ANA DİLİM AŞK 1-2 (TAMAMLANDI)

Ana Dilim Aşk 2 ❤ 27

Kalbim bu düşünceyle yerinden oynadı. Hem beraber ders çalışacaktık hem de evlerini görecektim. Nasıl bir yerde yaşadıklarını, evdeki hallerini, birbirleriyle olan ilişkilerini deli gibi merak ediyordum.

"Aa ama dur. Bu akşam olmaz."

Ben düşüncelerim arasında dolaşırken Eren unuttuğu bir şeyi hatırlamış gibiydi. "Bu akşam bir müşterim var. Dün işini yarım bırakmıştım. Geç çıkarım." Hayallerim suya düşmüştü. Bu sefer de bunu yansıtmamak için ekstra uğraşmam gerekiyordu.

"Ama yarın izin günüm. İstersen sabah gel. Kahvaltı eder başlarız."

Kalbim çılgın bir tempoyla çarpıyordu. Hayatın yüzüme kapatmaya çalıştığı kapıyı Eren bir şekilde aralamaya çabalıyordu. "Olur tabi."

"Yalnız simit isterim."

"Kaç tane isterseniz." Sırıttı. Bu kalbimin biraz daha hızlı atmasına neden olan çarpık, çocuksu bir tebessümdü. "Bu sefer üçü zorlayabilirim." Bir süre birbirimize bakarak gülümsedik. "Tamam o zaman ben seni daha tutmayayım."

"Bende seni."

"Eve gidince konum atarım. Kalktığın gibi haberleşiriz."

"Olur."

"O zaman yarın görüşürüz."

Tekrar birbirimize el sallayarak vedalaştık. Bu sefer arkamdan bakıp bakmadığını düşünmüyordum. İçimdeki heyecanın etkisiyle hızlı hızlı yürümeye başladım. Derinlerden gelen zil sesi, köşeyi döndükten sonra yavaşlamama neden oldu. Babam arıyordu. Bir an kötü bir hissiyat yüreğime doldu. Telefonu açarken, kendimi duyacağım her şeye hazırlamaya çalışıyordum.

"Efsa."

"Baba, ne oldu?"

"Neredesin?"

"Yoldayım. Hastaneye dönüyorum."

Babam derin bir nefes aldı. "Neredeydin?" Sorusunu değiştirmesi bir terslik olduğunu gösteriyordu. "Eflalleri almaya gideceğimi söyledim ya baba." Telefonun ucundaki sessizlik hayra alamet değildi. Sanırım doğruyu söylemem beni kurtaracak tek yoldu. "Evlerini bilmiyordum ama Eren'in çalıştığı yeri bildiğim için buraya geldim. Biraz lafladık-"

"Tamam."

Babam konuşmamı sert bir şekilde kesti. Kızmış mıydı? "Benim ufak bir işim çıktı. Nagehan'ın yanına git." Kızgındı ama nedense bu konunun benimle alakalı olmadığını hissediyordum. "Baba bir sorun mu var?"

"Sadece Nagehan'ın yanına git."

Tamam dememle telefonun yüzüme kapanması bir oldu. Bir sorun olduğu kesindi ama kiminle ilgiliydi işte orasını gitmeden anlayamazdım.

**

EFLAL

"Efsa'ya numaranı ne zaman verdin?"

Madem beklemek zorundaydık. Konuşacaklarımızı eve saklamanın bir anlamı yoktu. En azından benimkileri. Hayal yüzüne tükürmüşüm gibi kaşlarını çattı. "Ne numarası?" Gerçekten şaşkın gözüküyordu. Hayal'i aramadığına, Mert'in haberi olmadığına, Doğu uyuduğuna göre, bu kız kime haber vermişti?

Eren!

Peki o neden bu durumdan bizi haberdar etmemişti? Belki de etmişti ve Hayal o yüzden hastaneye gelmişti. Ama az önce annesinin yanına girmek istemediğini söylememiş miydi bu kız? Yerine oturmayan bir şeyler vardı. O zaman Eren haber vermemiş miydi? Peki o kız bizi bahane ederek nereye gitmişti?

"Ne oluyor Eflal?"

"Sana Nagehan Hanım'ın uyandığını kim söyledi? Eren mi?" Hayal'in gözleri fal taşı gibi açılırken "Eren'in bu durumdan haberi var mı?" diye sordu. "Ben içgüdüsel olarak kendimi burada buldum. Eren nereden öğrenmiş?" Belli ki ona söyleyen çok sevgili arkadaşımız değildi. Efsa, Eren'i aradıysa, o neden bizi aramamıştı? Böyle önemli bir gelişmeyi bizden saklamasını sağlayacak geçerli sebebi ne olabilirdi? Bu ikisi ne karıştırıyordu? Gözlerim tehditkâr bir şekilde kısıldı. Hayal koluma dokunarak dikkatimi üzerine çekti. "Eflal iyi misin?" Başımı bilmediğimi belli edercesine salladım. Ertan Bey'in söylediklerini anlattım. Kafası daha da karışmış gibi "İkisinin arasında ne var?" diye sordu. "Yani bu ara, fazla irtibatta gibiler." İşte bende onu merak ediyordum. Konu sadece Nagehan Hanım değildi belli ki. Eğer sadece o olsa, şu an burada olurlardı. En azından Eren bizi arardı. Başka bir şey vardı. Efsa'nın dünkü konuşmaları aklıma dolduğunda öfkem katlanarak arttı. Bu kız aile meselelerimize burnunu sokmakla kalmıyor, içimize de mi sızmaya çalışıyordu. Amacı neydi? Kaleyi içeriden çökertmek mi?!