Flademian Monarchy 4: For the Girl Who has Everything (COMPLETED)

IV

I woke up feeling strangely good. Kahit na hindi maganda ang araw ko kahapon ay maganda ang pakiramdam ko ngayon. Marahil dahil nakakakain ako ng hapunan kinagabihan. Hindi ko parin alam kung sino ang nagpadala. Who ever the hell he was, I thanked him for that.

It was Wednesday. Ibig sabihin ay iyon ang araw na sa Centro de Primo ako papasok. It was been now since my Dad's dream project was finished. Miske ako ay hindi inakalang magiging ganoon kaganda ang kalalabasan ng proyekto. Thanks to my trusted architect, Sir Gregory Durnham.

Doon ako naka-schedule magopisina ngayong araw. I quickly went to the shower and fixed myself up afterwards. I was a bit excited every time I went there and no one knew about that. Bakit hindi? Sa tuwing makikita ko ang lugar ay parang bumabalik ako sa pagkabata. The place was a dream land. I shook my head. Para akong ewan, nananaginip ng gising. Mabilis ko nang inayos ang sarili ko.

Kagaya nang parati, hinihintay ako ni Cassidy Jane sa elevator ng pent. But unlike before, she didn't went in to annoy me early in the morning. Tahimik lang siya hanggang sa makarating kami sa sasakyan. Hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng guilt.

Naalala ko ang nangyaring kahapon. Maybe because I've had a rough day yesterday, it still didn't justify the things I have already stated to Cassidy. Parang gusto kong bawiin ang sinabi ko rito patungkol sa nangyaring aksidente sa shipping line. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano kalakang-puso ang dating noon. I maybe a ruthless businesswoman but I was not a monster.

"Can you at least talk? This silence is deafening!" Reklamo ko maya-maya nang hindi na ako makapagtimpi pa dahil sa katahimikan. Hindi parin umimik si Cassidy Jane at ipinagpatuloy lang niya ang pagmamaneho. Hindi niya ako pinansin.

Hanggang sa makarating kami sa Centro ay hindi parin siya umiimik. Bihasa talaga ang babaeng ito sa pangiinis sa akin. Inihatid lang niya ako sa aking opisina at iniwan na roon. Kaunti na lang at masasakal ko na siya. Wala siyang karapatang i-silent treatment ako. Pero sige, kung iyon ang gusto niya ay magpatigasan kami.

Naiiritang umupo na ako sa aking lamesa. Napansing kong may nakapatong na paperbag roon. It was same kind as last night's. Muli ay lamang na naman iyong mga ceramic containers na may lamang pagkain. Puno ng pancake, itlog at bacon. Mayroon ding stainless steel coffee tumbler at isang note. Agad kong binasa iyon.

"Smile. It's free." The note said. Hindi ko alam kung sino ang nagpadala niyon at hindi ko rin alam kung nanguuyam siya sa sinabi niya. Sino ba siya? At paano siya nakapasok dito sa opisina ko? Maari kayang siya rin ang nagpadala ng pagkain ko sa pent kingabihan?

Agad akong lumabas upang hanapin si Cassidy Jane. Wala siya kanyang opisina. Pababa na sana ako sa gusali upang hanapin siya sa parking lot nang makasalubong ko ang hambog na kaibigan ng kapatid ako. Si Mason Owens.

Ngiting-ngiti ito sa dahilang hindi ko alam. Marahil ay sanay siyang ngumiti nang ganoon kahit wala namang dahilan. Hindi naman lingid sa kaalaman kong kulang-kula siya sa pagiisip.

"What's with the frown? Are you capable of smiling at all? Ang ganda-ganda ng araw, nakabusangot 'yang mukha mo?" Nakangiting bati sa akin ni Mason. Unfortunately, he was the major partner for this project. Nakalagay iyon sa last will ni Dad.

Lamang ay wala akong panahon sa kanya. I just rolled my eyes at him. Lalampasan ko na sana siya nang hawakan niya ako sa braso.

"Let go of me you low life. I have no time for this!" Sabi ko at tila nawala ang magandang mood niya dahilan para mawala rin ang mga ngiti sa kanyang labi.

"Ang ayos-ayos ng bati ko sa'yo tapos ganyan ang balik mo sa akin. What's your problem, huh? Meron ka ba o baka magpahangang ngayon ay hindi ka parin nakaka-move on sa ginawa oong paghalik sa'yo dati. Bakit, gusto mo bang ulitin ko? Kaya ba sa tuwing magkikita tayo ay ganyan ang pagtrato mo sa akin, huh?" Nagpumiglas ako at nagtimpi nang maigi upang hindi ko siya sampalin.