagong pabango nito na napakamanly. When I open my eyes, It was him, again, Kenji. He was the reason why I didn't fell on the ground. He catched me in his arms.